Piotr Harasimowicz

Kultura i sztuka

Piotr Witalis Harasimowicz, urodzony 29 kwietnia 1857 roku w Warszawie, to wybitna postać w polskiej sztuce rzeźbiarskiej. Jego twórczość oraz osiągnięcia artystyczne odcisnęły swoje piętno na polskiej kulturze. Zmarł 20 lipca 1914 roku we Lwowie, pozostawiając po sobie trwały ślad.

Wielkim osiągnięciem Piotra Harasimowicza była rola profesora w C. K. Państwowej Szkole Przemysłowej we Lwowie, gdzie dzielił się swoją wiedzą i pasją z przyszłymi pokoleniami artystów. Jego prace zyskały uznanie oraz zwróciły uwagę nie tylko lokalnych entuzjastów sztuki, ale także szerszej publiczności.

Życiorys

Piotr Harasimowicz, utalentowany artysta rzeźbiarz, rozpoczął swoją edukację w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie kształcił się w dziedzinie rzeźby. Po zakończeniu nauki, kontynuował rozwój swojego warsztatu pod okiem znakomitego profesora Leonarda Marconiego we Lwowie oraz we Florencji.

W 1884 roku Harasimowicz powrócił do Lwowa, gdzie postanowił założyć własną pracownię, w której specjalizował się w tworzeniu rzeźb dekoracyjnych z różnych materiałów, takich jak drewno, kamień, marmur i gipsowe odlewy. Od 1895 roku, jego umiejętności oraz wiedza zostały docenione, co zaowocowało objęciem przez niego stanowiska nauczyciela zawodowego, a później również profesora rzeźby dekoracyjnej w Szkole Przemysłowej we Lwowie.

Harasimowicz nie tylko uczył, ale także tworzył liczne monumentalne dekoracje w stylu neobarokowym. Jego dzieła można podziwiać na wielu budynkach w wschodniej Galicji, które zyskały na estetyce dzięki jego talentowi. Po zakończeniu swojego owocnego życia, artysta spoczął na Cmentarzu Łyczakowskim, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo artystyczne.

Twórczość

W Galicji Wschodniej

Piotr Harasimowicz był znanym artystą, którego twórczość obejmowała wiele imponujących projektów w rejonie Galicji Wschodniej. Wśród jego dzieł znajdują się:

  • zdobienia w pałacu M. Baworowskiego w Sorocku,
  • zdobienia w pałacu Z. Romaszkana w Ostapiewie,
  • zdobienia w pałacu A. Skrzyńskiego w Żurawnie,
  • dekoracje zewnętrzne pałacu Brunickich w Lubieniu Wielkim,
  • elewacja dworu Balów w Tuligłowach,
  • elewacje i wnętrza pałacu Fredrów-Szeptyckich w Beńkowiej Wiszni,
  • pomnik Adama Mickiewicza w Husiatynie, który artysta zaprojektował i wykonał w bronzie.

We Lwowie

W Lwowie, jego prace odnajdują się w wielu znaczących miejscach, tworząc niepowtarzalny klimat miasta. Oto niektóre z nich:

  • elewacja Pałacu Siemieńskich-Lewickich usytuowanego przy ulicy Piekarskiej 19, wykonana w latach 1891-1894,
  • zdobienia na budynku łaźni św. Anny przy Prospekcie Tarasa Szewczenki 10 (Akademicka), według projektu Jana Schulza (1894),
  • zdobienia na kamienicy przy Prospekcie Tarasa Szewczenki 10 (Akademicka) także autorstwa Jana Schulza (1894),
  • medaliony wielkich polskich twórców, takich jak Fryderyk Chopin, Jan Kochanowski, Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Zygmunt Krasiński, Adam Asnyk, Józef Ignacy Kraszewski oraz Stanisław Moniuszko, umieszczone na elewacji kamienicy przy ulicy Teatralnej 9 (Tadeusza Rutowskiego) z 1892 roku,
  • dekoracje na elewacjach kamienic przy Prospekcie Swobody 29 (Wałach Hetmańskich) oraz ulicy Łesia Kurbasa 8 (Tadeusza Rejtana), wykonane według projektu Jana Krocha i Maurycego Silbersteina w 1902 roku,
  • maszkarony w kształcie głów kobiecych i fryzy przedstawiające słoneczniki na secesyjnej kamienicy Wixla, przy ulicy Stepana Rudańskiego 1 (Klementyny Tańskiej) oraz Prospektu Tarasa Szewczenki 2a, zaprojektowane przez Zygmunta Langroda i Juliana Cybulskiego (1902),
  • rzeźby łabędzi oraz płaskorzeźby o motywach muzycznych na elewacji Filharmonii Lwowskiej przy ulicy Piotra Czajkowskiego 7 (Chorążczyzna), które powstały według projektu Władysława Sadłowskiego (1907),
  • płaskorzeźby na kaplicy Łodyńskich, Morowskich oraz Cetnerowskich na Cmentarzu Łyczakowskim.

Przypisy

  1. Sprawozdanie C. K. Państwowej Szkoły Przemysłowej we Lwowie za rok szkolny 1910/1911. Lwów, 1911 r., s. 21.
  2. Pomnik Mickiewicza na kresach. „Nowości Illustrowane”. 10.12.1910 r., s. 2, 8–9.

Oceń: Piotr Harasimowicz

★★★★★
Średnia ocena:4.71 Liczba ocen:9