Wojskowy Instytut Medyczny

---

Historia

Historia Szpitala zaczyna się w okresie międzywojennym, kiedy to powstał Szpital Ujazdowski – Szpital Szkolny Centrum Wyszkolenia Sanitarnego, uznawany za pierwszy wojskowy szpital zlokalizowany w Warszawie. Niestety, w trakcie II wojny światowej podzielił on tragiczny los swojego miasta. Po zakończeniu konfliktu, szpital został oficjalnie otwarty 10 listopada 1945 roku w budynku dawnej Szkoły Pielęgniarskiej przy ul. Koszykowej 78, a jego komendantem został major lekarz, Andrzej Kaczkowski. W 1952 roku, szpital MON przekształcono w Centralny Szpital MON. Już w 1956 roku, do jego struktury dołączono samodzielne instytucje, w tym Centralną Przychodnię Lekarską MON oraz Wojskowe Pogotowie Lekarskie garnizonu m.st. Warszawy. Komendantem wówczas został pułkownik lekarz Stanisław Noworyta.

W wyniku późniejszych zmian, w 1958 roku Centralny Szpital MON stał się placówką naukowo-badawczą w ramach nowo powstałej Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi i otrzymał nową nazwę: 2 Centralny Szpital Kliniczny WAM. Kierownictwo MON postanowiło zbudować nowy gmach dla szpitala, co doprowadziło do wyboru lokalizacji na warszawskim Grochowie. Budowę zakończono w październiku 1964 roku przy ul. Szaserów 128, a zespół szpitalny pozostawiono także przy ul. Koszykowej. Oficjalne otwarcie nowego obiektu miało miejsce 12 października 1964 roku i odbyło się na bazie połączenia 1 Wojskowego Szpitala Okręgowego zlokalizowanego przy ul. Nowowiejskiej oraz 2 Centralnego Szpitala Klinicznego WAM.

W 1967 roku, na bazie 2 CSK WAM, utworzono Instytut Kształcenia Podyplomowego przy 2 Centralnym Szpitalu Klinicznym WAM. Komendantem instytutu został pułkownik profesor Dymitr Aleksandrow, a na czoło 2 CSK WAM powołano pułkownika lekarza Zbigniewa Kowalczewskiego.

Z dniem 1 stycznia 1999 roku, w ramach reformy służby zdrowia, szpital uzyskał osobowość prawną, co oznaczało, że stał się samodzielną jednostką budżetową, a jego organem założycielskim został Ministerstwo Obrony Narodowej. W 2002 roku, w wyniku zmian w wyższym wojskowym szkolnictwie medycznym, Wojskowa Akademia Medyczna zyskała status wydziału w ramach Uniwersytetu Medycznego, a CSK WAM przekształcono w Wojskowy Instytut Medyczny.

Szpital na przestrzeni lat wielokrotnie zmieniał swoją nazwę:

• 1964 – 2 Centralny Szpital Kliniczny Wojskowej Akademii Medycznej,
• 1967 – Instytut Kształcenia Podyplomowego Wojskowej Akademii Medycznej z 2 Centralnym Szpitalem Klinicznym WAM na prawach Wydziału ds. Kształcenia Podyplomowego,
• 1974 – Centrum Kształcenia Podyplomowego WAM,
• 1983 – Centralny Wojskowy Szpital Kliniczny z Centrum Kształcenia Podyplomowego WAM,
• 1986 – Centralny Szpital Kliniczny WAM,
• 1999 – Centralny Szpital Kliniczny WAM Samodzielny Zakład Opieki Zdrowotnej,
• 2002 – Wojskowy Instytut Medyczny z Centralnym Szpitalem Klinicznym Ministerstwa Obrony Narodowej.

Ośrodki

W wojskowym systemie opieki zdrowotnej funkcjonuje szereg różnorodnych ośrodków medycznych, które oferują kompleksową pomoc oraz specjalistyczne leczenie w wielu dziedzinach. Poniżej przedstawione są kluczowe ośrodki, które tworzą ten system:

