Tadeusz Jędrzejewski (1921–1992)

---

Życiorys

Tadeusz Jędrzejewski urodził się w 1921 roku, w rodzinie Stanisława oraz Bronisławy z domu Szeliga. Swój edukacyjny początek miał w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza, gdzie uzyskał małą maturę. W 1936 roku dołączył do Związku Harcerstwa Polskiego, a już w 1939 roku objął dowództwo 99. Warszawskiej Drużyny Harcerzy. W trakcie kampanii wrześniowej, jako ochotnik, walczył w III batalionie 32 pułku piechoty, ranny w boju w okolicach Działdowa.

Tadeusz był bardzo aktywny w podziemnym harcerstwie – w 1940 roku związał się z organizacją Zadruga, która należała do struktur Kadry Polski Niepodległej, związanej z ruchem „Zryw”. Brał udział w redakcji „Zrywu” oraz pisma KPN „Kadra”, a także przewodził organizacji młodzieżowej związanej z KPN. Przyjął pseudonim „Wszebor”, który towarzyszył mu także podczas działań w Armii Krajowej.

W latach 1941–1943 pracował jako magazynier w hurtowni warzyw, gdzie aktywnie uczestniczył w antyhitlerowskim sabotażu, przedkładając zamówienia. Po włączeniu KPN w struktury Armii Krajowej, kontynuował swoją działalność w konspiracji, zajmując się skupem broni, akcjami sabotażowymi oraz kolportażem prasy. W lecie 1943 roku ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty.

Od jesieni 1943 angażował się w walki partyzanckie do lutego 1944, działając w rejonie Łuków-Siedlce. Powróciwszy do Warszawy, przystąpił do oddziału Kedywu KG AK. Wziął udział w powstaniu warszawskim, gdzie walczył na Woli, Starym Mieście oraz Śródmieściu Południowym, dowodząc obroną Pałacyku Branickich. Ostatecznie awansował do stopnia podporucznika, jednak po klęsce powstania trafił do niewoli w rękach hitlerowskich.

Po wojnie wrócił do Polski, zamieszkując w Bydgoszczy, a następnie w Warszawie, gdzie nawiązał kontakty z anturazem Antoniego Wacyka. Od 1946 roku pracował w redakcji Ilustrowanego Kuriera Codziennego, a później w „Zrywie”, który kontynuował narodową linię programu. Jędrzejewski krytykował marksizm, zauważając równocześnie znaczenie sojuszu z ZSRR dla interesów Polski.

Wkrótce po likwidacji pisma zatrudnił się w Wojewódzkim Urzędzie Kontroli Prasy w Poznaniu, gdzie rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Adama Mickiewicza, a później na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. W grudniu 1947 roku przystąpił do PPR, a następnie do PZPR, z której wystąpił w 1981 roku. W latach 50. do 60. pracował w Agencji Publicystyczno-Informacyjnej oraz Polskim Radiu, gdzie zajmował się tematyką przemysłową.

W 1981 roku przeszedł na emeryturę, a jego dorobek obejmuje także pracę „Kulturowe wyznaczniki osobowości”. Jako aktywny członek środowiska kombatanckiego był zaangażowany w projekty związane z budową monumentów, w tym Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Bohaterów Powstania Warszawskiego 1944. W tym samym roku przystąpił do Solidarności i skrytykował władze PZPR na forum partii.

Tadeusz Jędrzejewski zmarł w 1992 roku w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera HIII-7-23). Był mężem Haliny, sanitariuszki z okresu powstania warszawskiego oraz ojcem Danuty, która przyszła na świat w 1952 roku.

Odznaczenia

W trakcie swojej bogatej kariery Tadeusz Jędrzejewski zdobył szereg prestiżowych odznaczeń, które świadczą o jego odwadze oraz oddaniu dla kraju. Oto kluczowe wyróżnienia, które otrzymał:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie,
• Medal Wojska,
• Krzyż Armii Krajowej,
• Warszawski Krzyż Powstańczy,
• Krzyż Partyzancki,
• Odznaka pamiątkowa Zgrupowania „Radosław”.

---

Oceń: Tadeusz Jędrzejewski (1921–1992)

---