Teofil Jagodziński

---

Życiorys

Teofil Jagodziński urodził się w rodzinie, w której jego ojciec, Stanisław, był urzędnikiem rządu gubernialnego, a matka, Wiktoria, pochodziła z rodu Bagniewskich. Po wczesnym kształceniu w rodzinnej atmosferze, kontynuował naukę w prywatnej szkole Józefa Świderskiego w Warszawie, a następnie w gimnazjum filologicznym. W 1852 roku rozpoczął studia w seminarium duchownym księży misjonarzy przy kościele Świętego Krzyża w Warszawie. Po dwóch latach przeniósł się do Akademii Duchownej Warszawskiej, gdzie w 1858 roku zdobył tytuł kandydata teologii. Zanim ukończył studia, w 1857 roku erygowano go na kapłana z rąk biskupa Piotra Pawła Beniamina Szymańskiego.

Działalność w Instytucie Głuchoniemych i Ociemniałych

W tym samym roku, we wrześniu, Jagodziński otrzymał nominację na nauczyciela religii oraz kapelana w Warszawskim Instytucie Głuchoniemych i Ociemniałych. Od 1863 roku przez następne 22 lata pełnił zaszczytną funkcję wicedyrektora tego Instytutu. W 1885 roku przejął tymczasowo obowiązki dyrektora, jednak w 1887 roku, na notę władzy, ustąpił z kierownictwa na rzecz Michaiła Zienieca, Rosjanina. Mimo to, ks. Jagodziński pozostawał prefektem, dbając o losy instytucji aż do swojej śmierci. Na miesiąc przed odejściem z tego świata, w styczniu 1907 roku, wystosował memoriał do petersburskiego ministerstwa oświaty w sprawie nowego aktu prawnego dla Instytutu. Dokument ten został opublikowany w „Przeglądzie Katolickim”, gdzie Jagodziński pełnił rolę redaktora odpowiedzialnego od 1878 roku oraz był aktywnym publicystą.

Godności kościelne

W czasie przed wybuchem powstania styczniowego, Jagodziński aktywnie wspierał ruch narodościowy, angażując się finansowo. Wiosną i latem 1865 roku tymczasowo zastąpił proboszcza kościoła Świętego Aleksandra w związku z aresztowaniem ks. Juliana Zdzitowieckiego. Otrzymał wiele godności kościelnych, w tym tytuł kanonika honorowego kaliskiego, kanonika gremialnego warszawskiego oraz mianowanie na papieskiego prałata domowego z rąk Leona XIII w 1900 roku.

Publikacje dla głuchoniemych

Oprócz pracy duszpasterskiej i pedagogicznej, Teofil Jagodziński był również zaangażowany w redakcję „Przeglądu Katolickiego” i współpracował z Encyklopedią Kościelną Nowodworskiego. Opublikował szereg prac, w tym „Książkę do nabożeństwa dla głuchoniemych” w 1876 roku oraz „Słownik mimiczny dla głuchoniemych i osób z nimi styczność mających” w 1879 roku, który stworzył współpracując z Józefem Hollakiem. Zmarł 22 marca 1907 roku w Warszawie, niemal w chwili przed jubileuszem 50-lecia swoich święceń kapłańskich. Pochowano go w podziemiach kościoła Świętego Karola Boromeusza, przy cmentarzu Powązkowskim.

---

Oceń: Teofil Jagodziński

---