Witold Karol Daab, znany również pod pseudonimem „Stefan”, to postać, której życie odzwierciedla czas niezwykle ważny dla historii Polski. Urodził się 18 listopada 1903 roku w Warszawie, gdzie spędził znaczną część swojego życia.
Daab był oficerem Wojska Polskiego, a jego całe życie zawodowe i osobiste w dużej mierze związane było z naszą stolicą. Wyróżnił się jako uczestnik powstania warszawskiego, heroicznego zrywu, który miał miejsce w 1944 roku. Jego działalność w tym okresie świadczy o odwadze i poświęceniu, które były niezbędne w walce o wolność ojczyzny.
Po zakończeniu wojny, datując życie na kolejne lata, Witold Karol Daab zmarł 10 października 1982 roku, również w Warszawie, pozostawiając po sobie niezwykle bogaty ślad w historii Polski.
Życiorys
Witold Karol Daab był synem Juliusa (Juliana) oraz Matyldy z d. Risbild, oboje należących do społeczności ewangelickiej. Miał dwóch braci, Tadeusza i Ryszarda. W okresie nauki w Prywatnym Męskim Gimnazjum im. Mikołaja Reja Zboru Ewangelicko-Augsburskiego w Warszawie aktywnie uczestniczył w działaniach wojskowych podczas wojny w 1920 roku. Po zakończeniu edukacji zdobył kwalifikacje w dziedzinie inżynierii elektrycznej. Był mężem Reginy z d. Zdrójkowską, z którą doczekał się trzech dzieci: synów Włodzimierza i Janusza oraz córki Ewy.
W sierpniu 1939 roku, na podstawie mobilizacji rezerwy, ponownie wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie pełnił służbę aktywną w randze porucznika, brał udział w obronie kraju. W latach najciemniejszej okupacji niemieckiej, od roku 1940, angażował się w działalność konspiracyjną w szeregach ZWZ-AK. Podczas wybuchu powstania warszawskiego walczył na obszarze Ochoty oraz Mokotowa, w kompanii pod dowództwem porucznika „Gustawa”, pełniąc rolę zastępcy dowódcy.
W dniu 15 września 1944 roku, gdy jednostka stacjonowała w budynku przy zbiegu ulic Chełmskiej i Stępińskiej, została otoczona przez trzy niemieckie czołgi oraz piechotę. Mimo to, Witold zdecydował się pozostać na stanowisku, aby osłonić odwrót swoich towarzyszy. Zyskał uznanie za unieruchomienie dwóch czołgów w walce. Niestety, w wyniku tych działań został ranny w prawe biodro oraz lewe podudzie, co uniemożliwiło mu dalsze poruszanie się. W obliczu tej sytuacji, dowodzenie nad kompanią przekazał swojemu adiutantowi, rotmistrzowi „Gardy”, porucznikowi Zdzisławowi Klawe „Edwardowi”, który z nim konsultował wszelkie strategiczne decyzje.
W nocy, mimo ran, udało się przeprowadzić ewakuację. Witold Daab trafił do polowego szpitala przy ulicy Pilickiej na Górnym Mokotowie. Za jego odwagę i poświęcenie w obronie „Stępińskiej” został zgłoszony do odznaczenia Krzyżem Orderu Virtuti Militari. Po zakończeniu walk, został wzięty do niewoli i trafił do obozów jenieckich (niem. Stalag) w Altengrabow (koło Magdeburga) oraz Sandbostel (43 km na północny wschód od Bremy, 60 km na zachód od Hamburga), gdzie spędził czas aż do maja 1945 roku. Po wyzwoleniu, wrócił do zrujnowanej Warszawy.
Witold Karol Daab spoczywa na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie, który znajduje się przy ulicy Młynarskiej (aleja 27, grób 3). Był on również dalszym kuzynem Adolfa Daaba, który był znanym warszawskim przemysłowcem oraz radnym stolicy na przełomie XIX i XX wieku.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Jan Władysław Lemański | Janina Górnicka | Barbara Sadowska (żołnierz AK) | Marian Drozdowski (policjant) | Maria Melhior | Leopold Kiersznowski | Tadeusz Paszta | Paweł Raczkowski | Marian Łowiński | Henryk Kański | Edmund Rosochacki | Stanisław Sadkowski | Marceli Chybczyński | Józef Antoni Kenig | Halina Pokrzycka | Zygmunt Brejnak | Kazimierz Gąsiorowski (podpułkownik) | Maurycy Napoleon Hauke | Wiesław Klempisz | Stanisław SurynOceń: Witold Karol Daab