Zuzanna Topolińska

Po ukończeniu szkoły średniej w 1948 roku, Zuzanna zdała maturę w renomowanym Gimnazjum im. Królowej Jadwigi w Kielcach. Zdecydowała się kontynuować naukę w obszarze polonistyki na Uniwersytecie Łódzkim, planując jednocześnie studiowanie reżyserii w Wyższej Szkole Teatralnej. Zgodnie z wymogami, ukończenie studiów filologicznych było konieczne, aby móc podjąć się tej wcześniejszej aspiracji.

Podczas swojej edukacji miała zaszczyt uczyć się od znakomitych wykładowców, w tym Zdzisława Stiebera, Tadeusza Kotarbińskiego oraz Stefanii Skwarczyńskiej. Studia zakończyła w 1952 roku, a następnie rozpoczęła pracę w Państwowym Instytucie Wydawniczym, gdzie zaczęła swoją karierę naukową.

Dzięki współpracy ze Zdzisławem Stieberem, Zuzanna dołączyła do Pracowni Dialektologicznej Polskiej Akademii Nauk, która wkrótce zmieniła się w Instytut Slawistyki PAN. W 1959 roku uzyskała tytuł doktora na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie jej promotorem był Zdzisław Stieber. Habilitację obroniła w 1964 roku, również na tej samej uczelni.

W kolejnych latach Zuzanna Topolińska otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego w 1974 roku, a w 1978 roku – profesora zwyczajnego. W swojej karierze pełniła również funkcję profesora wizytującego na University of Chicago w 1967 roku oraz na UCLA w 1988 roku.

Od 1975 roku była profesorem w Instytucie Języka Polskiego PAN, a od 1983 roku, jej działalność naukowa była doceniana przez członkostwo w Towarzystwie Naukowym Warszawskim. W 1991 roku przystąpiła do PAU oraz do Macedońskiej Akademii Nauk i Sztuk. Jej badania obejmowały szereg istotnych zagadnień w dziedzinie fonologii, iloczasu oraz składni, reflektując różnorodne aspekty dialektologii polskiej i słowiańskiej.

Do jej najważniejszych prac zaliczają się m.in.: "Stosunki iloczasowe polsko-pomorskie" (1964), "Kashubian" (1980), "Remarque on the Slavic Nounphrase" (1984, wspólnie z Bożidarem Widoeskim), "Język, człowiek, przestrzeń" (1999) oraz "Języki słowiańskie w perspektywie ekolingwistycznej" (2003, wspólnie z Władysławem Lubasiem i Ivanem Ohnheiserem). Uczestniczyła także w tworzeniu słownika polsko-macedońskiego i macedońsko-polskiego (wspólnie z Božidarem Widoeskim i Włodzimierzem Pianką).

W Instytucie Języka Polskiego PAN, Zuzanna kierowała zespołem, który przyczynił się do wydania "Zespołowej Gramatyki języka polskiego" w dwóch tomach (1983). Przez ostatnie lata mieszka w Macedonii, w Skopju, gdzie aktywnie działała w Macedońskiej Akademii Nauk i Umiejętności oraz na Uniwersytecie im. Cyryla i Metodego. Uznana za eksperta w swojej dziedzinie, uzyskała obywatelstwo macedońskie i jest członkinią Macedońskiej Akademii Nauk (MANU).