Instytut Głuchoniemych w Warszawie

---

Historia

Instytut Głuchoniemych został założony 23 października 1817 roku dzięki inicjatywie ks. Jakuba Falkowskiego. Początkowo działalność instytucji miała miejsce w Uniwersytecie Warszawskim, w historycznym Pałacu Kazimierzowskim. W latach 1820–1827 instytut przeniósł się do lokalu sióstr wizytek na Krakowskim Przedmieściu.

W dniu 26 kwietnia 1826 roku rozpoczęto budowę nowej siedziby instytutu przy placu Trzech Krzyży, a jej zakończenie miało miejsce w 1827 roku. Obiekt początkowo składał się z dwóch kondygnacji, z których środkowe skrzydło zostało podwyższone w 1873 roku. W 1842 roku przy instytucie nawiązano współpracę ze szkołą dla osób niewidomych, dzięki czemu instytut przyjął pełną nazwę „Instytut Głuchoniemych i Ociemniałych”, która pozostawała w użyciu do 1962 roku. Do głównych atutów należał także przylegający do budynku duży ogród.

W latach 1867–1885 na czołowej pozycji dyrektora instytucji stał Jan Papłoński, który wprowadził szereg zmian, przyczyniających się do sukcesów instytutu. Dzięki niemu, w 1865 roku, zrealizowano pomysł utworzenia fermy, gdzie osoby głuche pochodzące ze wsi mogłyby nabywać umiejętności związane z rolnictwem i hodowlą zwierząt.

W 1919 roku zainaugurowano przedszkole dla dzieci niesłyszących, a w 1934 roku otwarto zasadniczą szkołę zawodową, dostosowaną dla młodzieży głuchoniemej. Uczniowie instytutu uzyskiwali zróżnicowane wykształcenie, zarówno ogólne, jak i zawodowe. Znani byli także z aktywności społecznej, tego dowodem był ich udział w strajku szkolnym w 1905 roku oraz udział 29 osobników w powstaniu warszawskim w 1944 roku jako część plutonu Głuchoniemych.

W trakcie powstania warszawskiego na dziedzińcu instytutu zorganizowano cmentarz, a dnia 26 października 1944 roku, niestety, budynek został podpalony przez wojska niemieckie. Odbudowa obiektu została zrealizowana w sierpniu 1948 roku. W 1983 roku instytut przyjął imię swojego fundatora, księdza Jakuba Falkowskiego.

W dzisiejszych czasach instytut oferuje szeroką gamę edukacyjną, obejmującą edukację przedszkolną, szkolnictwo podstawowe, gimnazjalne oraz ponadgimnazjalne. Oprócz tego zapewnia indywidualne wsparcie dla wychowanków. Uczniowie mają również dostęp do specjalistycznej opieki logopedycznej, psychologicznej i pedagogicznej. Dla rodziców dzieci niesłyszących organizowane są kursy dotyczące polskiego języka migowego.

Dyrektorzy

W historii Instytutu Głuchoniemych w Warszawie funkcje dyrektorskie pełnili znani nauczyciele oraz organizatorzy życia instytucji. Oto lista dyrektorów:

• Jakub Falkowski (1817–1831),
• Wawrzyniec Wysocki (1831–1837),
• ks. Józefat Szczygielski (1837–1865),
• Jan Papłoński (1867–1885),
• ks. Teofil Jagodziński (1885–1887),
• Aleksander Manczarski (1915-1918),
• Władysław Jarecki (1918–1928),
• Stefan Łopatto (1929–1933),
• Edward Zawadzki (1933-1947),
• Wacław Tułodziecki (1948–1955),
• Otton Lipkowski (1960–1965),
• Tadeusz Adamiec (1991-2022),
• Bartosz Wilimborek (od 2022).

Nauczyciele i wychowankowie Instytutu

W gronie nauczycieli oraz wychowanków Instytutu Głuchoniemych w Warszawie znajdują się niezwykle utalentowane osoby, które odegrały kluczową rolę w jego działalności. Lista niektórych z nich prezentuje się następująco:

• Jan Siestrzyński,
• Janisław Królikowski,
• Ludwik Kucharzewski,
• Edmund Malinowski,
• Feliks Pęczarski,
• Wanda Tazbir.

---

Oceń: Instytut Głuchoniemych w Warszawie

---