Piotr Skwieciński

---

Życiorys

Piotr Skwieciński rozpoczął swoją edukację w XLI Liceum Ogólnokształcącym im. Joachima Lelewela w Warszawie. Kontynuował naukę na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie od 1982 roku studiował historię. W 1989 roku obronił swoją pracę magisterską na temat Stronnictwa Ludowego wobec obozu rządzącego w latach 1936–1938, którą napisał pod okiem Andrzeja Garlickiego.

W latach 80. zaangażował się w działalność opozycyjną w podziemiu solidarnościowym, m.in. współtworząc Oficynę Wydawniczą „Pokolenie” oraz redagując pisma „KOS” i „Tu i Teraz”. Był również członkiem Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W kolejnej dekadzie związany był z Ligą Republikańską. W dniu 16 grudnia 1982 roku został aresztowany i osadzony w Areszcie Śledczym w Warszawie-Białołęce. Po kilku tygodniach spędzonych w areszcie, został zwolniony.

W ostatnich latach lat 80. Piotr Skwieciński był pracownikiem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, pełniąc tę funkcję od 1989 do 1990 roku. Następnie, w latach 1990–1994, pracował jako dziennikarz w „Życiu Warszawy”, będąc członkiem tamtejszej „Solidarności”. W 1994 roku zaczął pełnić rolę wiceszefa programu informacyjnego Wiadomości TVP1, a od 1996 do 1998 roku współpracował z gazetą „Życie”. W okresie 1998–2003 kierował redakcją krajową Polskiej Agencji Prasowej, a w latach 2003–2006 był odpowiedzialny za publicystykę polityczną w telewizji TV Puls.

Jego kariera dziennikarska obejmowała również współpracę z takimi tytułami jak „Gazeta Polska”, „Rzeczpospolita” i „Dziennik” czy „Nowe Państwo”. W latach 2006–2009 był prezesem Polskiej Agencji Prasowej. W okresie 2009–2010 pełnił funkcję doradcy prezesa Narodowego Banku Polskiego Sławomira Skrzypka. 15 stycznia 2009 roku zrezygnował z posady prezesa zarządu PAP SA, a później został współpracownikiem „Rzeczpospolitej”. Jako moskiewski korespondent tej gazety pracował od marca 2011 do grudnia 2011 roku, aż do likwidacji placówki przez oszczędności.

Od stycznia 2012 do lutego 2013 roku był publicystą „Rzeczypospolitej” oraz tygodnika „Uważam Rze”, a od lutego 2013 do lutego 2019 roku – publicystą tygodnika „W Sieci”. W 2020 roku Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego powołało go do Rady Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia. 1 marca 2019 roku objął stanowisko dyrektora Instytutu Polskiego w Moskwie. W kwietniu 2022 roku został wydalony z Rosji w ramach retorsji po inwazji Rosji na Ukrainę, w towarzystwie 45 innych polskich dyplomatów.

22 sierpnia 2022 roku powierzono mu funkcję zastępcy dyrektora Departamentu Dyplomacji Publicznej i Kulturalnej Ministerstwa Spraw Zagranicznych, gdzie odpowiadał za dialog z diasporą żydowską. 18 kwietnia 2023 roku otrzymał nominację na ambasadora RP w Armenii, a swoją misję rozpoczął 28 czerwca 2023 roku, składając listy uwierzytelniające na ręce prezydenta Wahagna Chaczaturiana. Jego kadencja zakończyła się w 2024 roku.

Piotr Skwieciński jest synem Mirosława i Wery.

Odznaczenia

Piotr Skwieciński, ceniony za swoje osiągnięcia, został uhonorowany wieloma prestiżowymi odznaczeniami, które podkreślają jego zasługi w działalności społecznej oraz kulturalnej.

• 2000: odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”,
• 2010: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej”,
• 2022: Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości.

Publikacje

Oto wybór publikacji, które przygotował Piotr Skwieciński, stanowiący istotny wkład w polską literaturę i myśl polityczną.

• Romaszewscy. Autobiografia, Wydawnictwo Trzecia Strona, Warszawa 2014, ISBN 978-83-645-2604-6,
• Kompleks Rosji, „Teologia Polityczna”, Warszawa 2017, ISBN 978-83-628-8433-9,
• Koniec ruskiego miru? O ideowych źródłach rosyjskiej agresji, „Teologia Polityczna”, Warszawa 2022, ISBN 978-83-67065-27-6.

---

Oceń: Piotr Skwieciński

---