Marek Borowski

---

Życiorys

Okres PRL

Marek Borowski przyszedł na świat w rodzinie polsko-żydowskiej. Jego ojcem był Wiktor Borowski, przedwojenny działacz KPP oraz dziennikarz, który pełnił funkcję redaktora naczelnego „Życia Warszawy”. Matką była Janina z domu Piotrowskiej, a jego rodzinnym powiązaniem był także bratanek Bronisław Berman.

W 1963 roku ukończył XIV Liceum Ogólnokształcące im. Klementa Gottwalda w Warszawie. W latach młodzieńczych uczestniczył w działalności Klubu Poszukiwaczy Sprzeczności. W 1967 r. wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, jednak został z niej usunięty z powodu aktywności w protestach kobiety marcowej w 1968 roku. Ta sytuacja spowodowała, że musiał na krótko przerwać naukę na uczelni.

Władze zastosowały wobec niego dodatkowe sankcje, które obejmowały zakaz pracy w zawodzie, a także zakaz wyjazdów zagranicznych. Pomimo tych przeciwności, nadal aktywnie uczestniczył w Związku Młodzieży Socjalistycznej. Ostatecznie uzyskał tytuł magistra ekonomii na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, a także za ukończył studia podyplomowe w tej samej instytucji, koncentrując się na finansach.

W 1968 roku rozpoczął pracę w charakterze sprzedawcy w Domach Towarowych „Centrum”, a także przez okres jednego roku zatrudniony był w Domu Towarowym „Junior” na podobnym stanowisku. W 1973 roku miała miejsce jego podróż do Francji, gdzie odbył staż w tamtejszych domach towarowych. Po powrocie w 1975 roku, ponownie związał się z PZPR, w której to partii pozostał aż do jej rozwiązania w 1989 roku. W 1982 zakończył działalność w Domach Towarowych jako główny specjalista ds. ekonomicznych.

W 1982 roku objął stanowisko zastępcy, a następnie dyrektora departamentu ekonomicznego w Ministerstwie Rynku Wewnętrznego, współpracując z ministerstwem nad reformami ekonomicznymi. Reformy te prowadzili początkowo profesor Władysław Baka, a później profesor Zdzisław Sadowski. W 1989 roku Borowski dołączył do Ruchu 8 Lipca, który był postrzegany jako grupą reformistyczną wewnątrz PZPR.

III Rzeczpospolita

Lata 1989–2001

W 1989 roku Marek Borowski został wiceministrem rynku wewnętrznego w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, a rok później w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. Do jego zadań należała prywatyzacja sektorów handlu i turystyki. Jego kadencja na tym stanowisku zakończyła się w 1991 roku. W styczniu 1990 roku został jednym z inicjatorów powstania Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie pełnił funkcję wiceprzewodniczącego.

W 1991 roku po raz pierwszy zdobył mandat poselski, a jako jeden z pierwszych zaproponował przekształcenie koalicji SLD w pełnoprawną partię polityczną. Po rozwiązaniu SdRP w 1999 roku, Marek stał się członkiem i wiceprzewodniczącym Sojuszu Lewicy Demokratycznej, na czołowej pozycji pozostając do roku 2004.

Z dniem 26 października 1993 roku objął funkcję wiceprezesa Rady Ministrów oraz ministra finansów w rządzie Waldemara Pawlaka, jednak zrezygnował z tych stanowisk 8 lutego 1994 r. z powodu niezgody na odwołanie wiceministra finansów Stefana Kawalca, który odpowiadał za kontrowersje związane z prywatyzacją Banku Śląskiego. Powrócił do rządu w 1995 roku, obejmując stanowisko ministra-szefa Urzędu Rady Ministrów w gabinecie Józefa Oleksego.

W wyniku zmian politycznych po dymisji rządu w lutym 1996 roku, Borowski został jednym z wicemarszałków Sejmu, reprezentując Sojusz Lewicy Demokratycznej, co utrzymał do końca II kadencji i przez całą III kadencję Sejmu, która zakończyła się w październiku 2001 roku.

Lata 2001–2005

19 października 2001 roku, Marek Borowski uzyskał mandat na urząd Marszałka Sejmu IV kadencji, otrzymując 377 głosów na tak, w porównaniu z 77 głosami przeciwko i 1 wstrzymującym się. Po złożonej rezygnacji, został odwołany przez Sejm 20 kwietnia 2004 roku, uzyskując 370 głosów za, 5 przeciw, i 1 wstrzymujący się.

