Zygmunt Brejnak


Zygmunt Brejnak, znany również pod pseudonimem Zygmunt, to postać o znaczącej roli w historii Polski.

Urodził się 2 kwietnia 1899 roku w Warszawie, a swoją drogę życiową zakończył 24 listopada 1984 roku w Nowym Drzewiczu.

Był żołnierzem Wojska Polskiego oraz aktywnym uczestnikiem podziemia niepodległościowego podczas II wojny światowej. Jego odwaga i poświęcenie w walce o wolność kraju przyczyniły się do jego wysokiej rangi w strukturach wojskowych.

W czasie swojego życia osiągnął tytuł podpułkownika oraz przywództwo Zgrupowania „Chrobry II”, co stanowi dowód jego strategicznych umiejętności i zaangażowania w walkę.

W uznaniu za zasługi w obronie ojczyzny, Zygmunt Brejnak został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, co jest jednym z najwyższych odznaczeń wojskowych w Polsce.

Życiorys

Urodziny Zygmunta Brejnaka miały miejsce w rodzinie, w której ród rodu składał się z Jana i Walerii Kędzierskich. Był żołnierzem 2 pułku piechoty, a jego uczestnictwo w walkach podczas wojny polsko-bolszewickiej pozostaje w pamięci. W 1918 roku objął stanowisko dowódcy plutonu w 30 pułku strzelców Kaniowskich, aby następnie dowodzić 19 pułkiem piechoty.

W lipcu 1922 roku został powołany do czynnej służby w Baonach Celnych, przy tym oddano go do dyspozycji Głównej Komendy Baonów Celnych. W czasie swojej kariery wojskowej miał status porucznika rezerwy piechoty i był przydzielony do 30 pułku Strzelców Kaniowskich, mając miejsce stacjonowania w Warszawie.

Weryfikacja jego stopnia porucznika została dokonana z datą 1 czerwca 1919 roku, co związane było z jego przynależnością do korpusu oficerów rezerwy artylerii. W 1934 roku widniał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Warszawie Miasto III, z przydziałem w rezerwie do 3 pułku artylerii ciężkiej, którego lokalizacja znajdowała się w Wilnie.

Podczas działań konspiracyjnych był zaangażowany w Narodową Organizację Wojskową (NOW). W trakcie powstania warszawskiego jego rola wzrosła, gdyż stał się członkiem sztabu Zgrupowania Chrobry II – I Obwód „Radwan” Armii Krajowej. W dniach 3–4 sierpnia piastował funkcję zastępcy dowódcy Zgrupowania, a od 4 do 27 sierpnia sprawował dowództwo nad Zgrupowaniem, natomiast od 4 września do 2 października pełnił obowiązki dowódcy tego Zgrupowania.

Po zakończeniu powstania został wzięty do niewoli przez Niemców, co wymusiło na nim przebywanie w Oflagu II C Woldenberg. Tam też doczekał awansu do stopnia podpułkownika. Zakończenie wojny sprzyjało jego powrotowi do Polski, gdzie osiedlił się najpierw w okolicach Wrocławia, a następnie w Nowym Drzewiczu, gdzie spoczął w pokoju.

Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach, w kwaterze D4-4-6.

Odznaczenia

Wśród wielu odznaczeń, które otrzymał, znajduje się Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12333, przyznany mu 2 października 1944 roku.

Oprócz tego, wyróżniono go trzykrotnie Krzyżem Walecznych, co jest dowodem na jego odwagę i determinację w trakcie walk.

Kolejnym istotnym odznaczeniem, które otrzymał, jest Krzyż Niepodległości, który symbolizuje jego wkład w walkę o wolność kraju.

Przypisy

  1. Lista jeńców Oflagu. woldenberczycy.pl. [dostęp 13.03.2020 r.]
  2. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 27.11.2019 r.]
  3. a b c d e f g Polak (red.) 1999, s. 13.
  4. a b c Polak (red.) 1999, s. 14.
  5. Rocznik Oficerski 1924, s. 198, 447.
  6. Rocznik Oficerski 1923, s. 213, 508.
  7. Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 137, 646.
  8. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 22 z 22.07.1922 r., s. 554.

Oceń: Zygmunt Brejnak

Średnia ocena:4.87 Liczba ocen:19