Andrzej Antosiewicz

Od 1972 roku związał swoje życie zawodowe z Stocznią Szczecińską im. Adolfa Warskiego, gdzie zaczął budować swoją karierę i jednocześnie angażować się w ruchy związkowe. W sierpniu 1980 roku aktywnie uczestniczył w strajku, stając się członkiem komitetów strajkowych, które dążyły do poprawy warunków pracy i życia stoczniowców.

Jako organizator wolnych związków zawodowych w stoczni, przyczynił się do rozwoju niezależnego ruchu związkowego. Niestety, 13 grudnia 1981 roku, w momencie wprowadzenia stanu wojennego w Polsce, został internowany, a jego wolność ograniczona. Przetrzymywany był w Goleniowie oraz Wierzchowie, jednak po zwolnieniu w sierpniu 1982 roku, nie zrezygnował z działalności opozycyjnej.

W latach 1982-1989 Antosiewicz był członkiem Terenowego Komitetu Związkowego Stoczni, a od 1990 roku miał zaszczyt reprezentować swoich współpracowników jako delegat na krajowe zjazdy Solidarności. Uczestniczył w działaniach na rzecz zrzeszania i obrony praw pracowników, pełniąc funkcje wiceprzewodniczącego oraz przewodniczącego Rady Sekcji Krajowej Przemysłu Okrętowego.

Od 1992 roku był przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” w Stoczni Szczecińskiej, a w 1999 roku objął przewodnictwo w Międzyzakładowej Organizacji Związkowej NSZZ „Solidarność” Stoczni Szczecińskiej Porta Holding SA. Od 2002 roku pełnił tę samą rolę w MOZ Stoczni Szczecińskiej Nowa Sp. z o.o.. Jego działalność została doceniona w 2006 roku, gdy odznaczono go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Andrzej Antosiewicz zmarł 9 września 2008 roku, około godziny 14. W hołdzie jego działalności społecznej oraz dla upamiętnienia jego osoby, nadano ulicy przy Stoczni Szczecińskiej jego imię, która wcześniej nosiła nazwę ul. Hutnicza.