Kamienica Kleinpoldowska (Klekotowska) w Warszawie

---

Opis

Pierwsze wzmianki o historycznym budynku, w którym obecnie znajduje się kamienica, pochodzą z 1449 roku. Od 1452 roku nieruchomość należała do warszawskich kuśnierzy o nazwisku Klekot. W 1504 roku kamienica została sprzedana Jerzemu Baryczce, który w 1516 roku przekazał ją swemu zięciowi – Grzegorzowi Bartkemu. W tym czasie, w pierwszej połowie XVI wieku, doszło do znaczącej przebudowy lub odbudowy budynku od podstaw, co można zauważyć w wymiarach użytej cegły oraz stylu sklepienia na parterze.

W latach 1579–1619 nieruchomość znajdowała się w rękach burmistrza Starej Warszawy, Franciszka Szeligi, który w 1619 roku sprzedał ją Gerardowi Kleinpoldtowi. Nowy właściciel przeprowadził kolejną przebudowę, zmieniając układ kamienicy na trzytraktowy. Około 1620 roku budynek został zwolniony z obowiązku udostępniania kwater sejmowych.

Kaminica była w posiadaniu rodziny Kleinpoldtów do początku XVIII wieku. W połowie XVIII wieku przeszła na własność Parusewiczów, a następnie rodziny Lignau. W 1788 roku wykonano przebudowę dachu, zmieniając jego kształt z pogrążonego na kalenicowy, co skutkowało zlikwidowaniem attyki, która została zastąpiona przez ściankę osłonową z charakterystycznym łukiem rozporowym.

W latach dwudziestych XX wieku budynek został zakupiony przez Polski Klub Literacki oraz Związek Zawodowy Literatów Polskich. W 1928 roku dodano polichromię, wykonaną przez Zofię Stryjeńską, nadającą wnętrzom artystyczny charakter.

W 1937 roku kamienica stała się własnością m.st. Warszawy, z zamiarem przekształcenia jej w Muzeum Dawnej Warszawy. Prace adaptacyjne i konserwatorskie, prowadzone od 1938 roku według projektu Jana Zachwatowicza oraz Stanisława Hempla, doprowadziły do odkrycia pięknych, polichromowanych drewnianych stropów. Wówczas nad nimi zamontowano ognioodporne stropy żelbetowe, co ochroniło budynek przed zniszczeniem w czasie II wojny światowej.

To właśnie ta kamienica należała do sześciu obiektów mieszczących się na Starym i Nowym Mieście, a w szczególności była jedną z dwóch, które przetrwały na Rynku po stronie Dekerta, obok kamienicy „Pod Murzynkiem” (nr 36). Niestety, uległy zniszczeniu m.in. pokrycie dachu, elewacje, szyby oraz kraty i drzwi wejściowe.

W 1945 roku Biuro Odbudowy Stolicy urządziło w kamienicy składnicę przedmiotów wydobywanych z gruzów Starego Miasta. W 1948 roku, kamienica weszła w skład kompleksu 11 budynków przeznaczonych na siedzibę Muzeum Historycznego m.st. Warszawy (aktualnie Muzeum Warszawy). Odbudowa miała miejsce w latach 1950–1953 na podstawie projektu Stanisława Żaryna, we współpracy z Józefem Zencikiewiczem. Ostatnie prace wykończeniowe we wnętrzach trwały do 1957 roku, jednak polichromie Zofii Stryjeńskiej nie zostały odtworzone.

Warto również zauważyć, że do najcenniejszych elementów wnętrza kamienicy należą drewniane stropy z pierwszej połowy XVII wieku, które można podziwiać na pierwszym piętrze. W szczególności interesujący jest strop kasetonowy, posiadający gotyckie motywy od strony podwórza, oraz belkowany strop z wczesnorenesansowymi i barokowymi zdobieniami od strony Rynku. Ponadto, na pierwszym piętrze znajduje się imponujący komin, który podtrzymuje sklepienie przykrywające sień.

---

Oceń: Kamienica Kleinpoldowska (Klekotowska) w Warszawie

---