Stanisław Skowroński (dziennikarz)

---

Życiorys

Ukończył edukację podstawową w Brześciu Litewskim. Po ewakuacji jego rodziny do Moskwy, kontynuował naukę w tamtejszym Gimnazjum Komitetu Polskiego, a następnie zdobywał doświadczenie zawodowe jako robotnik. Po zakończeniu I wojny światowej, postanowił wrócić do Polski, gdzie podjął naukę w Gimnazjum Władysława Giżyckiego w Warszawie i związał się z Związkiem Polskiej Młodzieży Socjalistycznej.

Wziął aktywny udział w wojnie polsko-bolszewickiej oraz trzecim powstaniu śląskim. Wysoka determinacja i zapał doprowadziły go do zdania matury w 1922 roku w szkole realnej przeznaczonej dla byłych wojskowych. Już od 1923 roku przez krótki czas studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim.

Początkowo pracował jako nauczyciel domowy, jednak w kolejnych latach stał się etatowym pracownikiem partyjnym. Został naczelnikiem Wydziału Opieki Społecznej w Zarządzie Miejskim w Lublinie w latach 1927-1929 oraz pracownikiem Zarządu Miejskiego w Wilnie w latach 1930-1932. Aktywnie działał w związku zawodowym samorządowców.

W 1935 roku rozpoczął naukę w Szkole Nauk Politycznych w Wilnie, a swoje studia zakończył na Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. W 1922 roku wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, a także do Związku Strzeleckiego. Przez sześć lat, od 1924 do 1930, pełnił funkcję sekretarza Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS w Lublinie. Został jednak skazany na miesiąc więzienia w 1930 roku za swoje antyrządowe działania.

W tym właśnie roku objął stanowisko sekretarza OKR PPS w Wilnie, gdzie kierował tamtejszym oddziałem Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego i regularnie publikował artykuły na łamach „Robotnika”. Nawoływał do aktywnego uczestnictwa w wyborach w 1938 i wyrażał tendencje nacjonalistyczne, co doprowadziło do zawieszenia go w prawach członka partii w 1939 roku. W wyniku agresji niemieckiej we wrześniu 1939 roku, został wywieziony z Lublina do obozu w Kleine Dexen.

Na przełomie 1939 i 1940 roku wrócił do Lublina i włączył się w działalność wywiadowczą Związku Walki Zbrojnej oraz pracował dla PSS „Społem”. Po pojawiającym się ryzyku aresztowania w 1940 roku, udał się do Radomia, a następnie w latach 1941-1942 zatrudniony był w „Społem” w Ostrowcu Świętokrzyskim. Od 1942 do 1944 roku pełnił funkcję w Zarządzie Miejskim w Warszawie. Aktywnie współpracował z konspiracyjnymi Polskimi Socjalistami i w 1943 roku zaangażował się w działalność Referatu ds. Prowincjonalnych Rady Pomocy Żydom „Żegota”.

We wrześniu 1945 roku został wybrany do Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Partii Socjalistycznej w Lublinie, a w następnym miesiącu stał się I sekretarzem tegoż komitetu. W lipcu tego samego roku zasiadł w Radzie Naczelnej i Centralnym Komitecie Wykonawczym PPS, a także wszedł w skład redakcji „Życia Robotniczego”. Objął mandaty radnego oraz członka Prezydium Warszawskiej Wojewódzkiej Rady Narodowej i w grudniu 1945 roku został oddelegowany do Krajowej Rady Narodowej.

W wyniku wewnętrznych konfliktów, planując przeprowadzenie puczu we współpracy z Romanem Zambrowskim, został usunięty z partii w czerwcu 1946, a we wrześniu stracił mandat w parlamencie. Jesienią tego samego roku został aresztowany, lecz szybko opuścił więzienie, co umożliwiło mu podjęcie studiów na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Łódzkiego, których jednak nie ukończył.

W 1956 roku dołączył do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W drugiej połowie lat czterdziestych pełnił funkcję dyrektora naczelnego zakładów garbarskich w Łodzi oraz Krakowie. Od 1950 roku pracował jako naczelnik wydziałów w Naczelnej Organizacji Technicznej oraz był zaangażowany w czasopismo „Horyzonty Techniki”, gdzie w latach 1964-1966 pełnił rolę zastępcy redaktora naczelnego. Współpracował również z innymi publikacjami takimi jak „Życie Szkoły Wyższej”, „Polgłos”, „Rzemieślnik” oraz „Głos Pracy”. W 1966 roku przeszedł na emeryturę.

Dwukrotnie żonaty, miał troje dzieci. Został pochowany w Kazimierzu Dolnym.

---

Oceń: Stanisław Skowroński (dziennikarz)

---