Edward Lech Wojczyński, urodzony 13 października 1913 roku w Warszawie, to postać, która zapisała się w historii jako chorąży pilot Polskich Sił Powietrznych. Jego życie, niestety, zakończyło się 22 listopada 1960 roku w Warszawie.
Wojczyński jest symbolem niezwykle odważnych ludzi, którzy w trudnych czasach wojny stanęli w obronie swojego kraju. Jego losy ilustrują nie tylko osobiste poświęcenie, ale także szerszy kontekst walki o wolność i niepodległość Polski.
Życiorys
Edward Wojczyński swoje pierwsze kroki w fascynującym świecie lotnictwa stawiał już w dzieciństwie. W 1939 roku brał aktywny udział w walkach powietrznych, służąc w 16 eskadrze obserwacyjnej jako kapral pilot. Ta jednostka stanowiła wsparcie dla dowódcy Okręgu Korpusu Nr 1 i później dla Naczelnego Dowódcy Lotnictwa, operując wówczas na siedmiu samolotach obserwacyjnych Lublin R-XIIID oraz na samolotach łącznikowych RWD-8.
Po klęsce kampanii wrześniowej, udał się do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił w szeregi Polskich Sił Powietrznych, otrzymując numer służbowy RAF 794077. W szczególności wyróżnił się podczas bitwy o Anglię, latając w 307 dywizjonie myśliwskim nocnym „Lwowskich Puchaczy” jako starszy sierżant pilot. Na starcie nocy z 27 na 28 czerwca 1942 roku, wspólnie z sierżantem radionawigatorem Emilem Słuszkiewiczem, uszkodził samolot Dornier Do 217.
Od sierpnia 1944 roku do maja 1945 roku Edward Wojczyński związał się z 501 dywizjonem myśliwskim RAF, gdzie brał udział w intensywnych operacjach wojennych. Niestety, podczas walk odniósł rany, co zmusiło go do rekonwalescencji. Po powrocie do służby trafił do 1 Ferry Unit. W uznaniu bohaterskich czynów, został odznaczony Krzyżem Walecznych, a także czterokrotnie Medalem Lotniczym, oraz wojskowymi odznaczeniami przyznawanymi przez Francję i Wielką Brytanię.
Po zakończeniu drugiej wojny światowej Wojczyński postanowił powrócić do Polski. Tu zajął się lotnictwem sportowym, pełniąc rolę instruktora oraz zasiadając wiele razy w jury różnorodnych zawodów lotniczych. Z ramienia Departamentu Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji w dniu 7 maja 1950 roku, jako pilot motorowy i szybowcowy, przeprowadził lot na motoszybowcu „Pegaz”. Jego celem była ocena przydatności tego płatowca do szkolenia pilotów szybowcowych kategorii C, stosując samodzielną metodę pilotażu.
W 1950 roku, niestety, podobnie jak wielu innych lotników z września 1939 roku i bitwy o Anglię, został negatywnie zweryfikowany jako „wróg ludu”, co skutkowało usunięciem go z branży lotniczej. Jednak po tzw. odwilży w lutym 1956 roku, ponownie wstąpił do Aeroklubu Warszawskiego, współpracując z takimi osobami jak Franciszek Janik, Kazimierz Pankiewicz, Władysław Ryżko, Gustaw Sidorowicz, Janusz Szmidt, Jerzy Szymankiewicz, Witold Rychter, oraz Ryszard Witkowski.
Edward Wojczyński zmarł 22 listopada 1960 roku w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, w kwaterze BII28-10-25, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii polskiego lotnictwa.
Przypisy
- Wojczyński Edward Lech. Lista Krzystka. [dostęp 27.03.2021 r.]
- Sikora 2016 ↓, s. 262.
- Chyliński 2016 ↓, s. 180.
- Chyliński 2016 ↓, s. 142.
- Krzystek 2012 ↓, s. 617.
- Król 1990 ↓, s. 210.
- Pawlak 1989 ↓, s. 585.
- Pawlak 1989 ↓, s. 351.
- Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Stanisław Rouppert | Ludwik Idzikowski | Aleksander Wesołek | Mirosław Szymanik | Jan Grzywiński | Józef Lewinson | Antoni Esiński | Janusz Komorowski (działacz kombatancki) | Irena Kołodziejska | Jarosław Florczak | Jakub Nowakowski | Józef Ostrowski (generał) | Witold Aleksander Herbst | Karol Roloff-Miałowski | Marian Kamiński (1912–1994) | Józef Chomętowski | Tadeusz Żółkiewski | Wojciech Rostafiński | Józef Bielicki | Alicja CzerwińskaOceń: Edward Wojczyński