Konrad Libicki

Polityka i administracja

Konrad Libicki, znany również pod pseudonimem "Bujno", to postać, która na trwałe wpisała się w historię Polski. Urodził się 23 sierpnia 1891 roku w stolicy, Warszawie, a swoje życie zakończył 25 grudnia 1980 roku w Londynie.

Był on podpułkownikiem dyplomowanym piechoty w ramach Wojska Polskiego. Libicki zaangażował się w działalność niepodległościową, co miało kluczowe znaczenie dla rozwoju jego kariery i służby. W uznaniu jego zasług został odznaczony Orderem Virtuti Militari, co potwierdza jego odwagę i poświęcenie dla ojczyzny.

W latach późniejszych pełnił funkcje dyplomatyczne, w tym był posłem polskim w Estonii. W 1933 roku objął stanowisko dyrektora naczelnego Polskiej Agencji Telegraficznej, które zajmował do 1938 roku. Po tym okresie kierował także Polskim Radiem w latach 1938-1939.

Jako człowiek o szerokich horyzontach i z głęboką pasją do historii, był także współzałożycielem oraz wiceprezesem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie, co dowodzi jego zaangażowania w zachowanie pamięci o jednym z najważniejszych przywódców Polski.

Życiorys

Konrad Libicki urodził się w rodzinie prawnika Stanisława oraz Olimpii z Hinterhoffów. W 1909 roku pomyślnie zdał egzamin maturalny w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego. Był aktywnym członkiem „PET”u, a od 1910 roku przystąpił do ZMP „Zet”, a w 1911 do Związku Walki Czynnej. Początkowo studiował literaturę oraz historię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Następnie, od 1913 roku, kontynuował swoje nauki we Francji, gdzie uczęszczał na Sorbonę oraz do École pratique des hautes études. Interesował się literaturą francuską i dokonywał tłumaczeń na język polski, w tym między innymi dzieł Charlesa Baudelaire’a.

W obliczu I wojny światowej, Libicki powrócił do Polski. W październiku 1914 roku został członkiem Komendy Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej. Od stycznia 1915 roku kierował warszawską POW, a od sierpnia 1915 do października 1916 roku służył w I Brygadzie Legionów Polskich. Po tym okresie wrócił do POW, a w latach 1916-1917 kierował Komendą POW Okręgu „E” z siedzibą w Radomiu. Przyjaźnił się z Józefem Piłsudskim.

15 września 1918 roku Libicki zawarł małżeństwo z Natalią Borszewską. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, związał się z Wojskiem Polskim, gdzie pełnił rolę w Oddziale II Sztabu Generalnego. Z dniem 2 listopada 1923 roku został przydzielony do 63 pp, z równoczesnym skierowaniem na roczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu w dniu 15 października 1924 roku, uzyskał dyplom oficera Sztabu Generalnego i został przydzielony do ministra spraw wojskowych.

Od 1 listopada 1924 roku, był attaché wojskowym przy Polskim Poselstwie w Helsingforsie. 1 grudnia 1924 roku otrzymał stopień majora, z senioratem z dnia 15 sierpnia 1924 roku oraz 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1927 roku, w związku z wieloma zmianami, jego stan został na pewien czas zawieszony, jednak w grudniu tego samego roku powrócił do kadry oficerów piechoty, pozostając w stanie nieczynnym, a jego stan nieczynny był przedłużany do 1928 roku. W końcu, 31 maja 1929 roku, został przeniesiony do rezerwy.

Po rozpoczęciu pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w 1927 roku, Libicki kierował Wydziałem Prasowym Departamentu Politycznego MSZ aż do 19 kwietnia 1929 roku. Później, od kwietnia 1929 do lipca 1933 roku, pełnił funkcję posła RP w Estonii. W 1933 roku objął stanowisko dyrektora naczelnego Polskiej Agencji Telegraficznej oraz od listopada 1935 roku przewodniczył radzie nadzorczej Polskiego Radia SA. Od września 1938 roku był dyrektorem naczelnym Polskiego Radia.

Po wybuchu II wojny światowej, Libicki przez Rumunię dotarł do Francji, a następnie do Wielkiej Brytanii, gdzie w latach 1940–1942 przebywał w obozie w Rothesay. W 1944 roku został mianowany podpułkownikiem. Po zakończeniu wojny, pozostał na emigracji, pracując w redakcji Reutera. Był również jednym z założycieli Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie i pełnił funkcję wiceprezesa tej instytucji. Razem z Janem Starzewskim współkierował pismem Niepodległość aż do połowy lat 80.

Symboliczny grób Konrada Libickiego znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 163-4-19,20.

Ordery i odznaczenia

Konrad Libicki został odznaczony licznymi wyróżnieniami, które świadczą o jego niezwykłych osiągnięciach oraz zasługach. Poniżej przedstawiamy listę jego odznaczeń:

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7567,
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937),
  • Krzyż Niepodległości z Mieczami (12 marca 1931),
  • Krzyż Walecznych trzykrotnie,
  • Złoty Krzyż Zasługi,
  • Złoty Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1938),
  • Wielka Wstęga Orderu Krzyża Orła (Estonia),
  • Wielki Oficer Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa),
  • Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja),
  • Komandor Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia),
  • Order Krzyża Wolności I klasy (Estonia).

Przypisy

  1. Nowy naczelny dyrektor „Polskiego Radia”. „Przegląd Filmowy, Teatralny, Radiowy”, s. 15, Nr 490 z 11-17.09.1938 r.
  2. Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 424.
  3. M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 606 „za zasługi dla dobra polskiej kultury w ogóle”.
  4. Odznaczenia w dniu Święta Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 258 z 13.11.1937 r.
  5. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie państwowej”.
  6. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  7. Odznaczenia Krzyżem Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 66 z 21.03.1931 r.
  8. Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 7, s. 56, 1933.
  9. Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3, s. 65, 1932.
  10. Cmentarz Stare Powązki: OLIMPIA LIBICKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 31.01.2020 r].
  11. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 14 z 05.05.1927 r., s. 136.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 28 z 23.12.1927 r., s. 364.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 8 z 21.03.1928 r., s. 96.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 11 z 06.07.1929 r., s. 177.
  15. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 69 z 01.11.1923 r., s. 732.
  16. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 110 z 15.10.1924 r., s. 612.
  17. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 3 z 14.01.1925 r., s. 12.
  18. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 131 z 17.12.1924 r., s. 734.
  19. Łoza 1938, s. 424.
  20. a b c d Wykaz Legionistów.

Oceń: Konrad Libicki

★★★★★
Średnia ocena:4.49 Liczba ocen:13