Celina Budzyńska

Polityka i administracja

Celina Budzyńska, nosząca z domu nazwisko Wleklińska, była postacią o znaczącym wpływie na polską politykę w XX wieku. Urodziła się 15 lutego 1907 roku w Warszawie, gdzie również spędziła ostatnie dni swojego życia, zmarła 1 lipca 1993 roku w tym samym mieście.

W ciągu swojej kariery politycznej, Budzyńska stała się znaną działaczką komunistyczną oraz zastępcą członka Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (KC PZPR) w latach 1952–1962. Jej działalność w PZPR miała istotne znaczenie dla kształtowania polityki w tamtym okresie.

Dodatkowo, Celina Budzyńska zasiadała w Sejmie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej I kadencji, co podkreśla jej zaangażowanie w życie polityczne kraju i wpływ na podejmowane decyzje legislacyjne.

Życiorys

Celina Budzyńska wywodziła się z rodziny o silnych tradycjach rewolucyjnych oraz komunistycznych. Była córką Wacława, który był bojownikiem Polskiej Partii Socjalistycznej, a także działaczki SDKPiL. Należała również do rodziny o bogatym dziedzictwie politycznym, będąc siostrzenicą Juliana Bruna oraz bratanicą Heleny Bobińskiej, która była żoną Stanisława Bobińskiego, działacza KPP. Ponadto jej druga ciotka Helena była żoną komunisty Szczepana Rybackiego.

Budzyńska dołączyła do Związku Młodzieży Komunistycznej w 1923 roku, który w 1930 roku zmienił nazwę na Komunistyczny Związek Młodzieży Polski. Rok 1927 przyniósł jej wyjazd do ZSRR poprzez Wolne Miasto Gdańsk, gdzie ukończyła naukę w Komunistycznym Uniwersytecie Mniejszości Narodowych Zachodu (KUMNZ). Następnie przez trzy lata studiowała w Leningradzie w Wyższym Instytucie Pedagogicznym im. A. Hercena.

W latach trzydziestych, w okresie tzw. „wielkiej czystki”, po aresztowaniu jej męża, Stanisława Budzyńskiego, przez NKWD 10 czerwca 1937 roku, sama również została zatrzymana w lipcu 1937 roku. Skazano ją na 8 lat łagru jako członka rodziny uznanego za wroga ludu. Po zwolnieniu w 1945 roku, powróciła do ojczyzny, gdzie przystąpiła do Polskiej Partii Robotniczej, a później, od 1948 roku, do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1952–1962 pełniła rolę zastępczyni członka Komitetu Centralnego PZPR.

Była dyrektorką Centralnej Szkoły PPR w Łodzi, a w latach 1948–1957 kierowała Centralną Szkołą Partyjną PZPR; do 1952 roku szkoła miała siedzibę w Łodzi, następnie przeniesiono ją do Warszawy. Ponadto, Budzyńska pełniła mandat posła na Sejm I kadencji w latach 1952–1956. W latach pięćdziesiątych była związana z „frakcją” puławian, a w latach 70. XX wieku współpracowała z Komitetem Obrony Robotników (KOR) oraz z „Solidarnością”. Po wprowadzeniu stanu wojennego postanowiła wystąpić z PZPR.

Celia Budzyńska zawarła trzy małżeństwa. Jej pierwszym i trzecim mężem był Zygmunt Trawiński, działacz ZMK, KZMP i KPP, który był również dyrektorem sowchozu „Komsomolec”. Jej drugim mężem był działacz SDKPiL i KPP Stanisław Budzyński.

Na zakończenie, Celina Budzyńska spoczywa na wojskowych Powązkach, w kwaterze 35C-3-5.

Publikacje autorstwa C. Budzyńskiej

Autorstwo C. Budzyńskiej jest powiązane z wieloma istotnymi publikacjami, które wpisują się w nurt badań historycznych i literackich. Wśród nich znajdują się:

  • C. Budzyńska, Strzępy rodzinnej sagi, Wyd. ŻIH, Warszawa 1997, s. 527 (pośmiertnie wydane wspomnienia),
  • C. Budzyńska, Bohdan Żołątkowski (1905–1941),
  • C. Budzyńska, Ignacy Tom ps. „Janusz” (1902–1937).

Przypisy

  1. Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański Informator o strukturze i obsadzie personalnej Centralnego Aparatu PZPR, wyd. ISP PAN 2000, s. 143.
  2. Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 61–62. ISBN 83-7066-208-0.
  3. Wyszukiwarka cmentarna – warszawskie cmentarze.

Oceń: Celina Budzyńska

★★★★★
Średnia ocena:4.47 Liczba ocen:25