Ludwik Horwitz

Nauka i edukacja

Ludwik Horwitz to postać o wielkim znaczeniu w polskiej geologii, urodził się w 1875 roku w Warszawie. Przez całe życie poświęcił się badaniom geologicznym, szczególnie w obszarze Alp oraz Karpat. Jego prace koncentrowały się na szczegółowej analizie Pienińskiego Pasa Skałkowego, co czyni go jednym z czołowych ekspertów w tej dziedzinie.

Niestety, życie Horwitza zakończyło się tragicznie w 1943 roku, również w Warszawie. Jego osiągnięcia i wkład w rozwój geologii w Polsce pozostają jednak niezatarte w pamięci.

Młodość

Ojciec Ludwika, Gustaw, który zdobył wykształcenie na Uniwersytecie w Wiedniu, był doktorem filozofii oraz teologii. Jego matka pochodziła z rodziny przedsiębiorców, a konkretnie z rodziny Izaaka Kleinmana. Warto również wspomnieć o jego dziadku, Lazarze Horowitz, który żył w latach 1804–1868 i cieszył się renomą jako znany rabin w Wiedniu.

Jednym z braci Ludwika był Maksymilian (1877-1937), znacząca postać, która współzakładała Komunistyczną Partię Robotniczą Polski, znaną później jako Komunistyczna Partia Polski. Był także aktywnym członkiem Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) oraz Kominternu, co podkreśla jego wpływ na polityczne zawirowania tamtego okresu.

Ludwik rozpoczął swoją edukację w III Gimnazjum Filologicznym w Warszawie, gdzie zdobył cenne umiejętności i wiedzę. Po zdaniu matury, zdecydował się kontynuować naukę na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie z wyróżnieniem ukończył studia w 1901 roku, otrzymując złoty medal za swoją pracę zatytułowaną „O glukozach”, co pozwoliło mu uzyskać stopień kandydata nauk przyrodniczych.

Po studiach w Warszawie, Ludwik wyruszył na kolejne etapy edukacji do Lipska, gdzie kształcił się w dziedzinie chemii i fizyki. Tam podjął pracę na Uniwersytecie u słynnego chemika Wilhelma Ostwalda, a jego zainteresowania naukowe zaowocowały przetłumaczeniem pracy Ostwalda dotyczącej podstaw chemii fizycznej na język polski. W Lipsku uzyskał stopień chemika, bazując na swojej pracy z chemii fizycznej.

W 1904 roku udział Ludwika w wykładach z geografii u Friedricha Ratzla był kolejnym ważnym etapem jego rozwoju. Po śmierci Ratzla, w 1905 roku, wyjechał do Paryża, gdzie rozpoczął studia na Sorbonie, uczestnicząc w wykładach z geografii u Paula Vidal de la Blache’a oraz z geologii u Alberta de Lapparent i Verlaina. W dalszej kolejności kontynuował swoje studia w Wiedniu, kształcąc się pod okiem Albrechta Pencka i Viktora Uhliga.

Po powrocie do Warszawy w 1906 roku, Ludwik zaangażował się w działalność konspiracyjną, za co został aresztowany i zmuszony do opuszczenia kraju. W 1907 roku osiedlił się w Szwajcarii, gdzie pozostał aż do zakończenia pierwszej wojny światowej. Tam podejmował studia na Uniwersytecie w Lozannie pod kierunkiem prof. Maurice’a Lugeona, koncentrując się głównie na geografii fizycznej. W 1911 roku uzyskał doktorat na podstawie pracy pt. „Contribution à l’étude des cônes de déjection dans la valée du Rhône” dotyczącej badania stożków nasypowych w dolinie Rodanu.

Praca

Po zakończeniu studiów Ludwik Horwitz postanowił pozostać na Uniwersytecie w Lozannie, dzięki wsparciu Kasy im. Józefa Mianowskiego. Jego głównym zadaniem było wykonanie map geologicznych regionu Alp Fryburskich w skali 1:25 000. W toku tych badań szczegółowo analizował stratygrafię oraz faunę jurajskich utworów geologicznych. Dodatkowo, stał się współpracownikiem Szwajcarskiej Komisji Geologicznej, co zaowocowało publikacją 13 prac dotyczących geologii Szwajcarii.

