Czesław Bielecki

---

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Czesław Bielecki przyszedł na świat w Warszawie, w rodzinie, która zasymilowała się wśród żydowskiej inteligencji. Swoje edukacyjne kroki stawiał w VII Liceum Ogólnokształcącym im. Juliusza Słowackiego w Warszawie, które ukończył z wyróżnieniem. W 1973 roku zdobył dyplom na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Decydując się na dalszy rozwój naukowy, w 1997 obronił pracę doktorską w zakresie architektury i urbanistyki na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, której podstawą była jego rozprawa pt. „Gra w miasto”. Jako architekt Bielecki miał okazję zdobyć doświadczenie zawodowe oraz staże nie tylko w Polsce, ale także w takich krajach jak Francja, Izrael i Niemcy. W 1984 roku założył swoją firmę architektoniczną „Dom i Miasto”.

Działalność w okresie PRL

Nie tylko jego kariera architektoniczna jest godna uwagi, lecz również działalność w opozycji demokratycznej. W 1968 roku aktywnie uczestniczył w wydarzeniach marcowych, gdzie zaangażował się w koordynację protestu studentów z Uniwersytetu Warszawskiego oraz Politechniki. W latach 1970–1979 był członkiem konspiracyjnej grupy „Polska Walcząca”, a od 1979 do 1980 przynależał do Polskiego Porozumienia Niepodległościowego. To w 1979 roku rozpoczął współpracę z paryską „Kulturą”, gdzie publikował swoje teksty, w tym głośny artykuł „Wolność w obozie”. Do końca lat 90. regularnie pisał dla tego czasopisma. Organizował transport materiałów opozycyjnych do Francji poprzez stworzoną przez siebie sieć kurierów. W swojej działalności opozycyjnej posługiwał się pseudonimem Maciej Poleski, co związało się z licznymi publikacjami w prasie podziemnej.

Od 1980 roku Bielecki był członkiem NSZZ „Solidarność” oraz zasiadał w Komisji Kultury MKZ Regionu Mazowsze. Po wprowadzeniu stanu wojennego, zmuszony był do życia w ukryciu. Włączył się w działalność wydawnictw podziemnych i stał się współautorem „Małego Konspiratora”, publikując teksty m.in. w „Tygodniku KOS” oraz „Tygodniku Solidarność”. Jego opozycyjne działania doprowadziły do aresztowania, zarówno w maju 1983, jak i w kwietniu 1985 roku, z oskarżeniem o próbę obalenia ustroju. Po jednym z aresztów, prowadził głodówkę, aby domagać się statusu więźnia politycznego, co zaowocowało powstaniem komitetu w jego obronie we Francji. W 1989 roku brał udział w Konferencji Praw Człowieka, organizowanej przez radzieckich opozycjonistów w Leningradzie.

Działalność w III RP

W okresie transformacji ustrojowej, w latach 1990-1995, pełnił funkcję doradcy prezydenta Lecha Wałęsy, zasiadając w Radzie ds. Stosunków Polsko-Żydowskich oraz kierując Zespołem ds. Reformy Administracji Publicznej. Jego wiedza i doświadczenie doprowadziły do tego, iż w 1992 roku został doradcą w rządzie Jana Olszewskiego. W 1995 roku zainicjował Komitet Stu, który później przekształcił się w partię Ruch Stu. Bielecki był posłem na Sejm III kadencji od 1997 do 2001 roku, zdobywając mandat w Warszawie z listy Akcji Wyborczej Solidarność i przewodnicząc Komisji Spraw Zagranicznych.

Po rozwiązaniu Ruchu Stu, przystąpił do PPChD, a później do SKL-RNP, zanim postanowił wycofać się z polityki, powracając do działalności architektonicznej w ramach własnej pracowni. Z kolei w wyborach samorządowych w 2010 roku, jako bezpartyjny kandydat z ramienia Prawa i Sprawiedliwości, zdobył 2. miejsce na prezydenta Warszawy z wynikiem 23,16%. W październiku 2015 roku stał się członkiem Narodowej Rady Rozwoju, powołanej przez prezydenta Andrzeja Dudę.

Warto dodać, że należał do Stowarzyszenia Wolnego Słowa, a także członkostwa w Stowarzyszeniu Architektów Polskich, Stowarzyszeniu Pisarzy Polskich i PEN Clubie. Bielecki jest także inicjatorem utworzenia w Warszawie SocLandu, czyli Muzeum Pamięci Komunizmu. Jako autor felietonów publikowanych najpierw we „Wprost”, a później w „Uważam Rze”, poruszał bieżące sprawy społeczne. Wspomniane realizacje architektoniczne obejmują m.in. gmach Telewizji Polskiej przy ul. Jana P. Woronicza 17, który w 2008 roku otrzymał antynagrodę architektoniczną Makabryła. Bielecki zaprojektował także pomnik Radegast oraz pomnik Polaków Ratujących Żydów w Łodzi.

Życie prywatne

Czesław Bielecki ma trzech synów, którzy są ważną częścią jego życia. Jego żona, Maria Twardowska, niestety zmarła w 2004 roku.

Obecnie Bielecki jest w związku ze scenarzystką Iloną Łepkowską, co wskazuje na ciągły rozwój jego życia osobistego.

Odznaczenia

W 2006 roku Czesław Bielecki otrzymał zaszczytne odznaczenie, które zostało mu wręczone przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Był to Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznawany za szczególne zasługi dla kraju.

Następnie, w 2019 roku, w uznaniu istotnych osiągnięć w promowaniu wartości wolności, demokracji oraz przestrzegania praw człowieka w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Czesław Bielecki został uhonorowany przez prezydenta Andrzeja Dudę. Otrzymał on Order Orła Białego, co jest najwyższym odznaczeniem w Polsce, które świadczy o jego znaczącej działalności publicznej i państwowej.

Publikacje

Oto lista publikacji Czesława Bieleckiego, która ukazuje jego szeroki dorobek literacki oraz współpracę z innymi autorami:

• Mały konspirator (1983, wraz z Janem Krzysztofem Kelusem i Urszulą Sikorską),
• Mały jawniak (1988),
• Gra w miasto (1996),
• Plan akcji (1997),
• Głowa (2003),
• Więcej niż architektura. Pochwała eklektyzmu (2005),
• Wizja Polski (2007),
• Scenarzysta (2009),
• Wolność zrób to sam (2010),
• Polityka miejska (2011, wraz z Krzysztofem Banaszewskim),
• Godzina pytań czyli Szansa na dialog społeczny (2011),
• Sztuka budowania: współczesny paradygmat (2013),
• Jest alternatywa (2014),
• Głowa. Instrukcja użytkowania (2016),
• Archikod (2021).

---

Oceń: Czesław Bielecki

---