Władysław Jarecki to postać o znacznym wpływie na polską medycynę oraz na wspieranie osób z niepełnosprawnościami. Urodził się 7 czerwca 1876 roku w Warszawie i przez wiele lat swojej kariery poświęcił się pracy na rzecz osób z zaburzeniami słuchu i wzroku. Jarecki pełnił funkcję dyrektora Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie od roku 1918 aż do swojej przedwczesnej śmierci 1 marca 1929 roku, również w Warszawie.
Jego zaangażowanie i wysiłki przyczyniły się do poprawy jakości życia wielu osób, które dzięki jego pracy mogły otrzymać odpowiednie wsparcie i edukację. Działalność Jareckiego na zawsze wpisała się w historię polskiej medycyny, a jego osiągnięcia pozostają inspiracją dla wielu współczesnych specjalistów.
Życiorys
Władysław Jarecki przyszedł na świat 7 czerwca 1876 roku w Warszawie. Był synem Aleksandra. Po zakończeniu nauki w warszawskim gimnazjum w 1899 roku, rozpoczął studia przyrodnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Dwa lata później postanowił przenieść się na Wydział Lekarski tego uniwersytetu. W okresie studiów aktywnie uczestniczył w tajnym Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, będąc członkiem Koła Braterskiego. W 1904 roku zaangażował się w warszawski Komitet Okręgowy tej organizacji, współpracując z osobami takimi jak Przemysław Podgórski oraz Alfon Bogusławski.
Po incydentach związanych ze strajkiem szkolnym w 1905 roku, Jarecki podjął decyzję o wyjeździe do Krakowa, gdzie w 1907 roku uzyskał dyplom lekarza na Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. W trakcie studiów w Krakowie był członkiem Korporacji Akademickiej „Konwent Polonia”. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w uzdrowisku Apolinarego Tarnawskiego w Kosowie, a w 1908 roku nostryfikował swój dyplom lekarski w Dorpacie. To właśnie ta formalność pozwoliła mu wrócić do Warszawy, by kontynuować działalność zawodową.
Od 1909 do 1911 roku pracował w szpitalu św. Ducha w Warszawie, gdzie zaczął specjalizować się w dziedzinie neurologii. W trakcie I wojny światowej, w 1914 roku, został powołany do Armii Imperium Rosyjskiego, pełniąc rolę naczelnego lekarza w wojskowym 54 szpitalu psychiatrycznym w Tyflisie. W tym czasie był także przewodniczącym Komitetu Wykonawczego Polskich Organizacji Wojskowych oraz Polskiej Rady Okręgowej na Kaukazie.
W czerwcu 1918 roku, gdy tylko wrócił do Polski, objął 1 września tegoż roku funkcję kierownika Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie. Na tym stanowisku pozostał przez 10 lat, w czasie których wniósł istotny wkład w rozwój i odbudowę instytucji. Jarecki był także bardzo aktywny w sferze społecznej, pełniąc rolę czynnego członka Warszawskiego Towarzystwa Neurologicznego, gdzie kilkakrotnie piastował funkcję sekretarza oraz skarbnika. Działał również jako kurator w Towarzystwie Głuchoniemych oraz prezes Towarzystwa Ociemniałych. Jego zaangażowanie obejmowało również członkostwo w zarządzie Towarzystwa Latarnia, izbie lekarskiej oraz zrzeszeniu niewidomych.
Jarecki współpracował z Polskim Związkiem Sportowym Głuchoniemych, co doprowadziło do powstania na początku lat 20. Komisji Popierania Sportów Wśród Głuchoniemych. W 1923 roku skoncentrował się na wydawaniu czasopisma „Neurologia Polska”, gdzie publikował również artykuły w „Świecie Głuchoniemych”. Dzięki jego staraniom zadbano o to, by w Instytucie zainicjowane zostały programy w zakresie wychowania fizycznego. Jarecki zainicjował również powstanie szkolnego koła sportowego oraz internatu, a w 1919 roku powstało pierwsze w Polsce przedszkole dla dzieci głuchych, prowadzone przez Julię Manczarską.
W 1920 roku, z jego inicjatywy, przy Instytucie Głuchoniemych stworzono Instytut Fonetyki, będący pierwszą w Polsce placówką kształcącą nauczycieli głuchych dzieci. W tym samym roku udało się również zorganizować drużynę harcerską w budynku Instytutu. W 1922 roku ujrzała światło dzienne Instytut Pedagogiki Specjalnej, kierowany przez Marię Grzegorzewską. Po odejściu Władysława Ołtuszewskiego w 1922 roku, Jarecki stał się jedynym w Polsce czołowym specjalistą w zakresie zaburzeń mowy.
Zmarł 1 marca 1928 roku w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Pozostali ludzie w kategorii "Medycyna i zdrowie":
Anna Gruszecka | Herman Rundo | Irena Ćwiertnia-Sitowska | Stanisław Leopold Lubliner | Tadeusz Tołłoczko | Adam Fryszberg | Antonina Leśniewska | Maria Barbara Cabalska | Henryk Ciszkiewicz | Franciszek Brandt | Andrzej Cretti | Jakub Jasiński (lekarz) | Jan Płoński | Waldemar Koszewski | Anna Dydyńska-Paszkowska | Małgorzata Kozłowska-Wojciechowska | Władysław Ostrowski (chirurg) | Janina Galasińska-Landsbergerowa | Jerzy Fryszman | Jan KurdwanowskiOceń: Władysław Jarecki