Henryk Higier

Medycyna i zdrowie

Henryk (Chaim) Higier, urodzony 1 stycznia 1866 roku w Warszawie, był znaczącą postacią w polskiej medycynie, szczególnie w obszarze neurologii i psychiatrii. Jego życie niestety zakończyło się w tragicznym okresie II wojny światowej, kiedy to zginął w warszawskim getcie w 1942 roku.

Jako lekarz, Higier przyczynił się do rozwoju wiedzy w dziedzinie zdrowia psychicznego i neurologii w Polsce. Jego prace i badania były cenione w środowisku medycznym, a jego dziedzictwo wciąż wpływa na współczesne próby zrozumienia chorób neurologicznych.

Życiorys

Henryk Higier miał swoje korzenie w żydowskiej rodzinie, był synem Jakuba Higiera oraz Zofii z domu Lubelfels. Swoją edukację rozpoczął w III Gimnazjum w Warszawie, które ukończył w 1884 roku. Następnie rozpoczął studia z zakresu medycyny na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, a później kontynuował je na Uniwersytecie w Dorpacie. Swoją dysertację doktorską przygotował w klinice psychiatrycznej pod kierunkiem Emila Kraepelina. Otrzymał za nią cum eximia laude, a jego rozprawa została nagrodzona złotym medalem.

W latach 1891–1893 pełnił funkcję lekarza na oddziale wewnętrznym Szpitala Starozakonnych w Warszawie, gdzie nawiązał bliską współpracę z Samuelem Goldflamem w jego poliklinice. W 1897 roku odbył podróż naukową do Niemiec i Austrii, zwiedzając tamtejsze kliniki neurologiczne, a później kontynuował swoją pracę w Szpitalu Starozakonnych.

W 1909 roku wziął udział w XVI Międzynarodowym Kongresie Medycznym, który miał miejsce w Budapeszcie. Od 1925 roku działał jako wiceprzewodniczący Polskiego Towarzystwa Neurologicznego oraz był członkiem zarządu Warszawskiego Towarzystwa Neurologicznego. Od roku 1911 należał do Towarzystwa Lekarskiego w Tokio oraz był członkiem Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego. W 1901 roku rozpoczął współpracę z „Neurologisches Centralblatt”, a od 1918 roku z „Zentralblatt für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”.

W swojej pracy zawodowej był także prezesem Żydowskiego Towarzystwa Dobroczynnego Pomoc Lekarska i współpracował z redakcją „Naszego Przeglądu”. Higier należał do warszawskiej loży B’nai B’rith, a w 1931 roku świętował jubileusz 40-lecia swojej pracy lekarskiej i naukowej.

29 czerwca 1893 roku ożenił się z Heleną Rothberg (Rotberg). Z tego związku urodził się syn, Stanisław Higier, który również wybrał drogę kariery neurologa, oraz córka Zofia Dromlewiczowa, znana z działalności pisarskiej oraz scenariuszowej.

Podczas II wojny światowej został przymusowo przesiedlony do getta warszawskiego, gdzie niestety zginął w 1942 roku. Jego syn Stanisław także poniósł tragiczny los, zostając zamordowanym w tym samym getcie.

Dorobek naukowy

Henryk Higier miał ogromny wkład w badania nad dziedzicznymi schorzeniami ośrodkowego układu nerwowego. Przyczynił się do rozwoju tej dziedziny, proponując przeprowadzenie sympatektomii przed eksperymentami znanego specjalisty, René Leriche′a.

W ciągu swojej kariery pozostawił po sobie około 250 prac naukowych, co podkreśla jego znaczną aktywność badawczą.

Higier był również jednym z autorów monumentalnej, 12-tomowej publikacji zatytułowanej Bibliothek der gesammten medicinischen Wissenschaften für praktische Aerzte und Specialärzte, która była redagowana przez Antona Draschego.

Wybrane prace

Henryk Higier, wybitny przedstawiciel nauki, pozostawił po sobie szereg prac, które przyczyniły się do rozwoju wielu dziedzin medycyny i neurologii. Poniżej przedstawiamy niektóre z jego najważniejszych publikacji:

