Henryk T. Czarnecki

---

Filmografia

Reżyseria

Henryk T. Czarnecki ma za sobą bogaty dorobek reżyserski, w którego skład wchodzą takie dzieła jak:

• Uśmiech a la Tyrmand (1957),
• 500 zł miesięcznie (1957),
• Kultura polityczna Polaków (1971),
• A jeśli będzie jesień (1976),
• O nim (1977),
• Lekcja pierwsza (1987).

II reżyser

W roli drugiego reżysera Czarnecki zrealizował dwa istotne filmy:

• Hubal (1973),
• Moja wojna, moja miłość (1975).

Asystent reżysera

W 1960 roku pełnił funkcję asystenta reżysera przy produkcji filmowej:

• Krzyżacy (1960) – nie występuje w napisach czołowych.

Współpraca reżyserska

Współpraca z innymi reżyserami zaowocowała następującymi tytułami:

• Rachunek sumienia (1964),
• Bumerang (1966),
• Książę sezonu (1970),
• Egzamin (1971),
• Ballada o ścinaniu drzewa (1972).

Współpraca

W 1985 roku Czarnecki współpracował przy projekcie:

• Wśród przyjaciół (1985).

Scenariusz

Jako scenarzysta Czarnecki jest autorem:

• 500 zł miesięcznie (1957),
• Jan Promiński (1977).

Obsada

W filmie:

• Murmurando (1981) – literat Stanisław Tadeusz Jezierski.

Materiały zdjęciowe

W 1977 roku, w filmie:

• Jan Promiński (1977).

Scenopis i dialogi

Czarnecki jest również autorem scenariusza oraz dialogów do filmu:

• A jeśli będzie jesień (1976).

Praca w teatrze

Asystent reżysera

Henryk T. Czarnecki rozpoczął swoją karierę w teatrze, pełniąc rolę asystenta reżysera. Już w 1959 roku, w Teatrze Powszechnym w Warszawie, miał okazję pracować przy kilku znaczących spektaklach. Do tych przedstawień należały:

• „Hamlet” – dzieło Williama Szekspira,
• „Pod mlecznym dachem” – inscenizacja,
• „Król w kraju rozkoszy” – sztuka,

Wszystkie z tych produkcji miały miejsce w 1959 roku, a ich realizacja wpłynęła znacząco na rozwój artystyczny Czarneckiego i jego wizję teatralną.

Reżyser teatralny

W kolejnych latach jego działalność przekształciła się w działalność reżyserską. Czarnecki zyskał uznanie jako reżyser teatralny, pracując w różnych teatrach. Poniżej znajduje się lista niektórych jego najważniejszych realizacji:

• „Życie współczesne” – Teatr im. Stefana Jaracza Olsztyn-Elbląg, gdzie pełnił funkcję adaptatora, reżysera oraz scenografa (1966),
• „Moniza Clavier” – również w Teatrze im. Stefana Jaracza Olsztyn-Elbląg (1968),
• „Sie kochamy” – Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu (1968),
• „Chleb, krew, pieśń” – Teatr Ziemi Mazowieckiej w Warszawie (1969),
• „Jadzia wdowa” – Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) w Szczecinie (1970),
• „Wódko, wódeczko” – Teatr Ziemi Łódzkiej w Łodzi (1972),
• „Motyle są wolne” – Teatr Polski w Bydgoszczy (1982),
• „Kobieta bez skazy” – również w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (1982),
• „Chrobre pieśni” – Teatr im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie (1985),
• „Kondukt” – ponownie w Teatrze im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie (1985),
• „Dama kameliowa” – Teatr Zagłębia w Sosnowcu (1986).

Jego wielokrotne doświadczenie w reżyserii pozwoliło mu na stworzenie charakterystycznego stylu, który łączył nowoczesne podejście z tradycyjnymi elementami teatru.

Scenariusz

Kolejnym ważnym etapem kariery Czarneckiego było pisanie scenariuszy. W 1977 roku stworzył tekst do spektaklu „…Państwo Ulianoff przybyli do Krakowa…” w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. Pomysł na tę sztukę pokazuje jego zdolności twórcze oraz umiejętność przekładania rzeczywistości na język teatralny.

Inscenizacja

Czarnecki nie tylko reżyserował, lecz także zajmował się inscenizacjami. W 1969 roku wystawiał „Chleb, krew, pieśń” w Teatrze Ziemi Mazowieckiej, a w 1985 roku w Teatrze im. Aleksandra Fredry przedstawiał „Chrobre pieśni”. Jego podejście do inscenizacji charakteryzowało się dbałością o detale i głębokim zrozumieniem tekstu dramatycznego, co przynosiło satysfakcjonujące rezultaty artystyczne.

Życie prywatne

Henryk T. Czarnecki jest osobą o bogatej historiach rodzinnych, która z pewnością zasługuje na uwagę. Jest synem Henryka Karola Czarneckiego oraz Bronisławy Czarneckiej, znanej z domu Foltman. W swojej rodzinie ma dwójkę dzieci: Ryszarda Czarneckiego oraz Karolinę Henrykę Czarnecką, która również realizuje się jako naukowiec.

Warto również wspomnieć o jego życiu osobistym. Henryk T. Czarnecki był żonaty z kilkoma osobami, w tym z profesorem Marią Bielińską-Czarnecką. Jego związki z Elżbietą Łyczywek-Czarnecką oraz Elżbietą Kraszewską-Czarnecką również wpływają na jego biografię.

---

Oceń: Henryk T. Czarnecki

---