Janusz Rabski

---

Życiorys

Janusz Rabski przyszedł na świat 1 marca 1900 roku w stolicy Polski, Warszawie. Pochodził z rodziny Witolda oraz Stanisławy z Klimków. Ukończył szkołę handlową Zgromadzenia Kupców miasta stołecznego Warszawy w 1918 roku, a następnie kontynuował edukację na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uzyskał dyplom w 1926 roku.

W swoim życiu akademickim piastował wiele istotnych stanowisk, a także aktywnie uczestniczył w polskiej adwokaturze. W latach 1918–1920 służył jako ochotnik w Wojsku Polskim. W trudnym okresie plebiscytu na Górnym Śląsku miał przyjemność pełnić rolę przewodniczącego Akademickiego Komitetu dla Górnego Śląska w Warszawie. Janusz Rabski był również uczestnikiem I. Konferencji Żydoznawczej, która miała miejsce w dniach 4–8 grudnia 1921 roku, organizowanej przez Towarzystwo „Rozwój”. W tym samym roku był jednym z inicjatorów założenia korporacji akademickiej „Patria”, w której stał się pierwszym prezesem, a od 1931 roku przewodniczył również kołu jej filistrów.

W ramach Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska, Janusz Rabski działając w Radzie Naczelnej, osiągnął status prezesa w latach 1925–1928, co świadczy o uznaniu jego pracy. W tym czasie wspierali go w obowiązkach Jan Mosdorf oraz Stefan Wyrzykowski (1898–1958). Po ukończeniu studiów, w 1926 roku, uzyskał dyplom magistra praw, zaś w 1931 roku został wpisany na listę adwokatów.

W 1928 roku Janusz Rabski związał się małżeństwem z Janiną Marią z Zadziełło-Zielińskich. Jako członek Obozu Wielkiej Polski aktywnie przemawiał na wiecach i spotkaniach Młodych OWP. Funkcję sekretarza Stronnictwa Narodowego sprawował od 1928 do 1932 roku. Zajmował się również pisarstwem, będąc autorem kilku broszur, a także powieści Alma Mater, która została wydana przez księgarnię św. Wojciecha w Poznaniu w 1935 roku. Fabuła opierała się na jego osobistych przeżyciach oraz obserwacjach dotyczących życia studenckiego.

W latach 1930–1933 Janusz Rabski zmagał się z gruźlicą kości i leczył się w Szwajcarii. Po powrocie do kraju, od 1935 roku, był członkiem Rady Naczelnej Stronnictwa Narodowego. Znany był jako znacząca postać ruchu narodowego w Warszawie. W dniu 18 maja 1937 roku uczestniczył w komersie „Arkonii” zorganizowanej w Resursie Obywatelskiej, gdzie miał okazję spotkać Edwarda Rydza-Śmigłego oraz innych wyższych oficerów. Po tym wydarzeniu, władze SN pozbawiły go pełnionych ról, jednak wkrótce zrehabilitowano go. Po śmierci Romana Dmowskiego miał zaszczyt przemawiać na nadzwyczajnych zebraniach SN, a w liście kondolencyjnym do Komitetu Głównego SN napisał: „W najgłębszym bólu łączę się z Wami, Szanowni Koledzy u trumny śp. Romana Dmowskiego, naszego drogiego, Wielkiego Nauczyciela. My wszyscy z Niego”.

W czasie II wojny światowej, przed Świętami Wielkanocnymi w 1940 roku, Janusz Rabski został aresztowany przez Niemców i osadzony w więzieniu na Pawiaku, gdzie jego stan zdrowia uległ znacznemu pogorszeniu. Po sześciu tygodniach został zwolniony z aresztu, jednak jego stan zdrowia już nigdy nie wrócił do normy. Zmarł 27 lutego 1941 roku w Otwocku. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się w Warszawie na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 299 b-5-29).

---

Oceń: Janusz Rabski

---