Kamienica Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności

---

Opis

Kamienica, która przyciąga uwagę, wyróżnia się spośród zabudowy ulicy Bednarskiej swoją monumentalną fasadą, charakteryzującą się trzema kondygnacjami, w sposób nawiązującym do wczesnorenesansowych pałaców florenckich. Przy długości wynoszącej 54,8 metra, posiada jedynie pięć osi okiennych, których rozstaw wynosi około 9 metrów. Parter kamienicy zdobi rustykalne wykończenie, natomiast obydwa piętra są wykończone gładkim tynkiem. Otwory okienne na piętrach wyróżniają się łukowymi przekryciami, a wokół nich znajdują się profilowane łuki, które spoczywają na konsolach w kształcie aniołów, trzymających herbowe tarcze z Okiem Opatrzności.

Czytelne oddzielenie kondygnacji następuje dzięki gzymsom, które dodają elegancji budynkowi. Fasadę wieńczy monumentalny gzyms-okap, oparty na rzędzie kroksztynów. Co więcej, w dachu zaaranżowano dodatkowe pomieszczenia użytkowe, które przyczyniły się do powstania rzędu dziesięciu lukarn, urozmaicających bryłę budynku. Warto również zaznaczyć, że z powodu stromo opadającego chodnika na ulicy Bednarskiej, otwory drzwiowe w parterze różnią się wysokością.

Kamienica ta przetrwała II wojnę światową oraz powstanie warszawskie bez większych uszkodzeń, co podkreśla jej wartość historyczną. Budynek jest uważany za znaczące osiągnięcie warszawskiej architektury lat 40. XIX wieku. Nawet w trudnych warunkach lokalizacyjnych, w wąskiej i stromej uliczce, stworzono obiekt, który, z zachowaniem oryginalnej atmosfery i skali, oddaje ducha wczesnorenesansowych pałaców florenckich.

W Warszawie znajduje się jeszcze jeden obiekt o podobnej architekturze, którym jest łącznik między budynkami Głównego Urzędu Miar, usytuowany przy ulicy Elektoralnej. To właśnie to dzieło Jakuba Gaya również świadczy o wyjątkowej architekturze tego okresu.

---

Oceń: Kamienica Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności

---