Kamienica Jana Alfonsa Jasińskiego w Warszawie

---

Opis

Historia budynku sięga roku 1784, kiedy na terenie tej posesji znajdował się drewniany dworek Jana Dietrycha. W 1819 roku własnością obiektu stała się Marianna Kleinowa, jednak w 1822 roku zrealizowano tu nową, reprezentacyjną kamienicę w stylu późnoklasycystycznym, zaprojektowaną przez Karola Gallego dla warszawskiego kupca Jana Adolfa Jasińskiego. Budynek charakteryzuje się trzema osiami.

W drugiej połowie XIX wieku w obiekcie miała swoją siedzibę księgarnia Leopolda Szyllera. W okresie przed 1923 rokiem budynek, razem z sąsiednią kamienicą przy Nowym Świecie 23, został przekazany Instytutowi Wydawniczemu „Biblioteka Polska”, założonemu przez Władysława Augusta Kościelskiego. Od tego momentu obydwa obiekty dzieliły wspólne losy.

Budowla została nadbudowana o jedno piętro, które miało służyć jako mieszkanie dla właściciela. Projekt tej nadbudowy został opracowany przez Juliusza Nagórskiego. Już w 1926 roku nieruchomość znalazła się w posiadaniu Lucjany Gawrońskiej-Frascati, która dodała jeszcze kolejne piętro. Po 1929 roku na zapleczu kamienicy oraz w sąsiedniej nr 25 powstał ogromny budynek pasażu „Italia”, a wnętrza dawnej księgarni przekształcono w kawiarnię o tej samej nazwie.

W czasach II wojny światowej w obiekcie funkcjonowało kino „Studio”, a poniżej ulokowany był dansing „Bodega”. Niestety pod koniec wojny oba budynki zostały zniszczone. Odbudowę kamienicy przeprowadzono w 1951 roku w XIX-wiecznej, dwupiętrowej formie, natomiast nie odbudowano pięter nadbudowanych w XX wieku. Projekt odbudowy był dziełem pracowni ZOR, kierowanej przez Kazimierza Thora.

Kamienica, połączona z posesją nr 23, nie dysponuje osobnym wejściem, poza tym prowadzącym do kawiarni. W 1965 roku obiekt został wpisany do rejestru zabytków. Na fasadzie budynku zamontowano tablicę upamiętniającą, że w latach 1951–1953 mieszkał tutaj Julian Tuwim.

---

Oceń: Kamienica Jana Alfonsa Jasińskiego w Warszawie

---