Henryk Czarnecki (1922–1990)

---

Życiorys

Henryk Czarnecki, wybitny lekarz i specjalista w dziedzinie otolaryngologii, rozpoczął swoją edukację na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uzyskał tytuł lekarza w 1946 roku. Już trzy lata później zdobył stopień doktora nauk medycznych, a w 1963 roku obronił pracę habilitacyjną. Jego kariera naukowa rozwinęła się, prowadząc do tytułu profesora nadzwyczajnego w 1969 oraz profesora zwyczajnego w 1976 roku.

W latach 1945-1949 pełnił funkcję starszego asystenta w Klinice Laryngologicznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Następnie, w latach 1949-1950, był ordynatorem Oddziału Laryngologicznego Wojskowego Szpitala Rejonowego, a w krótkim czasie objął stanowisko starszego asystenta w Klinice Laryngologicznej Akademii Medycznej w Lublinie. Lata 1951-1956 to czas, w którym kierował Oddziałem Laryngologicznym Wojskowego Szpitala Okręgowego.

Henryk Czarnecki był również adiunktem w Klinice Otolaryngologicznej Studium Doskonalenia i Specjalizacji Kadr Lekarskich w Warszawie w latach 1957-1960. Później, od 1961 do 1963 roku, pełnił rolę ordynatora Oddziału Laryngologicznego 2 Centralnego Szpitala Klinicznego WAM w Warszawie, a następnie został docentem do 1969 roku. Od tego czasu był profesorem oraz kierownikiem Kliniki Otolaryngologii Centrum Kształcenia Podyplomowego Wojskowej Akademii Medycznej, a także naczelnym specjalistą WP w zakresie otolaryngologii.

W swojej karierze Henryk Czarnecki odbył staże w różnych krajach, takich jak Dania, Wielka Brytania, Francja i Węgry, co poszerzyło jego horyzonty naukowe. Od 1965 roku był przewodniczącym Komisji do spraw specjalizacji w otolaryngologii, a dwa lata później objął przewodnictwo w Komisji do Walki z Hałasem i Urazem Akustycznym w Służbie Zdrowia WP. Jako członek Rady Naukowej Centrum Kształcenia Podyplomowego Wojskowej Akademii Medycznej, Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej oraz Instytutu Narządów Zmysłów Akademii Medycznej w Łodzi, odegrał istotną rolę w rozwoju otolaryngologii w Polsce.

Henryk Czarnecki był także aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego, pełniąc funkcję przewodniczącego Oddziału Warszawskiego w latach 1971-1974 oraz wiceprezesa Zarządu Głównego od 1974 roku. Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 100 prac dotyczących otiatrii, audiologii, funkcjonalnych operacji uszu, mikrochirurgii krtani, operacji przysadki mózgowej oraz urazów twarzoczaszki i akustycznych. Współautorstwo podręcznika „Otolaryngologia kliniczna” w 1972 roku dowodzi jego zaangażowania w edukację medyczną.

Po zakończeniu kariery zawodowej, Henryk Czarnecki został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 105-1-26, pozostawiając po sobie trwale ślady w historii polskiej medycyny.

Odznaczenia i wyróżnienia

Henryk Czarnecki, jedna z wybitnych postaci XX wieku, został uhonorowany licznymi odznaczeniami, które świadczą o jego wyjątkowych osiągnięciach oraz zasługach w dziedzinie obronności oraz służby publicznej. Jego wyróżnienia obejmują:

• wpis do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich w 1974 roku,
• nagrodę resortową Ministra Obrony Narodowej I stopnia w latach 1973 oraz 1974,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Warszawski Krzyż Powstańczy,
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej,
• odznakę tytułu honorowego „Zasłużony Lekarz PRL”,
• Złotą Odznakę honorową „Za Zasługi dla Warszawy”.

Jego wkład w rozwój i obronność kraju z pewnością zasługuje na pamięć i uznanie.

---

Oceń: Henryk Czarnecki (1922–1990)

---