• Ośrodek Kliniczny Chorób Głowy i Szyi
  • Klinika Chirurgii Twarzowo-Szczękowej,
  • Klinika Otolaryngologii,
  • Klinika Okulistyki.
• Ośrodek Kliniczny Chorób Serca i Naczyń
  • Klinika Kardiologii i Chorób Wewnętrznych,
  • Klinika Kardiochirurgii,
  • Klinika Chirurgii Naczyniowej i Endowaskularnej.
• Ośrodek Kliniczny Chorób Układu Pokarmowego, Oddechowego, Chorób Rozrostowych, Endokrynologii i Ginekologii
  • Klinika Gastroenterologii,
  • Klinika Chirurgii Ogólnej, Onkologicznej, Metabolicznej i Torakochirurgii,
  • Klinika Onkologii,
  • Klinika Chorób Wewnętrznych i Hematologii,
  • Klinika Chorób Wewnętrznych, Pneumonologii i Alergologii,
  • Klinika Endokrynologii i Terapii Izotopowej,
  • Klinika Ginekologii i Ginekologii Onkologicznej,
  • Klinika Urologii Ogólnej, Czynnościowej i Onkologicznej.
• Ośrodek Kliniczny Schorzeń Narządu Ruchu, Traumatologii i Psychoneurologii
  • Klinika Traumatologii i Ortopedii,
  • Klinika Ortopedii,
  • Klinika Neurochirurgii,
  • Klinika Chorób Wewnętrznych i Reumatologii,
  • Klinika Rehabilitacji,
  • Klinika Neurologiczna,
  • Klinika Psychiatrii i Stresu Bojowego.
• Ośrodek Kliniczny Intensywnej Terapii i Opieki Specjalnej
  • Szpitalny Oddział Ratunkowy (SOR),
  • Oddział Przyjęć,
  • Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii,
  • Klinika Chorób Infekcyjnych i Alergologii,
  • Oddział Kliniczny Chirurgii Plastycznej, Rekonstrukcyjnej i Leczenia Oparzeń,
  • Klinika Chorób Wewnętrznych, Nefrologii i Dializoterapii.
• Ośrodek Diagnostyki Medycznej
  • Zakład Immunologii i Alergologii Klinicznej,
  • Zakład Medycyny Nuklearnej,
  • Zakład Radiologii Lekarskiej,
  • Zakład Transfuzjologii Klinicznej,
  • Zakład Patomorfologii,
  • Zakład Diagnostyki Laboratoryjnej.
• Klinika Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej,
• Klinika Dermatologiczna,
• Poradnia Podstawowej Opieki Zdrowotnej.

Komendanci, dyrektorzy

W latach 1945 do 2024, kadra komendantów oraz dyrektorów Wojskowego Instytutu Medycznego oraz Centralnego Szpitala Klinicznego przeszła wiele znaczących zmian, co wpłynęło na rozwój medycyny wojskowej w Polsce. Poniżej przedstawiamy ich historię oraz kluczowe postacie.

Komendanci

Pierwszym komendantem był mjr lek. A. Kaczkowski, który piastował tę funkcję od 1945 do 1952 roku w Szpitalu MON z siedzibą przy ul. Koszykowej. Następnie, w latach 1952-1958, komendanta przejął płk lek. Stanisław Noworyta w Centralnym Szpitalu MON.

Kolejne zmiany miały miejsce w 2 Centralnym Szpitalu Klinicznym Wojskowej Akademii Medycznej. Płk lek. Stanisław Noworyta dowodził w latach 1958-1961, a po nim płk dr hab. Czesław Półtorak w latach 1961-1963. W latach 1964-1967, zarząd szpitalem sprawował płk lek. Tadeusz Rożniatowski, a następnie płk lek. Tadeusz Stasiak.

W latach 1967-1974, Instytut Kształcenia Podyplomowego WAM oraz 2 Centralny Szpital Kliniczny WAM miał na czołowej pozycji gen. bryg. prof. dr hab. Dymitr Aleksandrow, a jego zastępcą był płk lek. Zbigniew Kowalczewski. Komendantami w tym okresie byli także płk prof. dr n. med. Sylwester Czaplicki.

W kolejnych latach, płk prof. dr hab. med. Tadeusz Orłowski oraz płk lek. Leszek Bogdał na przemian pełnili rolę komendanta Centralnego Wojskowego Szpitala Klinicznego w latach 1983-1986. Szpital ten był miejscem, gdzie od 1986 do 1999 r. dowodził płk prof. Henryk Chmielewski, a jego następcami byli płk prof. dr hab. med. Zbigniew Dumański oraz płk prof. dr hab. med. Eugeniusz Dziuk.

W latach 1999-2002 w Centralnym Szpitalu Klinicznym WAM z Polikliniką Samodzielnym Zakładzie Opieki Zdrowotnej komendanta sprawował płk prof. dr hab. med. Eugeniusz Dziuk oraz płk prof. dr hab. n. med. Marek Maruszyński.

Dyrektorzy

Od 10 grudnia 2002 roku, na miejscu Wojskowego Instytutu Medycznego oraz Centralnego Szpitala Klinicznego MON dyrektorem był gen. bryg. prof. dr hab. n. med. Marek Maruszyński (2002-2005). Jego następcą w latach 2005-2007 był gen. bryg. prof. dr hab. n. med. Jan Podgórski.

Kiedy przyszedł 2007 rok, na chwilę dyrektorem instytutu został płk prof. dr hab. n. med. Waldemar Banasiak, jednak szybko został zastąpiony przez płk. prof./ gen. broni prof. dr hab. n. med. Grzegorz Gielerak, który sprawuje tę funkcję do dziś.

Pracownicy

W kontekście badawczym oraz administracyjnym, interesującym zagadnieniem pozostaje grupa ludzi powiązanych z Wojskowym Instytutem Medycznym. Wszyscy ci pracownicy odgrywają kluczową rolę w funkcjonowaniu instytucji oraz w zakresie prowadzenia badań medycznych i wspierania wojska w sferze zdrowia.

---

Oceń: Wojskowy Instytut Medyczny

---