Włodzimierz Szaranowicz

---

Pochodzenie i wczesne lata

Włodzimierz Szaranowicz jest postacią niezwykle interesującą i złożoną. Urodził się jako syn czarnogórskich imigrantów, którzy przybyli z Jugosławii. Jego matka pochodziła z malowniczej Cetynii, natomiast ojciec, wielkiego pochodzenia z rodziny Šaranoviciów, miał za sobą burzliwe losy, pełne zaangażowania jako partyzant podczas II wojny światowej. Po konflikcie zbrojnym trafił do obozu jenieckiego we Włoszech. Matka również przeżyła trudne chwile w obozie na Bałkanach, a po wojnie zamieszkała w Stanach Zjednoczonych.

Włodzimierz, żyjąc w Jugosławii, rozpoczął swoje studia prawnicze, a także uczęszczał na Akademię Wojskową. Pracował w placówkach dyplomatycznych, początkowo w Pradze, a później w Warszawie, gdzie spotkał przyszłą żonę. W 1948 roku, w kraju ojczystym, zaczęły się czystki, które dotknęły byłych partyzantów. Pomimo otrzymania nominacji na ambasadora w Rzymie, przyszłość w Polsce okazała się dla niego bardziej atrakcyjna. W tym kraju pozostał, a w 1949 roku na świat przyszedł jego syn, Vladimir.

Włodzimierz przeżywał wstyd związany ze swoją tożsamością etniczną, do tego stopnia, że odmówił rozmawiania z rodzicami w języku serbskim i przyjął polskie imię. Przy jego poznaniu rodzinna historia zyskała dla niego nowy wymiar. Po raz pierwszy odwiedził Czarnogórę jako dwudziestolatek, uczestnicząc w pogrzebie stryja. Tam poznał swojego kuzyna, Slobodana, z którym nawiązał silną więź. Po jego śmierci, w 2010 roku podjął decyzję o spolszczeniu swojego nazwiska. Rodzice Szaranowicza nigdy nie zdecydowali się na podróż do ojczyzny, natomiast Włodzimierz regularnie odwiedzał Czarnogórę i do głębi przeżył wojnę domową.

Swego czasu brałem na siebie godzenie komentatorów z krajów byłej Jugosławii. Kiedyś to byli przyjaciele, którzy raptem przestali się do siebie odzywać. Rany goiły się wolno, bo niektórzy komentatorzy byli zaangażowani w sprawozdania z kampanii wojennych. Dla jednych byli bohaterami, bo opowiadali o dramatach narodu, dla drugich byli tymi, którzy oskarżali ich naród o zbrodnie. Politycy wywołują wojny, a ludzie cierpią i ponoszą wszystkie konsekwencje. Straty, które poczyniła tamta wojna, są nie do odrobienia przez kilkadziesiąt najbliższych lat. Sprawa Kosowa i Kosowian to jest rzecz, o której się nawet nie mówi. Absolutny temat tabu. Kosowo jest uznawane za najświętszy matecznik, serce Serbii. Bitwa na Kosowym Polu, która zapoczątkowała upadek państwa serbskiego do dziś jest niezabliźnioną, najżywszą raną. A przecież minęło ponad 600 lat.

W dzieciństwie Włodzimierz mieszkał na Saskiej Kępie, a z czasem rodzina przeniosła się na Muranów. Jego młodszy brat Czedomir w 1979 roku zdecydował się na wyjazd do USA po ukończeniu studiów w Polsce. Włodzimierz zakończył naukę w L Liceum Ogólnokształcące im. Ruy Barbosy w Warszawie. Jako student i członek środowiska sportowego, miał okazję uprawiać wiele dyscyplin, w tym koszykówkę, pływanie oraz bieganie.