Po zakończeniu II wojny światowej Ludwik wrócił do Warszawy. W 1919 roku podjął zatrudnienie w Państwowym Instytucie Meteorologicznym, a dwa lata później przeszedł do Państwowego Instytutu Geologicznego. Już od początku swojej kariery, od 1919 roku, pracował w Pieninach, które były miejscem jego badań geologicznych. W Pienińskim Pasie Skałkowym, decydującym o granicy między Karpatami Zewnętrznymi a Wewnętrznymi, jego współpracownikiem był Ferdynand Rabowski. Ich współpraca nie trwała jednak długo, z powodu różnicy zdań dotyczących skomplikowanej tektoniki tego obszaru, co sprawiło, że Horwitz działał samodzielnie.

Wśród jego osiągnięć można wymienić wyróżnienie w Pieninach cenomanu i mastrychtu, a także dokładne opracowanie fauny występującej w warstwach posidoniowych. Równolegle prowadził badania kartograficzne w latach 1924–1938 na Fliszowych Karpat Wschodnich, gdzie zasięgał informacji na temat takich obszarów jak Stary Sambor, Ustrzyki Dolne, Lesko, Dobromil, Przemyśl, Dynów oraz Rzeszów. Sporządził wtedy mapę przedstawiającą rozkład warstw krośnieńskich w centralnej depresji karpackiej.

W 1933 roku, na skutek wielkiego kryzysu, zredukowano personel Instytutu, co zmusiło Ludwika do przejścia na emeryturę. Jednak nawet po zakończeniu kariery zawodowej, kontynuował swoje prace jako współpracownik Instytutu. W okresie II wojny światowej, okupacyjne niemieckie władze dołączyły Państwowy Instytut Geologiczny w Warszawie do berlińskiej centrali Reichsamt für Bodenforschung, co zmusiło Horwitza do dalszej pracy w Pieninach. Otrzymał zlecenie zestawienia wyników swoich badań oraz zdjęć na mapie, na co poświęcił lata 1940-1943.

W tragicznym 1943 roku najprawdopodobniej Ludwik Horwitz został zastrzelony przez Gestapo z powodu swojego pochodzenia żydowskiego. Jego dorobek naukowy obejmuje 86 prac z zakresu geografii fizycznej oraz geologii, w tym wiele istotnych publikacji związanych z geologią i kartografią, które koncentrują się na badaniach stratygraficznych i paleontologicznych dotyczących Pienin oraz Karpat Środkowych i Wschodnich. Ludwik Horwitz starał się również o powiązanie wschodnich jednostek tektonicznych Karpat z zachodnimi.

Wybrane publikacje

Oto zestawienie wybranych publikacji autorstwa Ludwika Horwitza, w którym przedstawiona jest jego wkład w rozwój geologii oraz badań naukowych.

  • Horwitz L., 1911, Contribution à l’étude des cônes de déjection dans la valée du Rhône, Bull. Soc. Vaudoise des Sc. Natur., 47: 173.
  • Horwitz L. & Rabowski F., 1930, Przewodnik do wycieczki Polskiego Towarzystwa Geologicznego w Pieniny, Roczn. PTGeol, 6: 109-155.
  • Horwitz L., 1935a, Nowy przekrój schematyczny przez Pieniński Pas Skałkowy, Spraw. PIG, 8 (3): 79-105, Warszawa.
  • Horwitz L., 1935b, Próba powiązania wschodnich karpackich jednostek tektonicznych z zachodnimi, Pos. Nauk. PIG, 42: 30-38, Warszawa.
  • Horwitz L., 1936, Geologia Centralnej Depresji Karpackiej na Pn od Lutowisk, Rocz. Pol. Tow. Geol., 12: 335-343.
  • Horwitz L., 1937a, W sprawie wieku łupków menilitowych, Spraw. PIG, 8(4): 15-42, Warszawa.
  • Horwitz L., 1937b, Fauna i wiek warstw posidoniowych w Pienińskim Pasie Skałkowym, A. część ogólna, Spraw. PIG, 8(4): 69-97, Warszawa.
  • Horwitz L., 1937c, Fauna i wiek warstw posidoniowych w Pienińskim Pasie Skałkowym, B. część szczegółowa, Spraw. PIG, 9(1): 165-219, Warszawa.
  • Horwitz L., 1938, Studia nad stratygrafią osłony skałek pienińskich, Cz. I, Spraw. PIG, 9(2): 177-192, Warszawa.
  • Horwitz L., 1963, Budowa geologiczna Pienin, Prace IG, 38 (wyd. pośmiertne), 15-152, Warszawa.

Oceń: Ludwik Horwitz

★★★★★
Średnia ocena:4.74 Liczba ocen:10