Paweł Piskorski

---

Życiorys

Paweł Piskorski to postać znacząca w polskiej polityce, uzyskawszy pierwsze wykształcenie wXLI Liceum Ogólnokształcącym im. Joachima Lelewela w Warszawie, następnie kontynuując naukę na Wydziale HistorycznymUniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 1993 roku złożył egzamin dyplomowy. W 2021 roku Piskorski uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych na podstawie pracy zatytułowanej Historia Stronnictwa Demokratycznego 1980–1991, napisanej pod kierunkiem prof. Szymona Rudnickiego.

W okresie swojej edukacji, zarówno w liceum, jak i na studiach, aktywnie uczestniczył w Grupach Oporu „Solidarni” oraz Niezależnym Zrzeszeniu Studentów (NZS) w latach 1987-1992. Współpracował z Komisją Interwencji i Samorządności NSZZ „Solidarność”. Piskorski miał również zaszczyt być organizatorem i przewodniczącym Akademickiego Biura Interwencji NZS, które zostało utworzone w październiku 1988 roku, a od 1989 roku stał na czele jawnych struktur NZS na Uniwersytecie Warszawskim.

Na początku 1989 roku Piskorski dołączył do Komisji Krajowej NZS, a w latach 1990-1991 pełnił funkcję przewodniczącego tegoż zrzeszenia na szczeblu krajowym. W latach 90., z grupą kolegów z NZS, zaangażował się w tworzenie lokalnych struktur Kongresu Liberalno-Demokratycznego (KLD), gdzie przyjął role sekretarza generalnego oraz wiceprzewodniczącego. W latach 1991-1993 był pierwszym przewodniczącym Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, której celem było zacieśnienie relacji społecznych i gospodarczych z Niemcami.

W wyniku wyborów parlamentarnych w 1991 roku, Paweł Piskorski uzyskał mandat poselski do Sejmu I kadencji. Jako poseł był aktywnym członkiem Komisji Polityki Gospodarczej i Budżetu, Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Demografii i Migracji. Ponadto, objął stanowisko wiceprzewodniczącego Komisji Nadzwyczajnej ds. Ustawy Ordynacja Wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Miał także zaszczyt reprezentować polski parlament w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy, aczkolwiek nie udało mu się zdobyć reelekcji w kolejnych wyborach.

Od 1993 do 1997 roku najpierw przewodniczył Fundacji im. Gabriela Narutowicza, a po zjednoczeniu KLD z Unią Demokratyczną w 1994 roku, przeszedł do Unii Wolności. W 1997 roku ponownie dostał się do Sejmu, gdzie pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Obrony Narodowej oraz przewodniczącego Podkomisji stałej ds. bezpieczeństwa i integracji z NATO.

Po zakończeniu kadencji poselskiej, w latach 1999-2002, sprawował funkcję prezydenta m.st. Warszawy. Jego kadencja była kontrowersyjna i otoczona zarzutami o nadużycia, które przejawiały się w tzw. aferze mostowej. Prokuratura Okręgowa w Warszawie prowadziła śledztwo w tej sprawie, które ostatecznie umorzono w 2008 roku.

Pawłowi Piskorskiemu grożono także oskarżeniem o stworzenie tzw. układu warszawskiego, który miał skupić działaczy UW (później PO) i SLD, co stało się tematem ożywionej debaty publicznej, szczególnie w kontekście ataków ze strony Lecha Kaczyńskiego z PiS, który pełnił kadencję prezydenta Warszawy w latach 2002-2005.

W 2001 roku Piskorski odszedł z Unii Wolności i dołączył do nowo powstającej Platformy Obywatelskiej. W tym samym roku, jako lider warszawskiej listy PO, po raz trzeci uzyskał mandat poselski, zbierając około 70 tysięcy głosów. W Sejmie zasiadał w Komisji Spraw Zagranicznych oraz pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Klubu Parlamentarnego PO i polskiej delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego NATO. W wyborach europejskich w 2004 roku zdobył mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego z Warszawy.

Choć początkowo działał w grupie chadeckiej, szybko zrezygnował z pełnienia funkcji sekretarza generalnego PO. W kwietniu 2006 roku „Dziennik” ujawnił, że wraz z żoną Piskorski nabył 320 hektarów ziemi pod zalesienie, co wywołało skandal. Mimo że tłumaczył źródła pozyskanych funduszy, zarząd krajowy PO zdecydował o jego wykluczeniu z partii, co pociągnęło za sobą usunięcie wielu współpracowników, w tym Piotra Foglera.

W październiku 2006 roku Piskorski przeszedł z EPP-ED do Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy, a w styczniu 2009 roku dołączył do Stronnictwa Demokratycznego, gdzie został przewodniczącym tej partii. jego rządy zakończyły się w listopadzie 2009, kiedy został zawieszony w pełnieniu obowiązków przewodniczącego. Odwołano go, a jego miejsce zajął Krzysztof Góralczyk.

W styczniu 2010 roku prokurator postawił mu zarzuty związane z korzystaniem z podrobionego dokumentu w postępowaniu podatkowym, jednak Piskorski odrzucił te zarzuty i uzyskał uniewinnienie w 2015 roku.

W grudniu 2010 roku Sąd Okręgowy w Warszawie wykreślił Pawła Piskorskiego z ewidencji partii politycznych jako przewodniczącego Stronnictwa Demokratycznego i wpisał jego następcę. Po złożonym odwołaniu, Sąd Apelacyjny w Warszawie przywrócił go do rejestru, a on kontynuował pełnienie tej funkcji w kolejnych wyborach.

W 2014 roku Piskorski otwierał listę koalicji Europa Plus w wyborach do Parlamentu Europejskiego w okręgu zachodniopomorsko-lubuskim, jednak jego formacja nie odzyskała mandatów. W tym samym roku ukazała się książka pt. Między nami liberałami, której autorem jest Michał Majewski. Piskorski napisał także dwie publikacje: Ziemie Odzyskane w propagandzie PPR – od lipca 1944 r. do stycznia 1947 r. (2014) oraz Historia Stronnictwa Demokratycznego 1980–1991 (2023).

Życie prywatne

Paweł Piskorski doświadczył dwóch związków małżeńskich. Jego drugą żoną została Aleksandra Wrzosińska, z którą związał się podczas pełnienia funkcji prezydenta m.st. Warszawy. Niestety, oba małżeństwa zakończyły się rozwodami.

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2023 roku Paweł Piskorski otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności, co stanowi jedno z jego ważniejszych wyróżnień. Już w 1999 roku został uhonorowany Nagrodą Kisiela, co również podkreśla jego wybitne osiągnięcia w różnych dziedzinach. Następnie, w 2013 roku, Towarzystwo Przyjaciół Warszawy uhonorowało go Odznaką Honorową Prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego, co jest dowodem na jego zaangażowanie w życie stolicy.

---

Oceń: Paweł Piskorski

---