Stefan Gumbrycht

Wojsko i służby mundurowe

Stefan Józef Gumbrycht, urodzony 6 sierpnia 1893 roku w Warszawie, to postać, która odznacza się wyjątkowymi osiągnięciami w historii Polski. Zmarł 4 września 1979 roku w Szczecinie, pozostawiając po sobie wspomnienia jako bohaterski żołnierz i działacz niepodległościowy.

Był on plutonowym pospolitego ruszenia Wojska Polskiego, pełniąc ważną rolę w czasach, gdy kraj walczył o swoją suwerenność. Jego odwaga i poświęcenie zostały docenione, a Gumbrycht stał się kawalerem Orderu Virtuti Militari, jednego z najwyższych odznaczeń wojskowych w Polsce.

Życiorys

Urodziny Stefana Gumbrychta miały miejsce jako syna Aleksandra, który pełnił funkcję urzędnika, oraz Wincentyny z domu Heiman. Po ukończeniu sześciu klas Szkoły Handlowej, rozpoczął swoją karierę zawodową w biurze jednej z polskich firm z siedzibą w Petersburgu. W końcówce roku 1917, zdecydował się wstąpić do I Korpusu Polskiego w Rosji, gdzie przydzielono go do dywizjonu artylerii konnej.

Po rozwiązaniu I Korpusu, Stefan podjął działalność w strukturach Polskiej Organizacji Wojskowej, które funkcjonowały w Kijowie i Odessie. Następnie zgłosił się do 4 Dywizji Strzelców, by służyć w 1 dywizjonie artylerii polowej. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej pełnił służbę jako plutonowy w 3 baterii 1 pułku artylerii polowej, który wchodził w skład 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej.

Stefan wyróżnił się szczególnie 2 czerwca 1920 roku, podczas walk w rejonie wsi Krasnoje oraz Dźwinosa, gdzie jako konny zwiadowca, mimo silnego ostrzału ze strony wroga, zdołał dostarczyć niezwykle ważny meldunek. Jego działania miały kluczowe znaczenie, przyczyniając się do znacznych strat, jakie poniósł radziecki 502 pułk piechoty. W uznaniu za ten heroiczny czyn, został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, co zostało potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego, marszałka Józefa Piłsudskiego L. 2694, dnia 15 marca 1921 roku.

Decyzją z 17 października 1921 roku, Stefan został przeniesiony do rezerwy. Po zakończeniu służby wojskowej, znalazł zatrudnienie kolejno w łódzkiej spółdzielni „Brygada”, w Banku Handlowo-Przemysłowym oraz w biurze komorniczym.

W okresie II wojny światowej przebywał w Warszawie. Jako plutonowy w Państwowym Korpusie Bezpieczeństwa, uczestniczył w powstaniu warszawskim. Zmarł w 1979 roku w Szczecinie, a jego miejsce ostatniego spoczynku znajduje się na cmentarzu Centralnym w Szczecinie (kwatera: 48C, rząd: 13, grób: 11). Żoną Stefana była Sabina Wojdała, z którą doczekał się córki Jadwigi oraz syna Aleksandra.

Ordery i odznaczenia

Stefan Gumbrycht otrzymał liczne odznaczenia, które świadczą o jego zasługach oraz zaangażowaniu w służbę dla kraju.

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 1240,
  • Medal Niepodległości – 13 września 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Przypisy

  1. M.P. z 1933 r. nr 212, poz. 238.
  2. Erlich 1929 ↓, s. 38, jako Rosowski.
  3. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. ↓, Nr 12 z 26.03.1921 r., s. 538.
  4. a b c Polak (red.) 1993 r., s. 68.

Oceń: Stefan Gumbrycht

★★★★★
Średnia ocena:4.46 Liczba ocen:13