Wiktor Borowski

Media i komunikacja

Wiktor Borowski, znany również jako Aron Berman, to postać, która na stałe wpisała się w karty polskiej historii. Urodził się 9 listopada 1905 roku w Warszawie i zmarł w tym samym mieście 22 listopada 1976 roku. Jego życie zawodowe związane było z polskim ruchem komunistycznym, a jego dziedzictwo jest związane z wieloma kluczowymi momentami w historii kraju.

Był dzałaczem komunistycznym pochodzenia żydowskiego, co miało wpływ na jego działalność polityczną i społeczną. Pełnił funkcję członka Centralnego Wydziału Zawodowego Komunistycznej Partii Polski, gdzie zaangażowany był w różnorodne działania na rzecz partii oraz jej ideologii.

W czasach II wojny światowej, Wiktor Borowski działał jako oficer polityczny w ludowym Wojsku Polskim, gdzie zdobył stopień porucznika. Jego zaangażowanie w działania wojskowe oraz polityczne sprawiło, że stał się osobą wpływową na polskiej scenie politycznej.

Po wojnie, Borowski objął kierownicze stanowiska w mediach. Był redaktorem naczelnym gazety Życie Warszawy w latach 1944–1951, co było kluczowe dla kształtowania opinii publicznej w powojennej Polsce. Następnie, przez wiele lat pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego Trybuny Ludu od 1951 do 1967 roku, co jeszcze bardziej umocniło jego pozycję wśród elit medialnych.

Wiktor Borowski to niewątpliwie ciekawa, ale i kontrowersyjna postać, której działalność dziennikarska oraz polityczna pozostawiła istotny ślad w polskim społeczeństwie.

Życiorys

Wiktor Borowski był synem Michała (Eliasza), który pełnił rolę urzędnika prywatnego. Był młodszym bratem Bronisława Bermana, znanego działacza Komunistycznej Partii Polski (KPP), tragicznie zamordowanego w ZSRR podczas „wielkiego terroru”. Swoje pierwsze kroki w edukacji stawiał w Gimnazjum Zgromadzenia Kupców, jednak w 1921 roku został wydalony, z powodu aktywności w Klubie Młodzieży Robotniczej, który był kierowany przez komunistów i mieścił się przy ulicy Wolskiej. W 1922 roku przystąpił do Związku Młodzieży Komunistycznej działającej w Polsce, a także zaangażował się w działalność Wolnego Harcerstwa.

Borowski był po raz pierwszy aresztowany za swoje działania polityczne w 1922 roku. W 1924 roku zakończył naukę w gimnazjum, które było związane z Związkiem Zawodowym Nauczycieli Polskich Szkół Średnich. Następnie rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie jednak w 1927 roku został relegowany z powodu swojej działalności komunistycznej. W latach 1925–1929 przynależał do Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej „Życie” i w tym samym okresie pracował jako redaktor naczelny „Głosu Robotniczego”.

W 1926 roku dołączył do Komunistycznej Partii Polski, a w 1928 roku został aresztowany w Łodzi, lecz wkrótce zwolniono go z braku dowodów. Po tym incydencie objął rolę sekretarza okręgu KPP w polskiej części Górnego Śląska. W listopadzie 1929 roku znowu został aresztowany, a w kwietniu roku 1930 skazany na 6 lat pozbawienia wolności. W 1931 roku z powodu problemów zdrowotnych został urlopowany, po czym wziął udział w pracy nielegalnej w KPP. W kwietniu 1932 roku udało mu się przedostać do ZSRR, gdzie pracował dla przedstawicielstwa KPP w Moskwie. W maju 1933 roku wrócił nielegalnie do Polski, obejmując stanowisko sekretarza okręgu radomskiego KPP.

W lipcu 1933 roku znów został aresztowany w Pionkach. Podczas przesłuchania podał „dwa fikcyjne pseudonimy nieistniejących członków partii”, co spowodowało, że sąd partyjny w więzieniu w Rawiczu ukarał go półrocznym zawieszeniem w prawach członka partii. W styczniu 1934 roku Sąd Okręgowy w Radomiu skazał go na 8 lat pozbawienia wolności, a dodatkowo, w październiku 1934 roku na 3 miesiące więzienia za protest przeciwko skuciu kajdankami.

