Otton Gloeh

---

Życiorys

Otton Gloeh przyszedł na świat 31 maja 1890 roku w Warszawie, w rodzinie Ludwika, który zmarł w 1924 roku, oraz Ludwiki z domu Buff, zmarłej w 1923 roku. Był bratem Feliksa Teodora, który pełnił funkcję naczelnego kapelana wyznania ewangelicko-augsburskiego Wojska Polskiego, a także Bogusława Edmunda, porucznika administracji Wojska Polskiego i Ryszarda, podporucznika piechoty rezerwy, który zmarł w 1939 roku. Po zakończeniu nauki w szkołach średnich zdecydował się na studia na Politechnice Warszawskiej.

W trakcie I wojny światowej walczył w armii rosyjskiej, spędzając ostatnie dwa lata na froncie tureckim, w regionie Kaukazu. Od listopada 1917 roku pełnił rolę adiutanta w sztabie Polskiej Oddzielnej Brygady, która działała na tym froncie. Wkrótce został członkiem komisji demobilizacyjnej pod dowództwem generała Adolfa Kuczewskiego, a następnie sekretarzem generała Filipa Dubiskiego, będącego przewodniczącym komisji wojskowo-rejestracyjnej. Do Warszawy powrócił latem 1918 roku, na czele grupy kilkuset Polaków, przekraczając Morze Czarne i Rumunię. W stolicy zajął się organizacją pomocy dla rodaków zakwaterowanych w barakach na Powązkach, biorąc aktywny udział w pracach organizacyjnych Straży Narodowej oraz w rozbrajaniu niemieckich oddziałów.

W grudniu 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie otrzymał dowództwo nad 3. szwadronem Straży Granicznej w Mławie. Dnia 28 czerwca 1919 roku, został przeniesiony do Dowództwa Głównego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim, przydzielając go do XIV batalionu saperów. Tam dowodził najpierw 4. kompanią, a później, od 17 kwietnia 1920 roku, 2. kompanią. Brał udział w ciężkich walkach pod Bobrujskiem, Świsłoczą, Okuniewem, Dobrolinem oraz Radzyminem.

Wyróżnił się 27 lipca 1920 roku, walcząc z bolszewikami w rejonie wsi Dobuczyn. Major Zygmunt Psarski, dowódca XIV batalionu saperów, wykonał wniosek na odznaczenie go Orderem Virtuti Militari, pisząc w nim: „(…) 2 komp. 14 baonu saperów pod dowództwem por. Gloeha dzielnym atakiem nie zważając na bardzo silny ogień z dział i km przeciwnika dotarła do szosy Prużana – Różana na wysokości wsi Dobuczyn, czym umożliwiła 58 pp Wlkp., znajdującym się w bardzo ciężkim położeniu przejście do kontrataku…”

9 września 1920 roku, został zatwierdzony w stopniu kapitana w korpusie inżynierii i saperów, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich oraz byłej armii rosyjskiej. 1 września 1921 roku awansował na stanowisko dowódcy XIV batalionu saperów. Następnie zajmował pozycję zastępcy dowódcy 7 pułku saperów w Poznaniu, kończąc w tym czasie kurs pontonierski oraz kurs uzupełniający dla oficerów sztabowych. W jednym z momentów swojego życia zapisał się także na Wydział Matematyczny Uniwersytetu Poznańskiego. 27 czerwca 1921 roku zameldował się w Poznaniu na ul. Strzeleckiej 12.

3 maja 1922 roku uzyskał stopień majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku, zajmując 55. lokatę w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Potem został z kolei przydzielony do Szefostwa Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu jako referent. Zmarł tragicznie 11 lipca 1923 roku w Ludwikowie, gdyż podczas kąpieli w Jeziorze Góreckim doznał udaru serca. 15 lipca 1923 roku został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (sektor A19, rząd 1, grób 5).

Ordery i odznaczenia

Otton Gloeh odznaczony został licznymi wyróżnieniami za swoje bohaterskie czyny. Wśród nich znajduje się Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 635, który został mu przyznany 13 kwietnia 1921 roku.

Dodatkowo, otrzymał także Krzyż Walecznych, który zdobył dwukrotnie, co podkreśla jego niezwykłe osiągnięcia na polu bitwy.

---

Oceń: Otton Gloeh

---