Główna Biblioteka Komunikacyjna

---

Historia

W listopadzie 1919 roku Ministerstwo Kolei Żelaznych podjęło wyjątkową decyzję o utworzeniu w Warszawie biblioteki naukowej, która miała służyć temu resortowi. Jej celem było gromadzenie krajowej oraz zagranicznej literatury poświęconej problematyce kolejnictwa w zakresie prawnym, ekonomicznym i technicznym. Pierwszym kierownikiem biblioteki został Józef Łabuński.

Podstawowe zbiory nowo powstającej biblioteki pochodziły z częściowo zachowanych księgozbiorów dawnych zarządów dróg żelaznych, takich jak byłe Drogi Żelazne Warszawsko-Wiedeńska i Nadwiślańska, a także z niemieckiej Dyrekcji Kolejowej, która funkcjonowała w Warszawie podczas I wojny światowej. W kolekcji znalazły się materiały w różnych językach, w tym polskim, francuskim, niemieckim oraz rosyjskim. Z czasem do biblioteki zaczęły napływać również archiwalia.

Warto zauważyć, że Leopold Kronenberg, znany mecenas kultury, przekazał bibliotece ponad 80 tomów protokołów posiedzeń rad zarządzających drogami żelaznymi, obejmującymi Warszawo-Wiedeńską, Nadwiślańską oraz Terespolską. Kolekcja wzbogaciła się o plany, mapy oraz rysunki o dużym znaczeniu historycznym, w tym projekty regulacji rzek, które powstały w czasach Księstwa Warszawskiego oraz Królestwa Kongresowego.

Rok 1932 przyniósł istotne zmiany. W momencie powstania Ministerstwa Komunikacji, które przejęło obowiązki Ministerstwa Kolei Żelaznych, profil i zadania biblioteki uległy znaczącej transformacji. Biblioteka stała się centralnym ośrodkiem gromadzenia i popularyzacji piśmiennictwa fachowego, obejmującego wszystkie aspekty komunikacji, w tym kolejowej, drogowej, wodnej oraz lotnictwa cywilnego. Już w 1935 roku rozpoczęto wydawanie „Komunikatów”, które przedstawiały przegląd istotnych artykułów publikowanych w zagranicznych czasopismach. Każdego miesiąca ukazywał się także „Wykaz ważniejszych przybytków”, a raz w roku publikowany był „Wykaz czasopism otrzymywanych przez prenumeratę, wymianę i dary”. Niestety, dalszą działalność biblioteki przerwała II wojna światowa.

Jednak w czerwcu 1945 roku biblioteka wznowiła swoją działalność. W 1950 roku w ramach resortu komunikacji utworzono sieć bibliotek fachowych, która w 1961 roku przekształciła się w sieć ośrodków informacji technicznej oraz ekonomicznej. Sieć ta obejmowała Główną Bibliotekę Komunikacyjną, branżowe ośrodki informacji w instytutach naukowo-badawczych, a także ośrodki okręgowe oraz zakładowe znajdujące się w przedsiębiorstwach.

W 1968 roku Główna Biblioteka Komunikacyjna uzyskała status biblioteki naukowej, co dodatkowo podkreśliło jej znaczenie w polskim systemie bibliotekarskim.

---

Oceń: Główna Biblioteka Komunikacyjna

---