Po uwolnieniu w wyniku agresji III Rzeszy na Polskę, Borowski brał udział w obronie Warszawy, pełniąc funkcję w oddziale przeciwpożarowym. Po kapitulacji miasta udał się na teren zajęty przez Sowiety, a jego dalsza kariera związana była z kierowaniem biblioteką kolejową, a później szkołą dla dorosłych w Stołpcach. W 1941 roku rozpoczął pracę jako pracownik polityczny Państwowych Kursów Budowlanych w Wilnie. Po ataku Niemców na ZSRR został ewakuowany do Czuwaskiej ASRR.

W kwietniu 1944 roku zgłosił się do Ośrodka Uzupełnienia w Sumach. Jako oficer polityczny pełnił funkcję zastępcy dowódcy 6 pułku artylerii lekkiej 4 Dywizji Piechoty 1 Armii Wojska Polskiego, odpowiedzialnego za sprawy polityczne, a od lipca 1944 roku działał jako lektor dywizji. Jesienią 1944 roku został odkomenderowany do działań w Warszawie, gdzie redagował „Biuletyn Praski”. W sierpniu 1944 roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej.

Był pomysłodawcą utworzenia „Życia Warszawy”, którym zarządzał od 1944 do 1951 jako redaktor naczelny. Według relacji tych, którzy z nim współpracowali, udało mu się nadać gazecie “charakter w miarę bliski normalnemu człowiekowi”, mimo panującej w Polsce atmosfery terroru stalinowskiego. Od 1951 do 1967 roku pracował jako zastępca redaktora naczelnego w „Trybunie Ludu”. W latach 1945–1964 był również aktywnym członkiem władz Związku Zawodowego Dziennikarzy oraz Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Uczestniczył w II (1954) i III (1959) zjeździe Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Wiktor Borowski został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w kwaterze D35-1-11.

Życie prywatne

Wiktor Borowski był osobą o bogatym życiu osobistym. Jego małżonką była znana dziennikarka Janina Piotrowska (1920–2018). Para stworzyła razem rodzinę, w której istotną rolę odgrywał ich syn.

Ich syn, Marek Borowski (ur. 1946), ma na swoim koncie wiele osiągnięć, w tym bycie byłym marszałkiem Sejmu oraz założycielem i przewodniczącym Socjaldemokracji Polskiej.

Ordery i odznaczenia

W ciągu swojego życia Wiktor Borowski został odznaczony wieloma wyróżnieniami, które odzwierciedlają jego zasługi i osiągnięcia. Wśród nich znajdują się:

  • Order Sztandaru Pracy I, przyznany 4 listopada 1955,
  • Order Sztandaru Pracy II klasy,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Medal za Warszawę 1939–1945, przyznany 17 stycznia 1946.

Przypisy

  1. „Wiktor Borowski był raczej nietypowym komunistą... Leopold Unger, Intruz (wspomnienia autobiograficzne; Prószyński i S-ka, 2001, ISBN 83-7255-943-0).
  2. "Janina i Władysław Broniewscy. Miłość jest nieprzyjemna. Listy ze wspólnego życia" pod redakcją Wioletty Bojdy, Krytyka Polityczna 2014, ISBN 978-83-63855-97-0, s. 425, 428, 435, 436, 580, 609.
  3. M.P. z 1955 r. nr 121, poz. 1590 „w związku z 50 rocznicą urodzin za zasługi w pracy polityczno-społecznej”.
  4. „Kurier Polski”, nr 256 z 26 listopada 1976, s. 2 (nekrolog).
  5. M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 „w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”.
  6. Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego. T. 1. Warszawa: Książka i Wiedza, 1978, s. 293.
  7. Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego. T. 1. Warszawa: Książka i Wiedza, 1978, s. 294.
  8. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.

Oceń: Wiktor Borowski

★★★★★
Średnia ocena:4.45 Liczba ocen:13