Stanisław Piwowar

---

Życiorys

Stanisław Piwowar, po ukończeniu Państwowej Szkoły Średniej Technicznej Kolejowej w 1938 roku, rozpoczął swoją karierę zawodową jako kontroler w narzędziowni Instytutu Tele- i Radiotechnicznego. W momencie wybuchu II wojny światowej, nieprzerwanie rozwijał swoje umiejętności, uczęszczając na tajne kursy Szkoły Wawelberga i Rotwanda, a także angażując się w działalność Związku Walki Zbrojnej (ZWZ). Po aresztowaniu w 1942 roku, został wywieziony do Austrii na przymusowe roboty. Dzięki wsparciu ZWZ, zdołał rozpocząć naukę na Politechnice Wiedeńskiej.

Po powrocie do Polski, kontynuował naukę na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Od 1951 roku był młodszym asystentem w nowo powstałej Katedrze Spawalnictwa, kierowanej przez prof. Zygmunta Dobrowskiego. W 1952 roku obronił pracę dyplomową, uzyskując tytuł magistra inżyniera. Otrzymał również zadanie opracowania wykładów oraz zajęć laboratoryjnych z przedmiotu „Metalurgia procesów spawalniczych”, który to wykładał do końca swojej kariery zawodowej.

Równolegle do pracy naukowej, w latach 1952–1955 pełnił rolę głównego spawalnika w Warszawskich Zakładach Budowy Urządzeń Przemysłowych im. Ludwika Waryńskiego. W 1961 roku uzyskał stopień doktora, a trzy lata później przedstawiał swoją pracę habilitacyjną. Gromadzenie materiałów do tych prac odbywało się podczas przeprowadzanych badań w hucie „Baildon”, w Instytucie Spawania Elektrycznego im. Patona przy Politechnice Kijowskiej oraz w Moskiewskiej Wyższej Szkole Technicznej im. Baumana. Prowadziło to do wprowadzenia na rynek stali kwasoodpornej, w której zawartość niklu zredukowano na rzecz manganu i azotu. W tym okresie został również wybrany na konsultanta do spraw spawalnictwa w Mazowieckich Zakładach Rafineryjnych i Petrochemicznych w Płocku, gdzie pełnił tę funkcję aż do 1981 roku.

Od 1964 roku aż do przejścia na emeryturę w 1981 roku, piastował stanowisko kierownika Katedry Spawalnictwa. W 1971 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1975–1978 pełnił również obowiązki dziekana Wydziału Mechanicznego Technologicznego. W 1974 roku został wybrany na trzyletnią kadencję na stanowisko wiceprezydenta Międzynarodowego Instytutu Spawalnictwa i zorganizował w Warszawie kongres tej organizacji.

Po przejściu na emeryturę, Stanisław Piwowar pozostawał aktywny w branży. Brał udział w pracach Zakładu Inżynierii Spajania, a także uczestniczył w różnych seminariach oraz jubileuszach. Spędził wiele lat pełniąc funkcję prezesa Sekcji Spawalniczej SIMP, a w 1998 roku otrzymał członkostwo honorowe oraz tytuł honorowego prezesa tej sekcji. Jako visiting professor, nauczał w Toronto i Akwizgranie, a także spędził 17 miesięcy w Japonii, gdzie prowadził prace badawcze i wykładał metalurgię spawania w Osace i Sendai.

Po powrocie do Polski, stał się nie tylko autorytetem w swojej dziedzinie, ale także popularyzatorem kultury japońskiej. Od 1985 roku przez siedem lat przewodniczył Salonowi Przyjaciół Japonii. W 1988 roku został uhonorowany przez cesarza Japonii Hirohito Orderem Wschodzącego Słońca Złote Promienie z Wstęgą. W 2000 roku przyznano mu członkostwo honorowe Towarzystwa Polsko-Japońskiego.

Stanisław Piwowar zmarł i został pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kw. 87A, rząd 4, grób 30).

Publikacje

W zakresie badań i publikacji, Stanisław Piwowar ma na swoim koncie istotne prace dotyczące spawalnictwa, które przyczyniają się do rozwoju tej dziedziny. Jego główne tematy obejmują:

• spawalnictwo,
• spawanie i zgrzewanie elektryczne,
• kontrola procesów spawalniczych,
• techniki wytwarzania w kontekście spawalnictwa.

Odznaczenia

Stanisław Piwowar otrzymał szereg prestiżowych wyróżnień, które świadczą o jego zaangażowaniu i osiągnięciach. Poniżej przedstawiamy listę tych odznaczeń:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej,
• Złote Odznaki SIMP i NOT,
• Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”,
• Medal im. Stanisława Olszewskiego,
• Złota Odznaka „Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej”,
• Członek Honorowy SIMP.

Ciekawostka

W 1968 roku miało miejsce niezwykle istotne wydarzenie w Warszawie – Biennale Rzeźby w Metalu. To wydarzenie dało początek wielu rzeźbom plenerowym, które nadal zdobią przestrzeń miejską. Niestety, większość z tych prac nie była konserwowana, co doprowadziło do ich poważnego stanu zniszczenia. Co więcej, ówczesne władze postanowiły przeznaczyć część rzeźb na przetopienie w Hucie Warszawa.

Wszystko to zmieniło się dzięki prawdziwemu pasjonatowi sztuki, jakim był prof. Stanisław Piwowar. Z jego inicjatywy udało się uratować jedną z rzeźb autorstwa Eweliny Michalskiej, zatytułowaną „Dzwony Kampinosu”. Prof. Piwowar zlecił jej ustawienie przed gmachami Wydziału Inżynierii Produkcji Politechniki Warszawskiej, który znajduje się przy ulicy Narbutta 85 w Warszawie.

---

Oceń: Stanisław Piwowar

---