Jacek Ejsmond

---

Życiorys

Rodzina i młodość

Jacek Ejsmond, postać o znacznym dorobku intelektualnym, był synem Zofii Ejsmond, która zmarła w 2011 roku, oraz wnukiem Tadeusza Znanieckiego i Marii z domu Łubieńskiej. Urodził się w Warszawie, a dzieciństwo spędził w majątku rodzinnym w Psarach, usytuowanym w gminie Bielawy, w powiecie łowickim. Dwór, w którym dorastał, został wzniesiony w 1892 roku dla hrabiego Mieczysława Jana Łubieńskiego oraz Zofii Marii z Grabińskich, będących jego pradziadkami.

W lutym 1945 roku Jacek wraz z rodzicami wyjechał do Katowic. Po krótkim pobycie w tym mieście, rodzina przeprowadziła się do Nysy, a w 1948 do Skarżyska. Sierpień 1950 przyniósł powrót do Warszawy, gdzie w 1951 roku rozpoczął naukę w Technikum Lotniczym nr 9 zlokalizowanym na Okęciu. Następnie, jako ekstern, 13 grudnia 1955 roku zdał świadectwo dojrzałości. Jego dalsza edukacja odbyła się na Wydziale Filozofii UW, gdzie studiował socjologię w latach 1960-1965. W tym okresie obronił z oceną bardzo dobrą pracę magisterską zatytułowaną: „Szpital w świadomości pacjentów”, pod kierunkiem prof. Zygmunta Baumana. W 1966 roku podjął studia doktoranckie w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN.

Jacek Ejsmond był czterokrotnie żonaty i miał jedno dziecko, córkę Karolinę Ejsmond. Jego ostatnią partnerką była Magdalena Fabczak.

Działalność zawodowa

Swoją karierę zawodową zainaugurował w 1956 roku, pracując jako wolontariusz w redakcji Życia Warszawy. Angażował się również w Wydawnictwo Handlu Zagranicznego oraz Polską Izbę Handlu Zagranicznego, gdzie pracował w redakcji „Rynków Zagranicznych”.

W swoim życiu zawodowym był powiązany z wieloma instytutami naukowo-badawczymi, w tym Zakładem Techniki Statystycznej GUS, Instytutem Pracy oraz Instytutem Filozofii i Socjologii PAN. Działał również w Instytucie Kultury i Centralnym Ośrodku Metodyki Upowszechniania Kultury, jak i w Ośrodku Badania Opinii Publicznej Polskiego Radia i Telewizji. Przez długie lata był zaangażowany w Polskie Radio, gdzie w latach 1979–1982 pełnił funkcję Sekretarza Redakcji Programów Społecznych Naczelnej Redakcji Programu III. Niestety, został zwolniony z pracy w czasie stanu wojennego.

Pomimo trudności, w latach 1981–1989 współtworzył podziemny zespół zajmujący się produkcją dźwiękowych materiałów dokumentalnych, dokumentujących pielgrzymki Jana Pawła II do Polski. Wspierał powstawanie Radia Solidarność oraz Redakcji Katolickiej Polskiego Radia w 1989 roku. Jego zaangażowanie w medialną kampanię wyborczą z 1989 roku, jako część zespołu radiowo-telewizyjnego Komitetu Wyborczego NSZZ „Solidarność”, również miało istotne znaczenie.

W 1989 roku powrócił do „Trójki”, obejmując stanowisko szefa Redakcji Publicystyki Programu III, a następnie działał jako zastępca dyrektora oraz redaktora naczelnego Programu I PR oraz dyrektora-redaktora naczelnego Programu III PR, na przestrzeni lat 1992-1993. W trakcie swojej kariery stworzył ponad 600 audycji radiowych, które dotyczyły tematyki politycznej, społeczno-obyczajowej, historycznej oraz kulturalnej, w tym wywiadów z prezydentem RP. Jacek Ejsmond był aktywnym członkiem SDP oraz Syndykatu Dziennikarzy Polskich.

W Warszawie, w Wyższej Szkole Dziennikarskiej im. Melchiora Wańkowicza organizował kierunek dziennikarstwo radiowe, piastując również funkcję wykładowcy oraz kierownika Pracowni Radiowej (2003-2009). Był także współpracownikiem redakcji Wirtualnej Polski oraz Radia Wolna Europa.

Od 1989 roku do chwili swojej śmierci prowadził „Dziennik”, w którym szczegółowo relacjonował swoje życie osobiste oraz zawodowe wraz z wydarzeniami politycznymi, społecznymi i kulturalnymi w Polsce. Ponadto, był współautorem książki o Marianie Garlickim, tworzonej wspólnie z Andrzejem Sową.

Publikacje

– Jacek Ejsmond, Andrzej Sowa, „Medicus magnus. Rzecz o Marianie Garlickim”, Warszawa, Bellona, 2008, ISBN 978-83-11-11419-7.

---

Oceń: Jacek Ejsmond

---