Leon Kamaszewski

Obejmując swoje pierwsze wykształcenie w rzemieślniczej szkole budowlanej, Kamaszewski wykształcił się jako murarz, a później stał się technikiem budowlanym. Już od 1929 roku jego losy były nierozerwalnie związane z ruchami skrajnolewicowymi. Rok później, w 1930 roku, dołączył do Komunistycznej Partii Polski (KPP), na rzecz której aktywnie działał jako sekretarz lokalnej komórki terenowej. W 1931 roku zdobył zaufanie, zostając wybranym do Komitetu Dzielnicowego KPP w dzielnicy Wola.

Był zaangażowany w działalność agitacyjną w kręgach robotniczych oraz pełnił rolę kolportera prasy i literatury komunistycznej. Aby zorganizować dostęp do materiałów, założył ruchomą bibliotekę, co z pewnością pomogło w propagowaniu jego idei. Niestety, jego działalność przyciągnęła uwagę służb, co doprowadziło do aresztowania go 5 stycznia 1933 roku podczas posiedzenia Komitetu Dzielnicowego KPP. Początkowo skazany na cztery lata więzienia, po apelacji jego wyrok został zmniejszony do dwóch lat.

Po zakończeniu odsiadki w więzieniu na Mokotowie, Kamaszewski nie zrezygnował z dalszej aktywności politycznej, a jego mieszkanie stało się miejscem, gdzie mieściły się lokalne drukarnie i magazyn literatury związanej z KPP. W czasie okupacji, w latach 1939-1940, zorganizował nieformalną grupę złożoną z byłych członków KPP, która nawiązała kontakt z Stowarzyszeniem Przyjaciół ZSRR oraz grupą zwącą się biuletynami.

W latach 1940-1943 Kamaszewski pracował jako murarz w przedsiębiorstwie budowlanym. Jego zaangażowanie w partie komunistyczną zaowocowało przyjęciem go do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w styczniu 1942 roku, gdzie pełnił funkcję oficera politycznego w grupach bojowych GL, a następnie AL. Jego umiejętności organizacyjne były kluczowe w marcu 1945 roku, podczas współorganizacji Warszawskiej Szkoły Partyjnej PPR, której został kierownikiem.

W latach 1948-1950 zarządzał Wydziałem Personalnym Komitetu Warszawskiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), a w 1956 roku Wydziałem Organizacyjnym Komitetu Dzielnicowego PZPR, zaś w latach 1957-1959 pełnił funkcję II sekretarza KD PZPR dla dzielnicy Stare Miasto w Warszawie. W 1959 roku został członkiem egzekutywy KD PZPR w Śródmieściu, a w 1962 przeszedł na rentę dla zasłużonych. Jego aktywność polityczna została doceniona odznaczeniami, w tym Orderem Sztandaru Pracy I klasy oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Leon Kamaszewski znalazł swój ostatni spoczynek na wojskowych Powązkach, w kwaterze C33-3-8, pozostawiając po sobie ślad w historii polskiego ruchu komunistycznego.