Stanisław Rouppert

Wojsko i służby mundurowe

Stanisław Rouppert, znany również pod pseudonimem „Teodor”, urodził się 15 kwietnia 1887 roku w Warszawie, a zmarł 13 sierpnia 1945 roku w Edynburgu. Był to człowiek o ogromnych zasługach w dziedzinie medycyny oraz wojskowości.

Rouppert uzyskał tytuł doktora medycyny i zdobył wysoko postawioną pozycję jako generał brygady w Wojsku Polskim. W latach 1927–1939 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Naukowej Wychowania Fizycznego oraz przewodniczącego jej Komisji Lekarskiej, gdzie jego praca przyczyniła się do rozwoju naukowego i zdrowotnego wychowania fizycznego w Polsce.

Warto również podkreślić, że był protektorem I Zjazdu Polskich Lekarzy Sportowych, co świadczy o jego zaangażowaniu w rozwój sportu oraz medycyny sportowej w kraju. W 1931 roku został członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, gdzie aktywnie uczestniczył w jego działaniach aż do 1945 roku, co tylko dowodzi jego pasji i zaangażowania w sport na poziomie międzynarodowym.

Życiorys

Stanisław Rouppert przyszedł na świat w rodzinie, w której główną rolę odgrywał jego ojciec Henryk, lekarz, oraz matka Teodora z Chełchowskich. Był on młodszym bratem Kazimierza, który żył w latach 1885–1963.

W pierwszych latach życia kształcił się w Warszawie, gdzie rozpoczął studia. Niestety, jego edukacja została przerwana, gdy został relegowany z uczelni za udział w strajku szkolnym, który miał miejsce w 1905 roku. Po tym incydencie przeniósł się do Krakowa. W tym mieście zaangażował się w działalność Związku Walki Czynnej oraz Związku Strzeleckiego. W sierpniu 1914 roku brał udział w kursie oficerskim, który odbył się w Oleandrach, położonych niedaleko Krakowa.

W okresie od sierpnia 1914 do lipca 1917 pełnił funkcję szefa służby zdrowia oraz lekarza naczelnego w I Brygadzie Legionów Polskich, a także służył jako lekarz 1 pułku piechoty na froncie. Po kryzysie związanym z przysięgą legionską został internowany w Beniaminowie.

Po zakończeniu I wojny światowej, od listopada 1918 roku, pracował w służbie zdrowia Wojska Polskiego. W okresie od marca 1919 do listopada 1919 był zastępcą szefa sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin”, a następnie przez kilka miesięcy sprawował urząd szefa sanitarnego garnizonu Warszawa. Awansował na rangę pułkownika lekarza 1 czerwca 1919 roku. Od listopada 1919 roku do lutego 1924 roku był zastępcą szefa sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa” oraz Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. Rola wykładowcy w Wojskowej Szkole Sanitarnej w Warszawie przypadła mu w latach 1924–1926.

23 sierpnia 1926 roku Rouppert został mianowany na stanowisko szefa Departamentu VIII Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Dnia 16 marca 1927 roku Prezydent RP, Ignacy Mościcki, dokonał jego awansu na stopień generała brygady, przyznając mu 16. lokatę w korpusie generałów. Na stanowisku szefa Departamentu Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych służył do września 1939 roku.

W swojej karierze pełnił także ważne funkcje w organizacjach związanych z medycyną. Był prezesem zarządu Koła Lekarzy Legionistów oraz wiceprzewodniczącym Rady Naukowej Wychowania Fizycznego. Oprócz tego przewodniczył Komisji Lekarskiej tej Rady w latach 1927–1939, był protektorem I Zjazdu Polskich Lekarzy Sportowych, który odbył się w Worochcie w 1937 roku oraz pierwszym Członkiem Honorowym Stowarzyszenia Lekarzy Sportowych. W latach 1931–1945 należał do Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Na początku czerwca 1935 roku wybrano go na przewodniczącego komisji rewizyjnej Towarzystwa Wiedzy Wojskowej.

Kiedy marszałek Józef Piłsudski, zmarł w 1935 roku, Rouppert był kierownikiem stałej komisji lekarskiej, w skład której wchodziły również inne znane postaci, takie jak ppłk dr Stefan Mozołowski, mjr dr Henryk Cianciara i mjr dr Felicjan Tukanowicz.