To właśnie zwycięstwo Zdzisława Krzyszkowiaka na igrzyskach w Rzymie w 1960 roku zainspirowało go do wyboru sportu jako jego życiowej pasji. Włodzimierz ukończył warszawską AWF, gdzie specjalizował się w koszykówce pod okiem Walentego Kłyszejki. Po uzyskaniu dyplomu trenera drugiej klasy, podjął pracę jako nauczyciel wychowania fizycznego w Aninie oraz w Szkole Podstawowej nr 138 w Międzylesiu. Tam z grupą dziewcząt rywalizował w koszykarskiej olimpiadzie warszawskiej, odnosząc znaczący sukces. Wśród jego zawodniczek była Alicja Szczęsna, która została późniejszą żoną Macieja i matką Wojciecha.

Na AWF Włodzimierz rozpoczął swoją działalność jako spiker na meczach koszykówki, siatkówki i piłki ręcznej. Jeszcze w czasach szkolnych, grając na pozycji rozgrywającego, zdobył liczne medale w rozgrywkach młodzieżowych. Kluczowe momenty, które wpłynęły na jego karierę sportową, zostały niestety przerwane przez tragiczny wypadek narciarski, który wydarzył się w Sudetach. W wyniku tego zdarzenia, Włodzimierz odniósł poważne obrażenia, które mogły zakończyć się amputacją nogi. Po długim leczeniu i rehabilitacji, jego staw kolanowy został uszkodzony, co zakończyło jego karierę sportową.

Włodzimierz planował karierę naukową, mając w zamiarze propagowanie wiedzy dotyczącej historii sportu. Jednak rzeczywistość sprowadziła go do różnych zajęć, w tym do wyjazdów do Szwecji i Anglii, gdzie pracował jako sprzedawca i barman, a także w parku zabaw Liseberg. Czas życia Szaranowicza to historia pełna zwrotów akcji i osobistych wyzwań.

Kariera w radiu

W 1976 roku, razem z Dariuszem Szpakowskim oraz Henrykiem Urbasiem, rozpoczął stałą pracę w Polskim Radiu. Co ciekawe, jego matka była już obecna w tym środowisku jako inspektor programowy, co niewątpliwie miało wpływ na jego dalszą karierę. Podczas swojego rozwoju radiowego miał szczęście uczyć się od znakomitych mentorów takich jak Bohdan Tomaszewski oraz Bogdan Tuszyński. Co więcej, naukę poprawnej wymowy prowadził Gustaw Holoubek, co świadczy o wysokim poziomie kształcenia w tamtym okresie.

W 1978 roku miał zaszczyt relacjonować dla radia mistrzostwa świata w boksie, które odbyły się w Belgradzie. Dwa lata później, w 1980 roku, komentował sportowe eventy podczas igrzysk olimpijskich w Moskwie, w tym turnieje szermiercze. W zakresie swojej działalności radiowej prowadził programy takie jak Gimnastyka poranna oraz Kronika sportowa, co świadczy o jego wszechstronności i zaangażowaniu w popularyzację sportu w mediach.

Kariera w telewizji

Włodzimierz Szaranowicz to postać znana w polskim świecie mediów sportowych. Jego debiut w Telewizji Polskiej miał miejsce w lutym 1977 roku, kiedy to zastąpił Tomasza Hopfera w programie dla dzieci i młodzieży Teleranek. Wraz z nastaniem lat 80-tych przeniósł swoje zainteresowania sportowe do TVP, gdzie rozpoczął długą i owocną karierę jako komentator sportowy.

W trakcie swojej pracy na antenie, wielokrotnie był zarówno gospodarzem, jak i gościem w studiu, relacjonując wydarzenia sportowe o różnym szczeblu. Jak podkreślał, prowadził m.in. Studio Sport, a także programy takie jak Sportowa niedziela i Sportowa sobota. W autorskim programie Jeden na jeden prowadził rozmowy z czołowymi postaciami sportu, dzieląc się swoimi spostrzeżeniami na temat najważniejszych wydarzeń i osiągnięć sportowych.

Na początku swojej kariery komentatorskiej, Szaranowicz koncentrował się głównie na kolarstwie, z czasem rozszerzając swoje zainteresowania na takie dyscypliny jak pływanie czy piłka nożna. Jego obecność w kabinie komentatorskiej podczas największych imprez sportowych, takich jak mistrzostwa świata w lekkoatletyce czy skoki narciarskie, była nieoceniona. Regularnie komentował także ceremonie otwarcia i zamknięcia igrzysk olimpijskich, z wyjątkiem igrzysk w Los Angeles w 1984 roku.