W 2004 roku, po utworzeniu nowej lewicowej formacji politycznej, która powstała z grupy działaczy oraz parlamentarzystów Sojuszu Lewicy Demokratycznej (w tym Izabella Sierakowska, Jolanta Banach, Andrzej Celiński) oraz Unii Pracy, Borowski stał się prominentnym członkiem nowo powstałej Socjaldemokracji Polskiej. W wyborach do Sejmu w 2005 roku jego partia nie przekroczyła progu wyborczego.

1 maja 2005 roku ogłosił swoje zamiary kandydowania w wyborach prezydenckich jako reprezentant Socjaldemokracji Polskiej. Jego komitet wyborczy został zatwierdzony 6 czerwca tego roku przez Państwową Komisję Wyborczą. Otrzymał również wsparcie polityczne od Unii Pracy oraz Zielonych 2004. Po wycofaniu się z wyścigu Włodzimierza Cimoszewicza, poparła go także Sojusz Lewicy Demokratycznej. Sztab wyborczy został kierowany przez Dariusza Rosatiego, który zrezygnował z funkcji na rzecz Cimoszewicza.

Po zakończeniu I tury wyborów, Borowski uzyskał 1 544 642 głosy (10,33%), co pozwoliło mu zająć czwarte miejsce. W II turze wyborów poparł swoją decyzję dla Donalda Tuska.

Działalność od 2005

Po trudnym okresie w wyborach, w 2006 roku jako przewodniczący SDPL, przyczynił się do powstania koalicji Lewica i Demokraci, mającej na celu wspólny start w wyborach samorządowych. Borowski ubiegał się o fotel Prezydenta Warszawy jako przedstawiciel nowej koalicji, zajmując trzecie miejsce z 22,61% poparcia, zdobywając 159 043 głosów, przegrywając z Kazimierzem Marcinkiewiczem oraz Hanną Gronkiewicz-Waltz.

W ramach tych wyborów, zdobył również mandat radnego sejmiku mazowieckiego, obejmując funkcję przewodniczącego klubu radnych Lewicy i Demokratów. W 2007 roku, ponownie zdobył mandat poselski, osiągając 75 493 głosy w warszawskim okręgu.

22 kwietnia 2008 roku objął stanowisko przewodniczącego Koła Poselskiego SDPL-Nowa Lewica. W 2009 roku starał się o mandatu w wyborach do Parlamentu Europejskiego, jednak komitet Porozumienie dla Przyszłości – CentroLewica nie osiągnął progu wyborczego. Następnie w 2011 roku, startując z własnego komitetu, uzyskał mandat senatora, zdobywając 104 238 głosów (50,26%), popierany przez SLD oraz Platformę Obywatelską.

W 2015 roku z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, zdobywając 124 264 głosy. Po rozpadzie Koła Senatorów Niezależnych w pośrodku 2016 roku, stał się senatorem niezrzeszonym. Marek Borowski inicjował felieton dla „Polityki”, gdzie proponował wspólną strategię partii opozycyjnych na wyborach do Senatu w 2019, co stało się rzeczywistością jako pakt senacki. Ostatecznie dołączył do PO i został kandydatem Koalicji Obywatelskiej w wyborach do Senatu w 2019 roku, uzyskując reelekcję z wynikiem 153 994 głosów. W 2023 roku ponownie objął mandat senatora XI kadencji, zdobywając 178 104 głosy.

Odznaczenia i wyróżnienia

Marek Borowski, znany z licznych osiągnięć, został uhonorowany różnorodnymi odznaczeniami, które podkreślają jego wkład w działalność publiczną oraz międzynarodową.

• Order Krzyża Ziemi Maryjnej I klasy (Estonia, 2002),
• Honorowy towarzysz Narodowego Orderu Zasługi (Malta, 2002),
• Krzyż Wielki Orderu „Za Zasługi dla Litwy” (Litwa, 2005),
• Oficer Legii Honorowej (Francja, 2014),
• Order Uśmiechu (2002),
• Tytuł honorowego obywatela Piły (2002).

Życie prywatne

Marek Borowski jest osobą, która prowadzi życie rodzinne z żoną Haliną oraz synem Jakubem. To aktywność osobista, która wpływa na jego codzienne życie.

Dodatkowo, interesuje się różnego rodzaju hobby; zajmuje się kolekcjonowaniem korkociągów, co jest wyjątkowym aspektem jego osoby.

---

Oceń: Marek Borowski

---