Po kampanii wrześniowej udało mu się przedostać do Francji. Od listopada 1939 do czerwca 1940 roku przebywał w obozie oficerskim w Cerizay, a od 14 sierpnia 1940 roku był w Stacji Zbornej Oficerów w Rothesay. W styczniu 1942 roku został przeniesiony w stan nieczynny i osiedlił się w Szkocji. Zmarł 13 sierpnia 1945 roku w Edynburgu, gdzie został pochowany na cmentarzu Corstorphine Hill.

Po zakończeniu II wojny światowej prochy generała Stanisława Roupperta zostały złożone w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim, który znajduje się w Warszawie (kwatera 66-4-22).

W życiu prywatnym generał Rouppert był mężem Marii z Jędrzejowskich, córki Bolesława, urodzonej w 1891 roku. Para doczekała się dwóch synów: Stanisława Henryka (1912–1966) oraz Bolesława Józefa (1920–1944).

Ordery i odznaczenia

Stanisław Rouppert, znany ze swojej niezwykłej odwagi i poświęcenia, został uhonorowany licznymi odznaczeniami i medalami, które świadczą o jego zasługach na polu walki oraz w działalności państwowej. Oto lista jego odznaczeń:

  • krzyż srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari,
  • krzyż komandorski Orderu Odrodzenia Polski (przyznany 30 kwietnia 1927),
  • krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931),
  • krzyż Walecznych (otrzymany trzykrotnie),
  • złoty krzyż zasługi (przyznany trzykrotnie: 10 sierpnia 1924, 13 maja 1933, 23 listopada 1938),
  • medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • złota odznaka honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia,
  • odznaka pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”,
  • odznaka „Za wierną służbę”,
  • order Estońskiego Czerwonego Krzyża I i II klasy (Estonia, 1930),
  • order Krzyża Orła II klasy (Estonia, 1933),
  • krzyż wielki Orderu Zasługi Wojskowej (Hiszpania),
  • wielki oficer Orderu Leopolda (Belgia),
  • wielki oficer Orderu Oranje-Nassau (Holandia, 1932),
  • wielki oficer Orderu Korony Rumunii (Rumunia),
  • oficer Orderu Legii Honorowej (Francja),
  • złoty krzyż zasługi sanitarnej (Rumunia),
  • złoty medal Hiszpańskiego Czerwonego Krzyża (Hiszpania, 1931),
  • odznaka honorowa Stowarzyszenia Meksykańskich Lekarzy Wojskowych (zezwolenie w 1934).

Te odznaczenia są nie tylko dowodem jego odwagi, ale także uznania dla jego zasług na różnych polach działania. Każde z nich niesie ze sobą swoją unikalną historię i przypomina o trudnościach, jakim musiał stawić czoła.

Przypisy

  1. Rouppert, Stanislaw - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 23.11.2021 r.]
  2. Cmentarz Stare Powązki: TEODORA ROUPPERTOWA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 19.02.2020 r.]
  3. Odznaczenia. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 103 z 06.05.1927 r.
  4. M.P. z 1938 r. nr 269, poz. 629 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  5. M.P. z 1933 r. nr 110, poz. 139 - po raz drugi.
  6. M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  7. M.P. z 1927 r. nr 100, poz. 245 „za wybitne zasługi na polu medycyny wojskowej”.
  8. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 20, 11.11.1936 r.
  9. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 9, s. 130, 19.03.1934 r.
  10. Stawecki 1994, s. 282 wg autora na stanowisko szefa Departamentu VIII MSWojsk. został wyznaczony 23.02.1926 r.
  11. Dziennik Personalny MSWojsk Nr 8/1932, s. 336
  12. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 35 z 01.09.1926 r.
  13. M.P. z 1924 r. nr 192, poz. 594 „za pełną poświęcenia i z narażeniem życia niesioną pomoc ofiarom wybuchu w Cytadeli warszawskiej w dniu 13.10.1923 r. oraz za ratowanie zagrożonego mienia państwowego”.
  14. Koło lekarzy-legjonistów. „Kurier Warszawski”. 190, s. 10, 14.07.1935 r.
  15. Oficerskie kursy języków obcych. Obrady delegatów T-wa wiedzy wojskowej. „Warszawski Dziennik Narodowy”. 15B, s. 9, 09.06.1935 r.
  16. Marszałek Piłsudski nie żyje. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 109 z 14.05.1935 r.
  17. Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 288.
  18. 6 sierpień: 1914–1934, Warszawa: Zarząd Główny Związku Legjonistów Polskich, 1934, s. 18.
  19. Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 12.11.2014 r.]

Oceń: Stanisław Rouppert

★★★★★
Średnia ocena:4.87 Liczba ocen:14