„Mam mistyczny stosunek do igrzysk. To jedne z tych wartości, których trzeba bronić. Jest rodzaj humanizmu olimpijskiego, który niesie takie przesłania, które są ponadczasowe. To spotkania na otwartym stadionie niezależnie od rasy, płci, narodowości, wieku. MKOl potrafi robić bardzo ważne dla współczesnego świata gesty. Ktoś powie, że to naiwne, bo świat jest dziś brutalny, ale my wciąż marzymy o świecie idealnym. Nie chcemy go takim, jakim jest w wielu przypadkach.”

W pierwszej połowie lat 90-tych, Szaranowicz odegrał kluczową rolę w popularyzacji koszykówki w Polsce. To wówczas Telewizja Polska zaczęła regularnie transmitować mecze ligi NBA, które były komentowane przez niego wspólnie z Ryszardem Łabędziem, a czasami także z Markiem Rudzińskim. Każda transmisja rozpoczynała się charakterystycznym zawołaniem „Hej, hej, tu NBA”, co przyciągało przed telewizory miliony widzów.

Niezwykle ekspresyjnie komentowane relacje z zawodów Pucharu Świata w skokach narciarskich przyniosły nie tylko popularność, ale i zjawisko znane jako Małyszomania. Występy Adama Małysza oraz późniejsze osiągnięcia Kamila Stocha przyciągały na ekrany telewizorów nawet kilkanaście milionów fanów. Emocje, jakie wywoływały te wydarzenia, były tak silne, że w 2011 roku, po ostatnim skoku Małysza na mistrzostwach świata, Szaranowicz nie zdołał powstrzymać łez na antenie.

„Już nie będzie Adama Małysza na następnych mistrzostwach świata. Pożegnanie Adama Małysza z mistrzostwami świata. (…) Kilkanaście lat startów. Fenomen sportowy…”

W ciągu swojego życia zawodowego, Włodzimierz Szaranowicz był również jedną z twarzy porannego magazynu Pytanie na śniadanie, w którym prowadził program w latach 2002-2009 oraz zasiadał w jury programu rozrywkowego Gwiazdy tańczą na lodzie. Pełnił również rolę dyrektora kanału TVP Sport oraz był szefem sportu w Telewizji Polskiej. Jego zaangażowanie w rozwój mediów sportowych w Polsce jest nie do przecenienia.

Niestety, zdrowie nie pozwalało mu na pełne zaangażowanie w sport. Problemy zdrowotne, które nasiliły się wraz z wiekiem, zmusiły go do ograniczenia działalności.

„Sport ma swoją cenę i zawsze brałem to pod uwagę. Ból fizyczny można znieść. Bardziej bolesna jest świadomość, że nie można ćwiczyć…”

W dniu 19 lutego 2018 roku podczas transmisji drużynowego konkursu skoków narciarskich na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Pjongczangu, Szaranowicz ogłosił, że były to jego ostatnie zimowe igrzyska w roli dziennikarza. W marcu 2019 roku, w dniu swoich 70. urodzin, ogłosił swoją decyzję o przejściu na emeryturę z powodu choroby neurologicznej, z którą zmagał się od kilku lat. Pożegnanie Włodzimierza Szaranowicza odbyło się 29 marca w siedzibie Polskiego Komitetu Olimpijskiego i zgromadziło wielu sportowców, przyjaciół oraz bliskich.

W 2024 roku po raz kolejny zyskał uznanie, zostając honorowym attaché prasowym reprezentacji Polski na XXXIII Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu, co pozwoli mu wziąć udział w swych dwudziestych igrzyskach olimpijskich.

