Henryk Giedroyc

---

Życiorys

Henryk Giedroyc był jedną z kluczowych postaci w polskim życiu literackim i społecznościowym. Jego edukacja rozpoczęła się w Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego w Warszawie, gdzie zdobywał fundamentalne wykształcenie. Właściwie od września 1939 roku, razem z Jerzym Giedroyciem, opuścił Polskę udając się do Rumunii. W 1940 roku w Bukareszcie zdał maturę, a wkrótce potem, wspólnie z bratem, dotarł przez Stambuł do Palestyny.

W kwietniu 1941 roku, jako wojskowy w Brygadzie Strzelców Karpackich, przyłączył się do 2. Korpusu Polskiego. Służył w drugiej kompanii transportowej, biorąc udział w zaciętych walkach, takich jak te pod Tobrukiem, aż do momentu dotarcia do północnych Włoch. Po zakończeniu działań wojennych rozpoczął studia na Politechnice w Turynie. Jak wiele innych zdemobilizowanych żołnierzy, wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.

W Londynie Giedroyc podjął pracę w fabryce lodów, gdzie ich producentem był znany marka Walls. W 1952 roku przeniósł się do Paryża i rozpoczął nowy rozdział swojego życia pracując w Instytucie Literackim prowadzonym przez jego brata Jerzego, co miało ogromny wpływ na jego karierę oraz na polską kulturę w obiegu emigracyjnym. Zajmując się szerokim zakresem spraw administracyjnych, był szanowanym członkiem instytucji.

W 2003 roku, po śmierci Zofii Hertz, Giedroyc został kierownikiem tej instytucji oraz objął stanowisko prezesa Stowarzyszenia Instytut Literacki „Kultura” (Association Institut Littéraire „Kultura”), dążąc do kontynuacji dziedzictwa jego poprzedników aż do momentu swojej śmierci. Po jego odejściu nowym kierownikiem Instytutu Literackiego został Wojciech Sikora.

Henryk Giedroyc spoczywa na cmentarzu w Le Mesnil-le-Roi, obok swojej żony, Włoszki Ledy Pasquali (1919–2002), brata Jerzego (1906–2000) oraz byłej żony Tatiany z d. Szwecow (1913–2005). Jest to miejsce, gdzie odpoczywają również inni ważni twórcy paryskiej „Kultury”, wśród nich Zofia (1910–2003) oraz Zygmunt (1908–1979) Hertzowie, a także Maria (1894–1981) i Józef (1896–1993) Czapscy.

---

Oceń: Henryk Giedroyc

---