  • Experimentelle Prufung der psychophysischen Methoden im Bereiche des Raumsinnes der Netzhaut. Schnakenburg′s Buchdruckerei, 1890,
  • Z hygjeny ciała i ducha oraz metodyki nauczania i wychowania w szkole i w domu: uwagi w sprawie reformy szkolnej. W drukarni St. Niemiry Synów, 1900,
  • Schweißanomalien bei Rückenmarkskrankheiten. Neurologisches Centralblatt 1, 19-22, 1907,
  • Pathologie der angeborenen, familiären und hereditären Krankheiten, specjalnie der Nerven- und Geisteskrankheiten, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 48 (1), 1911, s. 41–146, DOI: 10.1007/BF01815285,
  • Niemoc płciowa i bezpłodność u mężczyzn i kobiet ze stanowiska neurologa. Lwów, 1915,
  • Amyotonia congenita (Oppenheim) kombiniert mit Trophoedème chronique (Meige). Neurologisches Centralblatt, 1917,
  • (transl. Walter Max Kraus) Vegetative Neurology: The Anatomy, Physiology, Pharmacodynamics and Pathology of the Sympathetic and Autonomic Nervous Systems. New York-Washington: Nervous and Mental Disease Publishing, 1919,
  • Pogranicze padaczki. Warszawskie Czasopismo Lekarskie, 1924,
  • Konstytucjonalizm, humoralizm i neurowegetatyzm w nowoczesnej medycynie wewnętrznej. Festschrift für Woldemar Bechterew zum 40. Jahre seiner Lehrtätigkeit (1885–1925). Leningrad, 1926,
  • Typ Żyda-lekarza Europy Zachodniej i Polski na schyłku średniowiecza (Wyjątek z większej pracy). Nasz Przegląd 20.8.1926 s. 6 22.8.1926 s. 6 24.8.1926 s. 4 25.8.1926 s. 4,
  • Epidemiczny paraliż dziecięcy. Nasz Przegląd 2.10.1927 s. 5,
  • Przełom w psychoanalizie. Warszawskie Czasopismo Lekarskie, 1929,
  • Z dziedziny przewlekłych zachorzeń naczyń obwodowych wieku młodzieńczego i męskiego (Endarteriitis obliterans juvenilis, Gangraena spontanea virilis, Thromboangiitis Buergeri), 1931,
  • Epilepsia tarda endocrina hypophysotoxica cum macropsia, porropsja, hyperacusia. Polska Gazeta Lekarska, 1934,
  • W sprawie walki eugenicznej z rozrodem osobników małowartościowych. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 46, s. 836–837, 1936,
  • W sprawie odczynu pocenia się u osobników ze schorzeniem rdzenia (notatka historyczna), 1936,
  • Etiologia i terapia psychozy maniakalno-depresyjnej. Klinika Współczesna, 1938,
  • Jak wytłumaczyć utratę węchu po urazie czaszki. Medycyna Współczesna, 1938,
  • Leczenia kataru siennego. Prasa Lekarska, 1938,
  • Lekarz a rasa i wyznanie. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 15 (3), 1938,
  • Psychoterapia a rasizm. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 15 (36), 1938,
  • Madagaskar ze stanowiska lekarskiego. Nasz Przegląd 28.3.1938 s. 8,
  • Z pogranicza newrozy i psychopatii. Nasz Przegląd 25.4.1938 s. 20.

Rozwój myśli medycznej, który zainicjował Higier, pozostaje do dziś źródłem inspiracji dla współczesnych badaczy oraz praktyków w dziedzinie medycyny.

Przypisy

  1. Jan Bohdan Gliński: Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów – ofiar drugiej wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, 1997 r., s. 138–139.
  2. Jerzy Maśnicki, Kamil Stepan: Pleograf: słownik biograficzny filmu polskiego 1896–1939. Kraków: Staromiejska Oficyna Wydawnicza, 1996 r., s. 1933.
  3. Edward Stocki: Henryk Higier. W: Polski Słownik Biograficzny. T. IX. Wrocław-Warszawa-Kraków: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1960/1961 r., s. 511.
  4. Eufemiusz Herman: Neurolodzy polscy. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1958 r., s. 260–270.
  5. Herman E. Dr med. Henryk Higier. „Neurologia Polska”. 23 (2), s. 167–181, 1949 r.
  6. Marian Fuks: Prasa żydowska w Warszawie 1823-1939. Warszawa: PWN, 1979 r., s. 270.
  7. Stowarzyszenie humanitarne „Braterstwo B’nei B’rith” w Warszawie 1922-1932. Warszawa: Stowarzyszenie humanitarne „Braterstwo B’nei B’rith”, 1932 r., s. 17.
  8. 40 lat pracy naukowej i lekarskiej dr. Henryka Higiera. „Nasz Przegląd”. 9 (39), s. 10, 08.02.1931 r.
  9. a b Jakub Mackiewicz. Dr. Henryk Higier (Próba szkicu biograficznego). „Warszawskie Czasopismo Lekarskie”. 8 (13), s. 289–292, 1931 r.
  10. a b Zygmunt Bychowski. 40 lat neurologii polskiej przy współpracy D-ra H. Higiera. „Warszawskie Czasopismo Lekarskie”. 8 (13), s. 292–295, 1931 r.
  11. Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Ksiȩg. Wojskowa, 1938 r., s. 257.
  12. Dnia 29-go Czerwca odbył się ślub d-ra Henryka Higiera z panną Heleną Rotberg. „Izraelita”. 28 (26), s. 222, 07.07.1893 r.
  13. Arnold Hasselblatt, Gustav Otto: Album academicum der Kaiserlichen Universität Dorpat. Dorpat: Mattiesen, 1889 r.

Oceń: Henryk Higier

★★★★★
Średnia ocena:4.73 Liczba ocen:11