Zbigniew Drzewiecki

---

Życiorys

Zbigniew Drzewiecki, urodził się jako syn Ludwika, handlowca, oraz Marii z Wysockich. Miał dwóch młodszych braci, co wpłynęło na jego dzieciństwo. Swoją edukację rozpoczął w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie, gdzie ukończył naukę i uzyskał maturę w 1909 roku.

Jego miłość do muzyki rozwijała się pod czujnym okiem ojca, który był entuzjastą fortepianu. Zbigniew kształcił się pod okiem takich nauczycieli, jak Feliks Konopaska, Włodzimierz Oberfelt oraz Robert Becker. Dodatkowo pobierał nauki gry na skrzypcach u Ignacego Pileckiego. Po zakończeniu szkoły średniej zajął się studiowaniem budowy maszyn, najpierw w Wiedniu, a później w Brnie.

Równolegle z nauką inżynierską, podjął wyższe kursy gry na fortepianie pod kierunkiem Karla Prohazki w Wiener Akademie für Musik oraz korzystał z rad Maurycego Aronsona, Paula de Conne’a w Wiedniu oraz Heinricha Janochy w Brnie. W 1911 roku Drzewiecki przerwał studia, a w latach 1911–1915 mieszkał w Wiedniu, gdzie miał przyjemność uczyć się pod opieką pedagogiczną Marie Prentner. Powrócił do Warszawy w 1915 roku i już 2 lutego 1916 zadebiutował na scenie Filharmonii Warszawskiej.

Nazwisko Zbigniewa Drzewieckiego jest również znane ze względu na jego działalność pedagogiczną. W 1916 roku został profesorem niższego i średniego kursu fortepianu, które z czasem zamienił na kurs wyższy w Instytucie Muzycznym w Warszawie. W 1931 roku objął stanowisko rektora Akademii Muzycznej w Warszawie, a jego angaż w edukację obejmował również Kraków i Lwów.

Był jednym z założycieli Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w 1927 roku, a przez wszystkie jego edycje m.in. w 1927, 1932, 1937 oraz w 1949, 1955, 1960 i 1965 zasiadał w jury, a nawet przewodniczył niektórym z nich.

W trudnych czasach II wojny światowej, Zbigniew Drzewiecki pozostał w Warszawie, gdzie brał udział w konspiracyjnych koncertach oraz prowadził lekcje. Po upadku powstania warszawskiego przeprowadził się do Krakowa, gdzie w 1945 roku zorganizował Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną i uczył do 1955 roku, pełniąc jednocześnie funkcję pierwszego rektora w latach 1946–1952. W tym samym czasie prowadził klasę fortepianu w warszawskiej uczelni muzycznej.

W 1955 roku przeniósł się ponownie do Warszawy i w 1961 roku przeszedł na emeryturę. W jego klasie fortepianu kształcili się uczniowie, którzy stali się laureatami międzynarodowych konkursów, wirtuozami oraz cenionymi pedagogami, a wśród nich można wymienić m.in.: Ryszarda Baksta, Jana Bereżyńskiego, Felicję Blumental, Halina Czerny-Stefańska, Jana Ekiera, Różę Etkin-Moszkowską, Fu Cong, Lidię Grychtołówna, Adama Harasiewicza, Romana Jasińskiego, Aleksandra Kagana, Halinę Kalmanowicz, Wacława Kisielewskiego, Elzę Kolodin, Bolesława Kona, Waldemara Maciszewskiego, Alfreda Müllera, Sergiusza Nadgryzowskiego, Hiroko Nakamura oraz wielu innych.

Oprócz działalności muzycznej, angażował się również w życie społeczne. W latach 1934–1939 oraz 1945–1948 był prezesem polskiej sekcji Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej. W latach 1959–1966 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa im. Fryderyka Chopina oraz był prezesem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków (SPAM) w latach 1956–1962.

Zmarł w Warszawie i znalazł swój ostatni spoczynek na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 73-3-2).

Ordery i odznaczenia

W trakcie swojej kariery, Zbigniew Drzewiecki otrzymał liczne odznaczenia, które są symbolem jego osiągnięć i uznania w kraju. Poniżej przedstawiamy listę wyróżnień, które przyznano mu w różnym czasie:

• Order Sztandaru Pracy I klasy, przyznany w 1959 roku,
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, nadany 28 kwietnia 1955 roku,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany 22 lipca 1951 roku,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 8 listopada 1930 roku.

Nagrody

Zbigniew Drzewiecki, wybitny pianista i pedagog, otrzymał liczne zaszczyty za swoje osiągnięcia. Jego talent oraz wkład w rozwój muzyki klasycznej są niezwykle doceniane w Polsce oraz na świecie.

• Państwowa Nagroda Artystyczna I stopnia (zespołowa) w dziale muzyki, przyznana za przygotowanie kandydatów do IV Międzynarodowego Konkursu im. Chopina w roku 1950,
• Nagroda Państwowa I stopnia za wybitne osiągnięcia pianistyczne, działalność pedagogiczną oraz propagowanie muzyki polskiej za granicą w roku 1952.

---

Oceń: Zbigniew Drzewiecki

---