Jan Franciszek Drewaczyński

Kultura i sztuka

Jan Franciszek Drewaczyński, znany również jako brat (Fra) Angelico, Angelik, to postać wyjątkowa w historii polskiej sztuki. Urodził się 27 stycznia 1826 roku w Warszawie, a swoje życie zakończył 18 lutego 1899 roku w Krakowie. Był nie tylko uzdolnionym malarzem, ale również tercjarzem dominikańskim, co miało wpływ na tematykę jego twórczości.

Jego prace niemal w całości koncentrowały się na motywach religijnych. Drewaczyński zyskał uznanie dzięki licznym obrazom, w tym obrazowi ołtarzowemu, który można podziwiać w bazylice Świętej Trójcy w Krakowie. Jego dzieła wciąż fascynują miłośników sztuki i stanowią istotny element dziedzictwa kulturowego Polski.

Życiorys

Jan Franciszek Drewaczyński wszedł w świat malarstwa, pobierając lekcje u znanych artystów, takich jak Aleksander Kokular oraz, być może, u Antoniego Blanka. W 1844 roku rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, a jego edukacja trwała do 1848. Swoje dorosłe życie artystyczne związał głównie z Rzymem, gdzie mieszkał od 1852 do 1876 roku. Początkowo uczył się pod okiem Johanna Friedricha Overbecka, a w 1859 roku, przyjmując imię Angelico, został tercjarzem dominikańskim w klasztorze św. Sabiny. To właśnie tam założył swoją pracownię, w której specjalizował się w tworzeniu malarstwa sakralnego w stylu nazareńczyków.

Po zakończeniu pobytu w Rzymie, artysta osiedlił się w Krakowie, gdzie kontynuował swoją pasję w klasztorze dominikańskim. W tym czasie zajmował się nie tylko tworzeniem nowych dzieł, ale także renowacją zabytkowych obrazów, w tym dzieła Dolabelli. Drewaczyński zmarł, a jego ciało spoczęło na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w kwaterze VIII, w grobie dominikanów.

W krakowskim klasztorze dominikańskim przetrwało kilka obrazów Drewaczyńskiego, a jeden z nich można znaleźć w zasobach Muzeum Narodowego w Krakowie. Jego rysunki z czasów studenckich także zostały przechowane, obecnie znajdują się w Muzeum Narodowym w Warszawie. Dodatkowo, artysta stworzył serie rysunków przedstawiających zabytki jasnogórskiego skarbca, które zostały opublikowane jako 14 litografii w dziele zatytułowanym „Wzory sztuki średniowiecznej i z epoki Odrodzenia po koniec wieku XVII w dawnej Polsce” wydanym przez Aleksandra Przezdzieckiego i Edwarda Rastawieckiego w latach 1853-1869.

Przypisy

  1. Encyklopedya Powszechna Kieszonkowa, zeszyt X, Nakład druk i własność Noskowskiego, Warszawa 1888.
  2. Chrystus Zmartwychwstały, opis obrazu na stronie muzeum.
  3. Melbechowska-Luty 1975, s. 98.

Oceń: Jan Franciszek Drewaczyński

★★★★★
Średnia ocena:4.69 Liczba ocen:20