Janina Górnicka, znana również pod pseudonimem „Barbara”, urodziła się 5 sierpnia 1911 roku w Warszawie, a zmarła 20 listopada 1987 roku. Była to postać niezwykle ważna w historii harcerstwa oraz ruchu oporu w Polsce.
Górnicka do ściśle współpracowała z Związkiem Harcerstwa Polskiego (ZHP), pełniąc przez wiele lat rolę instruktor i aktywnej działaczki. Jej zaangażowanie w te działania przyczyniło się do rozwoju i umocnienia harcerstwa w Polsce.
W czasie II wojny światowej brała udział w konspiracji, działając w III Obwodzie „Waligóra” Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej. Jej odwaga i determinacja w walce o wolność zasługują na szczególne uznanie.
Wykształcenie
Janina Górnicka, córka Leopolda i Marii, rozpoczęła swoją edukację w gimnazjum im. Królowej Jadwigi, skąd zdobyła solidne podstawy wiedzy. Następnie odbyła naukę w seminarium nauczycielskim, co stało się ważnym etapem w jej przygotowaniu do kariery pedagogicznej.
W 1938 roku ukończyła studia w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, gdzie uzyskała wykształcenie muzyczne, które miało znaczący wpływ na jej późniejsze życie i działalność artystyczną.
W trakcie trudnych czasów wojny, prowadziła tajne komplety z zakresu języka polskiego, geografii oraz historii, dzięki czemu miała duży wpływ na kształcenie młodszego pokolenia w Polsce.
Działalność harcerska
Janina Górnicka prowadziła aktywną działalność w harcerstwie, szczególnie w latach 30. XX wieku jako drużynowa zuchów. Po tym czasie, w latach 1941–1942, pełniła rolę drużynowej w 100 Warszawskiej Żeńskiej Drużynie Harcerskiej.
W okresie II wojny światowej, kiedy to panowała okupacja, Górnicka przejęła kierownictwo nad zajęciami artystycznymi oraz była instruktorką w zakresie szkolenia artystycznego w chorągwi. Równocześnie, działała jako referentka sanitarna w Hufcu Wola i jako komendantka Wojskowej Służby Kobiet.
Od 5 sierpnia 1944 roku aż do 8 maja 1945 roku, jej życie zmieniło się dramatycznie, gdyż została osadzona w obozie w Wrocławiu i Kamieńcu na Dolnym Śląsku, co miało ogromny wpływ na jej dalsze losy.
Po wojnie
W 1945 roku Janina Górnicka powróciła i podjęła dalsze działania w Związku Harcerstwa Polskiego. Pełniła istotną rolę w organizacji zarówno dawnych, jak i nowych harcerek w 100 WŻDH. W latach 1945–1946 pełniła funkcję drużynowej, a w 1946 roku zainicjowała ekshumację zwłok harcerek, które zostały zamordowane w Szpitalu św. Łazarza mieszczącym się przy ulicy Karolkowej. Po zakończeniu ekshumacji ciała przeniesiono na Cmentarz Wojskowy na Powązkach.
Od 16 czerwca 1945 roku Janina Górnicka rozpoczęła pracę jako nauczycielka w Szkole Podstawowej nr 9 zlokalizowanej przy ul. Dworkowej, a później przeniosła się do szkoły przy ul. Kasprzaka 1/3. W tym samym 1945 roku podjęła studia na Uniwersytecie Warszawskim na wydziale filologiczno-społecznym, które zakończyła w 1952 roku, uzyskując tytuł magistra. W latach 1954–1973 pełniła funkcję dyrektora w Szkole Podstawowej nr 90.
Za swoje zasługi została uhonorowana Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Janina Górnicka zmarła 20 listopada 1987 roku. Jej ostatnim miejscem spoczynku jest Cmentarz przy Kościele św. Katarzyny na Służewcu. Dnia 23 czerwca 1994 roku na jej grobie zamontowano tablicę z napisem: Harcmistrzyni Janina Górnicka P.S. Barbara Kom. Sanitarny Zgrupowania Waligóry W.S.K. AK Wola.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Barbara Sadowska (żołnierz AK) | Marian Drozdowski (policjant) | Maria Melhior | Leopold Kiersznowski | Tadeusz Paszta | Paweł Raczkowski | Marian Łowiński | Henryk Kański | Leon Dorantt | Stanisław Pastucha | Jan Władysław Lemański | Witold Karol Daab | Edmund Rosochacki | Stanisław Sadkowski | Marceli Chybczyński | Józef Antoni Kenig | Halina Pokrzycka | Zygmunt Brejnak | Kazimierz Gąsiorowski (podpułkownik) | Maurycy Napoleon HaukeOceń: Janina Górnicka