Stanisław Sośnicki

---

Życiorys

W roku 1915 Stanisław Sośnicki zakończył naukę w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, po czym rozpoczął studia na Wydziale Budownictwa Maszyn Politechniki Warszawskiej, jednakże nie zdołał ich ukończyć.

W dniu 16 lutego 1919 roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie. Z dniem 3 kwietnia 1919 roku, formalnie przyjęto go do Wojska Polskiego, zatwierdzając jego stopień podporucznika oraz zaliczając go do I Rezerwy armii. Powołano go do czynnej służby wojskowej na czas trwania wojny, aż do chwili demobilizacji, w grupie oficerów pochodzących z Korpusów Wschodnich oraz byłej armii rosyjskiej.

W roku 1924 Sośnicki pełnił funkcję oficera ordynansowego komendanta Kościuszkowskiego Obozu Szkolnego Saperów oraz pozostawał oficerem nadetatowym 8 pułku saperów. Dnia 1 grudnia 1924 otrzymał awans na stopień kapitana z datą ważności od 15 sierpnia 1924 oraz zajął 6. lokatę w korpusie oficerów zawodowych inżynierii i saperów.

W 1928 roku służył w Szefostwie Administracji Armii, a w 1934 był oficerem rezerwy 1 batalionu saperów Legionów.

Stanisław Sośnicki został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 229 przed-2-20.

Kariera sportowa

Stanisław Sośnicki był bez wątpienia jednym z najbardziej wyróżniających się polskich lekkoatletów w pierwszej połowie lat dwudziestych XX wieku. Jego kariera sportowa, pełna niezwykłych osiągnięć, ukazuje nie tylko pasję do sportu, ale także ogromne umiejętności, jakie posiadał.

Znalazł się w gronie sportowców, którzy intensywnie przygotowywali się do udziału w igrzyskach olimpijskich w 1920 roku, które miały odbyć się w Antwerpii. Niestety jego plany pokrzyżował wybuch wojny polsko-bolszewickiej, co uniemożliwiło start w tym prestiżowym wydarzeniu. Mimo to, w 1924 roku reprezentował Polskę na igrzyskach olimpijskich w Paryżu, biorąc udział w biegu na 100 metrów oraz skoku w dal, jednak nie zdołał awansować do dalszej części zawodów.

Na pierwszych mistrzostwach Polski, które miały miejsce w 1920 roku, odniósł ogromny sukces, zdobywając zwycięstwo w sześciu konkurencjach, co przyniosło mu zaszczyt miana najlepszego zawodnika tych zawodów. W trakcie swojej kariery zdobył łącznie trzynaście tytułów mistrza Polski, co dobitnie świadczy o jego wszechstronności i determinacji:

• bieg na 100 metrów – 1920 i 1921,
• bieg na 200 metrów – 1921,
• sztafeta 4 × 100 metrów – 1920 i 1923,
• skok wzwyż z miejsca – 1920,
• skok w dal – 1920, 1921 i 1923,
• skok w dal z miejsca – 1920,
• trójskok – 1920, 1922 i 1923.

Oprócz mistrzostw, pięciokrotnie zdobył tytuł wicemistrza Polski:

• bieg na 100 metrów – 1922 i 1923,
• skok wzwyż – 1920,
• skok w dal – 1922,
• skok w dal z miejsca – 1921.

W trakcie swojej kariery udało mu się także trzynastokrotnie pobić rekordy Polski w takich konkurencjach jak skok w dal, trójskok, czy różne sztafety, w tym 4 × 100 m oraz olimpijskiej.

Podczas swoich startów reprezentował renomowane kluby, takie jak Czarni Lwów, Korona Warszawa, KS Polonia Warszawa oraz AZS Warszawa. Po intensywnym okresie rywalizacji i zdobywania tytułów, zdecydował się na zakończenie swojej sportowej kariery w 1925 roku.

Kariera zawodowa

Stanisław Sośnicki, po ukończeniu studiów na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym Akademii Nauk Politycznych w Warszawie w 1926 roku, oraz na Uniwersytecie Cambridge, w ramach Studium Anglii Współczesnej w 1931, rozpoczął swoją karierę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Od 1931 roku był aktywnie zaangażowany w sprawy dyplomatyczne.

W swojej karierze pełnił funkcję konsula w Kijowie w latach 1933-1934, a następnie w Charkowie od 1934 do 1936 roku. W okresie 1937–1939 był naczelnikiem wydziału w Ministerstwie Opieki Społecznej, gdzie angażował się w sprawy społeczne kraju.

W czasie kampanii wrześniowej, walczył w stopniu kapitana, biorąc udział w obronie Warszawy, co zaowocowało przyznaniem mu orderu Virtuti Militari. Niestety, po zakończeniu kampanii został wzięty do niewoli przez Niemców i spędził czas w obozach w Lubece oraz Woldenbergu.

Po wojnie, służył w ludowym Wojsku Polskim, osiągnąwszy stopień podpułkownika, do 1946 roku. Następnie został chargé d’affaires w polskiej ambasadzie w Ankarze, gdzie pracował od 1946 do 1948 roku.

Od 1948 roku jego kariera nabrała nowego kierunku, gdy objął stanowisko dyrektora administracyjnego w Centrali Handlowej Przemysłu Drzewnego. Równocześnie, był również aktywnym działaczem i sędzią lekkoatletycznym, co jeszcze bardziej podkreśla jego wszechstronny wkład w życie społeczne i sportowe w Polsce.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Sośnicki był odznaczonym bohaterem, którego działalność wniosła istotny wkład w historię Polski i współpracy międzynarodowej. Jego osiągnięcia zostały docenione poprzez liczne nagrody i odznaczenia, które świadczą o jego zasługach.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, przyznany 9 stycznia 1947 roku,
• Krzyż Niepodległości, otrzymany 4 listopada 1933 roku,
• Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany dwukrotnie: 10 listopada 1928 roku oraz 19 marca 1931 roku,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Order Gwiazdy I klasy, nadany za działania w Afganistanie,
• Komandor z Gwiazdą Orderu Zasługi, odznaczenie przyznane Węgrom w 1934 roku,
• Komandor Orderu Świętego Sawy, uznanie od Jugosławii,
• Komandor Orderu Chrystusa, odznaczenie nadane przez Portugalię w 1932 roku,
• Komandor Orderu Korony, przyznany Belgii w 1933 roku,
• Komandor Orderu Korony Rumunii, nadany Rumunii w 1933 roku,
• Komandor Orderu Świętego Skarbu, odznaczenie japońskie z 1934 roku,
• Oficer Orderu Korony Rumunii, otrzymany w Rumunii,
• Kawaler Orderu Legii Honorowej, nadany Francji w 1933 roku,
• Medal Zwycięstwa, znany też jako Médaille Interalliée,
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej, przyznany Łotwie.

---

Oceń: Stanisław Sośnicki

---