Eugeniusz Bojarski

Medycyna i zdrowie

Eugeniusz Stefan Bojarski, urodzony 2 grudnia 1896 roku w Warszawie, był nie tylko kapitanem służby sanitarnej Wojska Polskiego, ale także doktorem nauk medycznych. Jego życie tragicznie zakończyło się w wiosennych miesiącach 1940 roku, kiedy to stał się ofiarą brutalnej zbrodni katyńskiej.

Jako wybitny przedstawiciel swojego zawodu, Bojarski miał znaczący wpływ na rozwój medycyny i ochrony zdrowia w okresie międzywojennym. Jego dorobek naukowy oraz zaangażowanie w służbę dla kraju po dziś dzień pozostają symbolem odwagi i poświęcenia.

Życiorys

Eugeniusz Bojarski przyszedł na świat w rodzinie Ludwika oraz Władysławy ze Skowrońskich. Ukończył Uniwersytet Warszawski, na Wydziale Lekarskim, w 1927 roku, a następnie Oficerską Szkołę Sanitaryjną w 1928 roku. Od 1918 roku związał się z Wojskiem Polskim. W czasie wojny 1920 roku pełnił służbę w Szpitalu Mokotowskim. W latach 1923 i 1924 był porucznikiem podlekarzem w 1 batalionie sanitarnym, posiadającym starszeństwo od 1 czerwca 1921 oraz zajmującym 8 lokatę w grupie podlekarzy Korpusu Oficerów Służby Zdrowia. Po odkomenderowaniu na studia kontynuował edukację na Uniwersytecie Warszawskim.

W 1928 roku, w stopniu porucznika, z starszeństwem od 1 czerwca 1919 oraz zajmując pierwszą lokatę w grupie podlekarzy, został lekarzem w 72 pułku piechoty. Następnie, w 1932 roku, służył w 18 pułku artylerii lekkiej. W latach 1934–1935 pracował w 9 Szpitalu Okręgowym, a w latach 1936–1938 w Szefostwie Sanitarnym Okręgu Korpusu I. Od 1938 roku przeszedł w stan spoczynku.

W okresie międzywojennym pełnił funkcję lekarza internisty. W czasie kampanii wrześniowej, będąc w składzie DOK I, został wzięty do niewoli przez wojska sowieckie i osadzony w Kozielsku. Został tragicznie zamordowany wiosną 1940 roku przez NKWD w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej LW 036/4 z 16 kwietnia 1940 oraz na liście PCK (AM) 862.

Eugeniusz Bojarski został upamiętniony na tablicy w kościele Maryi Matki Kościoła, znajdującym się przy ul. Żeromskiego 18 w Sulejówku, w kwietniu 1995 roku. Minister Obrony Narodowej, Aleksander Szczygło, decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 roku, awansował go pośmiertnie do stopnia majora. Uroczystość ogłoszenia awansu miała miejsce 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w ramach wydarzenia „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Życie prywatne

Eugeniusz Bojarski był osobą, która spędziła swoje życie w Sulejówku, miejscu, które na pewno miało dla niego szczególne znaczenie. W jego życiu prywatnym kluczową rolę odegrała żona, Janina z Nowaczyńskich, z którą stworzył trwały związek małżeński. Razem wychowali trójkę dzieci, które zapewne były dla niego źródłem dumy i radości.

Przypisy

  1. Muzeum Katyńskie - Mediateka [online], www.muzeumkatynskie.pl [dostęp 13.07.2017 r.]
  2. Sześć nazwisk wyrytych na sulejóweckiej Tablicy Katyńskiej [online], sulejowek.info [dostęp 13.07.2017 r.]
  3. Lekarze pochowani na cmentarzu w Katyniu [online], www.oil.org.pl [dostęp 13.07.2017 r.]
  4. Rocznik Oficerski MSWojsk., 1928, s. 745.
  5. Rocznik Oficerski MSWojsk., 1928, s. 719.
  6. Rocznik Oficerski MSWojsk., 1932, s. 332.
  7. Rocznik Oficerski MSWojsk., 1924, s. 1090.
  8. Rocznik Oficerski MSWojsk., 1923, s. 1207.
  9. Rocznik Oficerski MSWojsk., 1923, s. 1125.

Oceń: Eugeniusz Bojarski

★★★★★
Średnia ocena:4.56 Liczba ocen:24