Ulica Belgijska w Warszawie

Ulice i place

Ulica Belgijska to interesująca ulica położona w dzielnicy Mokotów w Warszawie. Rozciąga się od popularnego parku Morskie Oko aż do ul. Puławskiej, co czyni ją ważnym punktem w miejskim układzie komunikacyjnym.

Nazwa "Ulica Belgijska" ma swoje korzenie w Belgijskim Towarzystwie Akcyjnym Ruskiej Manufaktury, które stanowiło właściciela fabryki filcu oraz kapeluszy znajdującej się wzdłuż tej ulicy. Ta historyczna konotacja świadczy o znaczeniu ekonomicznym i kulturowym tego miejsca w przeszłości.

Historia

Ulica Belgijska, wytyczona w 1895 roku, ma swoje korzenie sięgające czasów parcelacji terenów, które niegdyś stanowiły własność Izabeli Lubomirskiej. Nieruchomości te otaczał urokliwy pałacyk Mon Coteau, który za sprawą jego późniejszego właściciela zyskał miano pałacu Szustra.

Początkowo, ograniczenia budowlane związane z fortifikacjami sprawiły, że ulica przez długi czas była zabudowana drewnianymi budynkami. Dopiero w latach 1909-1911, po liberalizacji przepisów, zyskała nowy impuls w rozwój architektoniczny. Do 1915 roku, wzdłuż ulicy Belgijskiej, wzniesiono pierwsze kamienice, a w 1916 roku znalazła się ona w granicach administracyjnych Warszawy.

Pod numerem 7, od 1895 roku, działała Mokotowska Fabryka Chemiczno-Farmaceutyczna, założona przez Adolfa Gąseckiego i jego synów, znana była z produkcji popularnego środka przeciwbólowego zwanego „kogutkiem”. W latach 1936-1937 fabryka została rozbudowana, a nową kamienicę zaprojektował architekt Teodor Bursche. Zakład ten funkcjonował do wybuchu II wojny światowej.

Straty jakie przyniosła wojna były ogromne; w 1944 roku, w wyniku działań niemieckich, budynki fabryczne zostały spalone, a po wojnie większość z nich rozebrano. Dnia 3 sierpnia 1944 roku, w tragicznych okolicznościach, Niemcy dokonali masakry ludności cywilnej, mordując kilkudziesięciu mieszkańców ulicy. Wydarzenie to upamiętnia tablica Tchorka, umieszczona pod numerem 11.

Po zakończeniu wojny, ulica Belgijska stała się miejscem zamieszkania dla wielu reżyserów oraz operatorów z Wytwórni Filmowej „Czołówka”, co świadczy o jej dalszym artystycznym dziedzictwie.

Przypisy

  1. Mapa Warszawy [online], mapa.um.warszawa.pl [dostęp 28.11.2020 r.]
  2. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011 r., s. 137. ISBN 978-83-62189-08-3.
  3. Michał Krasucki: Warszawskie dziedzictwo postindustrialne. Warszawa: Fundacja Hereditas, 2011 r., s. 25. ISBN 978-83-931723-5-1.
  4. Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004 r., s. 34. ISBN 83-912463-4-5.
  5. Jerzy Kasprzycki, Marian Stępień: Pożegania warszawskie. Warszawa: Arkady, 1971 r., s. 164.

Oceń: Ulica Belgijska w Warszawie

★★★★★
Średnia ocena:4.47 Liczba ocen:21