Stanisław Owczarek (duchowny)

---

Życiorys

Z początku swojego życia, Stanisław Owczarek, syn Michała, ukierunkował swoje kroki na edukację w Grodzisku Mazowieckim, gdzie ukończył szkołę podstawową. Następnie kontynuował naukę w Gimnazjum im. Tomasza Zana w Pruszkowie. W 1924 roku podjął decyzję o wstąpieniu do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie, a po ukończeniu studiów został wyświęcony na kapłana 6 lutego 1930 roku.

Później, po przyjęciu święceń, pełnił rolę wikariusza w różnych miejscowościach, w tym Warce, Łowiczu, Pruszkowie, Markach, Karczewie, Goszczynie oraz Żychlinie. Był również aktywny w Akcji Katolickiej, co świadczy o jego zaangażowaniu w życie religijne oraz społeczne. W 1939 roku, w czasach II wojny światowej, brał udział w kampanii wrześniowej pełniąc funkcję kapelana w szpitalu wojskowym nr 103. Po jej zakończeniu wrócił do Żychlina w październiku tego samego roku.

W mrocznych czasach, w październiku 1941 roku, został uwięziony przez Gestapo, co doprowadziło do jego osadzenia w obozie Dachau. Po wojnie, w maju 1945 roku, znalazł się z powrotem w Polsce. Już od sierpnia tego roku był proboszczem parafii Świętej Trójcy w Konarach. Dodatkowo w tym okresie zaangażował się w działalność lokalnej polityki, zostając radnym Gminnej Rady Narodowej w Konarach.

Stanisław Owczarek był również członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Uczestniczył w zjeździe założycielskim, który odbył się w dniach 1-2 września 1949 roku, a jego działalność była znacząca w Głównej Komisji Księży przy ZBoWiD. W styczniu 1950 roku dołączył do zarządu przymusowego Caritas, który został odebrany władzom kościelnym przez rząd PRL.

Od września 1950 roku zasiadał w Zarządzie Głównego Zrzeszenia Katolików Caritas, a w 1952 roku objął stanowisko sekretarza Prezydium Głównej Komisji Księży. W późniejszych latach, od października 1953 roku, pełnił role związane z Komisją Duchownych i Świeckich Działaczy, a od 1954 był wiceprzewodniczącym Głównej Komisji Księży aż do jej likwidacji w 1955 roku. Stanisław Owczarek był także jednym z księży redagujących czasopismo „Głos Kapłana”, które zaczęło ukazywać się za zgodą władz PRL w 1950 roku.

W okresie 1954-1964 był proboszczem parafii Narodzenia NMP w Warszawie, a po tym czasie przeszedł na emeryturę. Jego działalność w organizacjach katolickich nie zakończyła się jednak; od 1956 roku był wiceprezesem Głównej Komisji Rewizyjnej Zrzeszenia Katolików Caritas, od 1959 roku sekretarzem generalnym Zarządu Kół Księży przy Zrzeszeniu Księży Caritas, a od 1971 roku prezesem Zrzeszenia.

Stanisław Owczarek był także autorem wspomnień, które ukazały się w 1982 roku pod tytułem „Być zaangażowanym – być księdzem”. Przykra wiadomość o jego śmierci dotarła 25 listopada 1981 roku. Na zawsze pozostanie w pamięci, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B23-4-18).

Odznaczenia

W dorobku Stanisława Owczarka znajdują się liczne odznaczenia, które odzwierciedlają jego zasługi i zaangażowanie w działalność społeczną oraz patriotyczną.

• Order Sztandaru Pracy I klasy,
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (nadający uchwałą Rady Państwa z 20 lipca 1954, za zasługi w pracy społecznej),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (nadający uchwałą Rady Państwa z 22 lipca 1953, za zasługi w pracy społecznej),
• Złoty Krzyż Zasługi (przyznany postanowieniem prezydenta Bolesława Bieruta z 31 sierpnia 1950, na wniosek Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju – za zasługi położone w walce o pokój),
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955),
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (1981).

---

Oceń: Stanisław Owczarek (duchowny)

---