Stanisław Suryn

Wojsko i służby mundurowe

Stanisław Sylwester Suryn, znany również jako jeden z przedwcześnie zmarłych bohaterów, przyszedł na świat 31 grudnia 1858 roku w Warszawie. Jego życie, zakończone 11 lutego 1928 roku, było wypełnione odważnymi czynami jako generał dywizji Wojska Polskiego.

Suryn pozostaje w pamięci jako znacząca postać, która odegrała kluczową rolę w historii polskich sił zbrojnych, przyczyniając się do ich rozwoju oraz umacniania bezpieczeństwa kraju.

Życiorys

Stanisław Suryn przyszedł na świat 31 grudnia 1858 roku w Warszawie, w rodzinie majora armii rosyjskiej Onufrego Franciszka Suryna, herbu własnego. Jego edukacja wojskowa miała swój początek w Nowgorodzkim Korpusie Kadetów Grafa generała Aleksego Arakczejewa, mieszczącym się w Niżnym Nowogrodzie. Po zakończeniu nauki w dniu 22 maja 1877 roku (XIV promocja), rozpoczął karierę w armii rosyjskiej.

W latach 1904–1905 uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej, gdzie dowodził kompanią karabinów maszynowych. Dzięki swoim osiągnięciom na polu bitwy, awansował na podpułkownika. Z dniem 25 lutego 1912 roku został mianowany dowódcą 6 Pułku Grenadierów Generała Marszałka Polnego Wielkiego Księcia Michała, który stacjonował w Moskwie i wchodził w skład 2 Dywizji Grenadierów Korpusu Grenadierów. Na czele tego pułku aktywnie uczestniczył w I wojnie światowej, doznając trzech ran.

Awans na generała majora otrzymał 27 sierpnia 1915 roku, a niedługo potem mianowano go dowódcą brygady w składzie 8 Dywizji Piechoty. Stanowił również wsparcie dla Legionu Puławskiego, za co stał się obiektem krytyki ze strony gen. Mrozowskiego. 6 grudnia 1917 roku wyznaczono go na naczelnika rezerwy oficerów (inspektora Legii Rycerskiej) I Korpusu Polskiego w Rosji, jednak wkrótce zrezygnował ze służby, ze względu na konflikty z Józefem Dowbor-Muśnickim.

Jego droga prowadziła następnie do Legionu Polskiego w Finlandii, a 16 stycznia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii rosyjskiej, zachowując tytuł generała majora. Przydzielono go do Rezerwy Oficerów z dniem 9 stycznia 1919. 26 marca 1919 roku powołany został do komisji etatów, a 15 maja 1919 roku objął dowództwo nad 8 Dywizją Piechoty. 9 lipca 1919 roku został zwolniony do Rezerwy armii.

Po pewnym czasie, 30 grudnia 1919 roku, powrócił do czynnej służby w Wojsku Polskim, przydzielony do Oficerskiej Stacji Zbornej w Warszawie. Jednak już 4 lutego 1920 roku został zwolniony z tej służby. 14 października 1920 objął stanowisko przewodniczącego Centralnej Komisji Kontroli Stanów przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. Po przejściu na emeryturę, 12 marca 1921 roku, w stopniu generała podporucznika, uzyskał prawo noszenia munduru.

W dniu 26 października 1923 roku, Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji. Stanisław Suryn spędził ostatnie lata swojego życia w Łomży, gdzie zmarł 11 lutego 1928 roku.

Przypisy

  1. Likhotvorik 2012 r.
  2. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 60 z 31.05.1919 r., poz. 1904.
  3. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 100 z 31.12.1919 r., poz. 4415.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 40 z 20.10.1920 r., s. 1091.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 13 z 02.04.1921 r., s. 621.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 70 z 07.11.1923 r., s. 738.
  7. Rocznik Oficerski 1923 r., s. 1575.
  8. Rocznik Oficerski 1924 r., s. 1404.
  9. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 7 z 23.01.1919 r., poz. 276.
  10. a b c Stawecki 1994 r., s. 322.
  11. a b Kryska-Karski i Żurakowski 1991 r., s. 62.

Oceń: Stanisław Suryn

★★★★★
Średnia ocena:4.56 Liczba ocen:18