Ulica Lubelska w Warszawie

---

Historia

Ulica Lubelska, która została wytyczona około roku 1820, stanowi ważny element warszawskiego krajobrazu. Początkowo pełniła funkcję drogi biegnącej wzdłuż niewielkiego fragmentu okopów Lubomirskiego w Pradze. Ta historyczna arteria łączy Jeziorko Kamionkowskie z Dworcem Wschodnim.

W 1889 roku Kamionek, ze względu na rozwój urbanistyczny, został włączony w granice Warszawy. Długo ulica miała charakter przedmieścia, co zmieniło się po I wojnie światowej. Po roku 1918 zmieniono numerację ulicy, gdyż wcześniej numery nieparzyste znajdowały się po niewłaściwej stronie. W latach 20. i 30. XX wieku wzdłuż ulicy powstały m.in. farbiarnia oraz magazyn lodu, pozyskiwanego z Jeziora Kamionkowskiego.

W latach 20. XX wieku, przy torach kolejowych, powstał żelbetowy budynek fabryki obuwia „Polus”, inspirowany czeskimi zakładami „Bata”. Niemniej jednak, wskutek kryzysu gospodarczego, nie doszło do otwarcia zakładu. W 1930 roku nieczęsto wykorzystywany budynek przejął magistrat Warszawy, zamieniając go na schronisko dla bezdomnych. Schronisko mogło pomieścić około 2000 osób, niestety z czasem zasiedlili je głównie alkoholicy i złodzieje. W 1945 roku mieszkańców schroniska wysiedlono na Ziemie Zachodnie, a po wojnie budynek ten wykorzystywany był przez zakłady konfekcyjne.

W trakcie obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku, w pobliżu ulicy, na małym placyku chowano żołnierzy poległych w obronie Dworca Wschodniego. Ich ciała zostały ekshumowane w 1940 roku, a w miejscu cmentarza urządzono ogród księży pallotynów. Na rogu Lubelskiej i Skaryszewskiej znajdował się budynek szkoły powszechnej, która po zniszczeniach wojennych została odbudowana i przekształcona na zakłady konfekcyjne. Do lat 70. XX wieku ulica była oświetlona latarniami gazowymi.

Na południowej części ulicy znajdują się zabudowania praskiej konkatedry z cmentarzem Kamionkowskim oraz dom mieszkalny zakładów E. Wedela, który zaprojektował Józef Napoleon Czerwiński. Sąsiaduje z nim jeden z dwóch klasycystycznych pawilonów rogatek Grochowskich, wzniesiony na placu narożnym przy ulicy Grochowskiej w 1823 roku, według projektu Jakuba Kubickiego.

Północna część ulicy zachowała niektóre relikty wcześniejszej zabudowy mieszkaniowej i przemysłowej, w tym zabytkowe budynki Fabryki Wyrobów Metalowych „Metalik” pod numerem 16. Na skrzyżowaniu z ul. Grochowską znajduje się z kolei budynek dawnej fabryki „Dzwon”.

W czasach PRL-u ulica ta stała się znana z działającego bazaru z odzieżą, potocznie nazywanego ciuchami. W 1973 roku bazar został przeniesiony do Rembertowa, na plac przy ulicy Paderewskiego.

---

Oceń: Ulica Lubelska w Warszawie

---