Bohdan Tomaszewski

---

Życiorys

Bohdan Tomaszewski, syn Wacława i Janiny z Czaykowskich, miał dwóch starszych braci, Wiesława i Janusza. Swoje pierwsze kroki w edukacji stawiał w warszawskich szkołach, w tym w państwowym im. Stanisława Staszica oraz w prywatnym im. Jana Zamoyskiego. W trudnych czasach okupacji niemieckiej uczestniczył w tajnych kompletach edukacyjnych. Od najmłodszych lat pasjonował się tenisem, zdobywając tytuły mistrza i wicemistrza Polski w kategorii juniorów.

W czasie wojny Tomaszewski prowadził handel mydłem i pracował jako rikszarz. W latach 1941–1944 uczęszczał do Tajnej Szkoły Głównej Handlowej im. Edwarda Lipińskiego. Jako żołnierz ZWZ-AK, przyjął pseudonim „Mały” i brał udział w powstaniu warszawskim, jednak zgodnie z własnymi relacjami, broni nie otrzymał. Po kapitulacji powstania, został uwięziony w obozie w Ożarowie.

Po zakończeniu wojny, rozpoczął pracę w sopockim Grand Hotelu, a w 1946 roku związał się z dziennikarstwem, pracując dla „Kuriera Szczecińskiego”. W dalszym ciągu rozwijał swoją karierę sportową w SKT Szczecin, a w 1948 roku rozpoczął pracę w „Expressie Wieczornym” jako dziennikarz sportowy. W 1955 roku został sprawozdawcą radiowym w Redakcji Sportowej Polskiego Radia, a w 1961 przekształcił się w sprawozdawcę telewizyjnego. W latach 1956–1980 miał przyjemność komentować aż 12 igrzysk olimpijskich, zarówno letnich, jak i zimowych.

Dokumenty Służby Bezpieczeństwa ujawniły, że w 1954 roku Tomaszewski miał być zwerbowany do współpracy z Departamentem III Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego jako tajny współpracownik ps. „Guzikowski”, a trzy lata później przekazany Departamentowi II MSW. W okresie stanu wojennego odmówił współpracy z Polskim Radiem, jednak w 1989 roku powrócił na antenę, a co poniedziałek był gościem „Kroniki sportowej” w Pierwszym Programie Polskiego Radia.

Stworzył nowy styl komentowania wydarzeń sportowych, kreatywnie kontrastując z płytkimi emocjami dominującymi w relacjach sportowych. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego.

W dniu 12 września 2014 roku, jako wyraz uznania dla jego dorobku, nadano imię Bohdana Tomaszewskiego kortowi centralnemu kompleksu przy al. Wojska Polskiego 127 w Szczecinie. Jego pogrzeb miał miejsce 6 marca 2015 roku, a spoczął na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 146-5-9/10).

W 2015 roku, po jego śmierci, ustanowiono nagrodę im. Bohdana Tomaszewskiego dla dziennikarzy zajmujących się sportem, a pierwszym laureatem został Stefan Szczepłek. Natomiast 25 czerwca 2016 roku, w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie odsłonięto gwiazdę poświęconą jego pamięci.

Publikacje

Oto zestawienie publikacji Bohdana Tomaszewskiego, które obejmują bogaty dorobek literacki:

• 1957: Halo, halo! Tu mikrofony Polskiego Radia w Melbourne,
• 1961: Milczące stadiony,
• 1962: Kariera z kolcami,
• 1964: Spotkanie ze sportem,
• 1965: Rok olimpijski,
• 1968: Romantyczne mecze,
• 1968: Samotność w peletonie (współautorem był Jerzy Suszko),
• 1971: Do ostatniego tchu,
• 1974: Listy oldboya, czyli olimpijskie Somosierry,
• 1976: Proszę o klucz,
• 1978: Wimbledon,
• 1979: Łączymy się ze stadionem,
• 1980: Dziesięć moich olimpiad,
• 1985: Romantyczne mecze,
• 1990: Pożegnalna defilada,
• 1992: Przeżyjmy to jeszcze raz.

Film

Bohdan Tomaszewski to uznany twórca, który pozostawił wyraźny ślad w polskiej kinematografii. Wśród jego osiągnięć znajdują się scenariusze do takich filmów jak Zaczarowany rower, Bokser oraz Czekam w Monte-Carlo.

Oprócz pisania, Tomaszewski również występował na ekranie, grając najczęściej samego siebie. Oto niektóre z filmów, w których zagrał:

• 1960 – Mąż swojej żony,
• 1965 – Wojna domowa,
• 1966 – Bokser,
• 1970 – Krajobraz po bitwie,
• 1971 – Motodrama,
• 1977 – Prawo Archimedesa,
• 2000 – Minio,
• 2002 – Wunderteam. Cudowne lata,
• 2011 – W biegu za życiem.

Odznaczenia i nagrody

Bohdan Tomaszewski, uznawany za jedną z najbardziej wpływowych postaci w dziedzinie dziennikarstwa sportowego, otrzymał szereg prestiżowych odznaczeń oraz nagród, które potwierdzają jego ogromny wkład w rozwój tej branży.

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2005) – przyznany w hołdzie jego wybitnym osiągnięciom w dziennikarstwie sportowym oraz za działalność publicystyczną,
• Brązowy Krzyż Zasługi (1952) – uhonorowanie za zasługi w pracy zawodowej.

W sferze nagród i wyróżnień wyróżniają się:

• Dziennikarski Laur Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (16 grudnia 2006) – nagroda przyznana za niedościgniony wzór dziennikarskiego profesjonalizmu,
• Złoty Mikrofon (1972) – nagroda za oryginalność sprawozdawcy i reportera sportowego,
• Nagroda im. Witolda Hulewicza.

Życie prywatne

Bohdan Tomaszewski był osobą o bogatym życiu osobistym. Trzykrotnie zawierał związek małżeński, a jego rodzina była dość liczna. Miał dwóch synów: z pierwszą żoną, Zofią z Leszczyńskich, jego dzieckiem był Krzysztof, natomiast z drugą żoną, Ewą ze Słupnickich, przyszło mu na świat Tomasz.

Warto również zauważyć, że poprzez swoją drugą żonę, Bohdan Tomaszewski miał również więzy rodzinne z wybitnym szermierzem Witoldem Woydą, który był dwukrotnym złotym medalistą olimpijskim. Jego ostatni związek, zawarty w 1967 roku, miał miejsce z Izabellą z hrabiów Sierakowskich herbu Ogończyk.

Na stałe mieszkał na osiedlu Stawki, gdzie spędzał czas z rodziną i cieszył się życiem.

---

Oceń: Bohdan Tomaszewski

---