Filmografia

Włodzimierz Szaranowicz to postać, która zyskała uznanie w polskim świecie sportu i mediów. Jego wkład w kinematografię jako narratora i komentatora jest nieoceniony. Poniżej przedstawiamy wybrane produkcje, w których miał swój udział:

• trzy olimpiady (1980) – narrator (głos),
• pierwszy medal (1980) – narrator (głos),
• flubber (1997) – komentator meczu koszykówki (głos),
• złotopolscy (1998) – dziennikarz (odc. 13),
• nóż w głowie dino baggio (1999) – reporter,
• kurczak mały (2005) – komentator sportowy (głos),
• faceci do wzięcia (2008) – (odc. 76),
• jeż jerzy (2010) – on sam (głos).

Gry komputerowe

W 2005 roku, wspólnie z Dorotą Szpakowską, udostępnił swój komentarz polskiej edycji komputerozowego symulatora piłkarskiego z serii FIFA – FIFA 06. Jego charakterystyczny głos został nagrany do łącznie trzynastu gier z tej popularnej serii, w tym FIFA 06, FIFA 07, 2006 FIFA World Cup, FIFA 08, FIFA 09, FIFA 10, FIFA 11, FIFA 12, UEFA Euro 2012, FIFA 13, FIFA 14, FIFA World oraz FIFA 15.

Od 2015 roku w grze FIFA 16, jego nowym partnerem komentatorskim stał się Jacek Laskowski.

Poza tym, słyszymy jego głos również w komputerowych symulatorach skoków narciarskich: Skoki narciarskie 2002: Polskie złoto, Skoki narciarskie 2003: Polski orzeł oraz Skoki narciarskie 2005. Dodatkowo, wystąpił także w grze wideo Kurczak Mały, wydanej w 2005 roku.

Życie prywatne

Włodzimierz Szaranowicz jest osobą, dla której życie rodzinne odgrywa istotną rolę. Jego partnerką życiową jest Magdalena Szaranowicz, z którą stworzył rodzinę obfitującą w miłość i wsparcie.

Maję troje dzieci, w tym córkę Martę Szaranowicz-Kusz, która przyszła na świat w 1983 roku i posiada wykształcenie w zakresie socjologii. Oprócz niej, są także dwaj synowie: Luka, urodzony w 1978 roku, który jest prawnikiem i prowadzi cykl „Luka w prawie” w popularnym programie „Dzień dobry TVN”, oraz Michał, urodzony w 1992 roku.

Rodzina Szaranowiczów mieszka w Milanówku, malowniczej miejscowości położonej niedaleko Warszawy, co sprzyja ich spokojnemu życiu i bliskim relacjom z naturą.

Odznaczenia

Włodzimierz Szaranowicz jest postacią wyróżniającą się w historii Polski, zdobijając szereg prestiżowych odznaczeń za swoje osiągnięcia. Oto lista jego nagród:

• krzyż komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2024,
• krzyż oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2013,
• srebrny krzyż zasługi – 1999.

Wyróżnienia

Włodzimierz Szaranowicz, znany polski dziennikarz sportowy, został uhonorowany wieloma prestiżowymi nagrodami w trakcie swojej kariery.

• Wiktor (1985),
• Telekamera w kategorii Dziennikarz sportowy (dwukrotnie: 1999 i 2000),
• Telekamera w kategorii Komentator sportowy (2008),
• Złota Telekamera (2009),
• Superwiktor (2009),
• Nagroda im. Bohdana Tomaszewskiego (Grand Press) (2016),
• Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie (2018),
• Złote Kolce w kategorii Dziennikarz lekkoatletyczny (2018).

Książki

W dniu 27 października 2021 na rynku wydawniczym zadebiutowała autobiografia Włodzimierza Szaranowicza, która powstała przy współpracy z jego córką Marta Szaranowicz-Kusz. Książka została wydana przez Wydawnictwo SQN i dostępna jest zarówno w formie papierowej (z miękką i twardą okładką), jak i w wersji elektronicznej (ebook).

Dnia 15 grudnia ta niezwykle interesująca pozycja książkowa zyskała również formę audiobooka, który został przeczytany przez Piotra Fronczewskiego oraz Martę Markowicz.

---

Oceń: Włodzimierz Szaranowicz

---