Wacław Piotrowski (malarz)

---

Życiorys

Wacław Piotrowski przyszedł na świat 4 września 1887 roku w Warszawie, w rodzinie Jana oraz Rozalii z Górnickich. Po ukończeniu szkoły średniej, uzyskał edukację artystyczną w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie w latach 1907–1911 podjął naukę sztuk pięknych. Początkowo studiował rzeźbę pod przewodnictwem Xawerego Dunikowskiego, a później skupił się na malarstwie, ucząc się od Kazimierza Stabrowskiego, Konrada Krzyżanowskiego, Edwarda Trojanowskiego i Stanisława Lentza.

Po debiutach wystawowych w 1910 roku, Piotrowski stał się stałym uczestnikiem wydarzeń artystycznych organizowanych przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, czyniąc to aż do 1939 roku. W latach 1919-1922 spędził czas w Francji, głównie w Paryżu, gdzie miał okazje uczestniczyć w licznych salonach oraz wystawach, które były organizowane przez Société des Artistes Français oraz Société Nationale des Beaux Arts. W tym okresie wziął także udział w wystawie The International Society of Sculptors, Painters and Gravers w Londynie, a jego indywidualna wystawa odbyła się w 1921 roku w Galerie Devambez.

Późniejsze lata spędził malując pejzaże w Neapolu w 1924 roku oraz w Wenecji w latach 1924-1926. Piotrowski był także uznawanym portrecistą. W trakcie swojej kariery malował olejne i akwarelowe pejzaże oraz szkice piórkiem z natury, jednak dominującą formą jego ekspresji artystycznej stały się portrety psychologiczne. Na jego obrazach wystąpiły obrazy przedstawiające mury Starego Miasta, pałace, pomniki oraz drzewa w Łazienkach i Wilanowie. Ponadto, Piotrowski poświęcał wiele uwagi portretowaniu codziennych mieszkańców Warszawy, takich jak woźni, posłańcy, praczki czy żebracy.

Na przełomie lat 20. i 30. XX wieku, jego prace znalazły publiczne uznanie, a dwa portrety, które zdobyły szeroką popularność to Stefana Kostrzewskiego w trakcie biegu przez płotki (namalowany olejem) oraz Haliny Konopackiej w trakcie pchnięcia kulą (rysunek węglem). Oba dzieła były eksponowane w Amsterdamie podczas wystawy Sport w malarstwie, towarzyszącej IX Igrzyskom Olimpijskim w 1928 roku.

Ponadto, Piotrowski zdobył wiele nagród za swoje osiągnięcia artystyczne. W 1928 roku za obraz Łobuzy otrzymał nagrodę m. st. Warszawy, w 1933 roku medal srebrny Zachęty za Autoportret, a w 1936 roku za obraz Glinka nagrodę im. Marii Lenckiej. Kiedy w 1937 roku przyznano mu nagrodę za Vanitas Vanitatum, a w 1938 – za Autoportret, potwierdziło to jego znaczenie na polskiej scenie artystycznej.

Obrazy Piotrowskiego można znaleźć w renomowanych zbiorach, takich jak Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Narodowe w Krakowie oraz Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie. Rysunki artysty są przechowywane w Gabinecie Rycin Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego.

Na zakończenie jego życia artystycznego, od 28 maja 1922 roku, Wacław Piotrowski był mężem Lucyny Kasztelanic, co stanowiło ważny element jego osobistej historii.

---

Oceń: Wacław Piotrowski (malarz)

---