Adolf Lindenbaum, urodzony 12 czerwca 1904 roku w Warszawie, zmarł we wrześniu 1941 roku w Ponarach. Był to polski logik i matematyk o żydowskich korzeniach, który na stałe wpisał się w historię związku ze szkołą lwowsko-warszawską. Jego prace i badania w dziedzinie logiki miały istotny wpływ na rozwój matematyki w Polsce w XX wieku.
Od 1935 roku jego żoną była Janina Hosiasson-Lindenbaum, która również była wybitną postacią w dziedzinie matematyki. Wspólnie tworzyli związek oparty na wzajemnym wsparciu w karierze naukowej.
Życiorys
Adolf Lindenbaum urodził się w bogatej, zasymilowanej rodzinie żydowskiej, co miało wpływ na jego późniejsze życie i karierę. Edukację rozpoczął w Gimnazjum im. Jana Kreczmara w Warszawie, gdzie uczył się w latach 1915–1922. Następnie, w okresie od 1922 do 1926 roku, kontynuował studia z zakresu matematyki na Uniwersytecie Warszawskim.
W 1928 roku obronił pracę doktorską, którą napisał pod kierunkiem wybitnego matematyka Wacława Sierpińskiego. Jego rozprawa nosiła tytuł „O własnościach mnogości punktowych”. W 1934 roku przedstawił rozprawę habilitacyjną, która opierała się na kilku opublikowanych wcześniej artykułach. Dzięki temu zdobył stopień docenta na Wydziale Matematyki i Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Warszawskiego.
W okresie 1935–1939 prowadził szereg wykładów dotyczących różnych aspektów matematyki oraz logiki, takich jak: „O nowych badaniach podstaw matematyki i podstawach matematycznych innych dyscyplin”, „O superpozycji funkcji” czy „Wybrane tematy z metrologii i teorii funkcji”. Jego wkład w dziedzinie matematyki jest nie do przecenienia, znany jest z sformułowania lematu Lindenbauma oraz współautorstwa algebry Lindenbauma-Tarskiego.
Oprócz tego, Lindenbaum był aktywny w teorii mnogości, zajmując się m.in. arytmetyką liczb pozaskończonych oraz teorią funkcji rzeczywistych. Przyczynił się również do działalności Koła Naukowego Żydowskich Studentów Uniwersytetu Warszawskiego, co świadczy o jego zaangażowaniu w życie akademickie i społeczność studencką. Jednakże, w obliczu ówczesnej sytuacji na polskich uniwersytetach, jego szanse na awans były ograniczone przez antysemicką politykę oraz brak dostępnych stanowisk. Dodatkowo, jego zaangażowanie w ruch komunistyczny nie sprzyjało jego karierze.
W 1936 roku podpisał petycję, która miała na celu umożliwienie podróży do Oslo dziennikarzowi i pacyfiście Carlowi von Ossietzky’emu, który był uwięziony przez reżim nazistowski. W obliczu wybuchu II wojny światowej, Lindenbaum zdecydował się opuścić Warszawę obawiając się aresztowania. Wraz z żoną wyjechał 6 września 1939 roku do Wilna, a następnie udał się do Białegostoku. Tam, po utworzeniu Białostockiego Instytutu Pedagogicznego przez władze rosyjskie, objął stanowisko docenta oraz wykładowcy.
Jednakże we wrześniu 1941 roku został aresztowany przez gestapo i przewieziony do Wilna. Okoliczności jego śmierci pozostają niejasne. Czy zginął z rąk niemieckich, czy z rąk kolaborujących z nimi Litwinów, jest pytaniem, na które nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Jego los pozostał wciąż zagadką, która do dziś intryguje historyków.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Antoni Marian Żelichowski | Zygmunt Saloni | Andrzej J. Kamiński | Wanda Szmielew | Małgorzata Semczuk-Jurska | Anna Świderkówna | Jan Łoś (chemik) | Włodzimierz Starosolski | Marek Rubel | Piotr Taracha | Irena Turnau | Andrzej Kiełbasiński | Ignacy Dąbrowski (pisarz) | Wojciech Eichelberger | Kazimierz Wóycicki (hydrolog) | Jan Fajęcki | Napoleon Milicer | Jarosław Pełenski | Wiesław Witkowski | Konstanty GebertOceń: Adolf Lindenbaum