Tadeusz Fredro-Boniecki

---

Kariera zawodowa

W 1963 roku Tadeusz Fredro-Boniecki zakończył naukę w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana w Warszawie, a pięć lat później uzyskał dyplom z zakresu filologii, kończąc studia na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Jego kariera dziennikarska rozpoczęła się już w 1967 roku, kiedy to zajął się pisarstwem dla prasy codziennej oraz periodyków, takich jak m.in. „Twórczość”, „Poezja” i „Tygodnik Powszechny”, a także „Gazeta Wyborcza”.

Od 1976 roku pracował w Redakcji Publicystyki Kulturalnej Polskiego Radia, skąd został usunięty w 1983 roku, w czasie stanu wojennego. W okresie od 1983 do 1990 roku pełnił funkcję współorganizatora „Przeglądu Katolickiego” oraz kierownika działu informacji. Następnie, w latach 1989–1991, nawiązał współpracę z Rozgłośnią Polską Radia Wolna Europa. W czerwcu 1994 roku jako przedstawiciel Polskiego Radia uczestniczył w pożegnaniu pracowników RP RWE z ich słuchaczami w Poznaniu. Dzięki jego działaniom archiwalne nagrania RWE były regularnie emitowane na falach Polskiego Radia, w tym audycje dokumentujące spotkania i debaty byłych pracowników rozgłośni, skupionych w Stowarzyszeniu Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego.

W latach 1991–1993 Tadeusz Fredro-Boniecki był zatrudniony w Polskiej Agencji Prasowej, a od kwietnia do października 1992 roku pełnił rolę wiceprezesa PAP. Ponownie związał się z Polskim Radiem w latach 1993–2009, gdzie pełnił różnorodne funkcje, w tym dyrektora biura programowego w latach 1994–1998 oraz doradcy zarządu w latach 2000–2004 i 2006–2009. Był także współorganizatorem Związku Pracodawców Mediów Publicznych oraz pierwszym dyrektorem biura Związku w latach 2005–2006.

W swojej działalności dziennikarskiej Fredro-Boniecki zajmował się tematyką totalitaryzmu oraz mechanizmami transformacji mediów po upadku systemu totalitarnego. Jego dorobek obejmuje książki oraz reportaże, które zgłębiają tajniki uprowadzenia i zamordowania księdza Jerzego Popiełuszki. Od lat 70. jest aktywnym członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Od 1993 roku pełni także funkcję wykładowcy w Studium Komunikowania Społecznego i Dziennikarstwa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

W 2003 roku za swoje zasługi w dziedzinie dziennikarstwa oraz publicystyki, związanej z dokumentowaniem historii polskiej radiofonii, został uhonorowany Nagrodą im. Witolda Hulewicza.

Działalność polityczna

Tadeusz Fredro-Boniecki aktywnie uczestniczył w życiu politycznym. W marcu 1968 roku został aresztowany za swoje zaangażowanie w wystąpienia studenckie, co miało miejsce w trudnym okresie dla Polski.

Podczas stanu wojennego, w roku 1983, został usunięty z Polskiego Radia z powodu swojego sprzeciwu wobec naruszeń zasad dziennikarskiej etyki i rzetelności. Jego postawa świadczyła o niezłomnym charakterze i odwadze w dążeniu do prawdy.

W 2004 roku Instytut Pamięci Narodowej nadał mu status osoby pokrzywdzonej, co zostało potwierdzone zaświadczeniem nr 869/04. To wyróżnienie doceniło jego wkład w walkę o wolność i prawdę w Polsce.

Życie prywatne

Urodził się jako syn Michała Fredro-Bonieckiego (1896–1944) oraz Grażyny z domu Łoś (1908–1989). Tadeusz był także bratem Adama Bonieckiego (rocznik 1934), Stanisława (ur. 1936), Krystyny (ur. 1937) oraz Marii (ur. 1940). Posiadał rodzinne korzenie związane z herbem Bończa.

Był mężem Ewy z domu Śliwińskiej. Para doczekała się dwóch córek: Marii, która jest dziennikarką oraz publicystką prasową, a także autorką książki pt. Za kryształową szybą. Przypadki rodziny Bonieckich, wydanej w 2019 roku, oraz Doroty, znanej z autorskich reportaży radiowych w Studia Reportażu i Dokumentu Polskiego Radia. Od roku 2021 Dorota pracuje w Biurze Współpracy z Zagranicą Polskiego Radia S.A.

Tadeusz Fredro-Boniecki był teściem dziennikarza i reportera Pawła Smoleńskiego. Aktualnie mieszka w Legionowie.

Publikacje

W dorobku Tadeusza Fredro-Bonieckiego znajduje się wiele istotnych publikacji, które odzwierciedlają jego zaangażowanie w literaturę oraz naukę. Warto przyjrzeć się niektórym z nich:

• „Teatr–Film–Telewizja” (wybór i opracowanie), Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, Warszawa 1972,
• „Bartelski” (w języku angielskim); Agencja Autorska, Warszawa 1978; seria: „Profiles of the Contemporary Writes”,
• „Chcemy z tego sprawdzianu wyjść prawdomówni i wiarygodni – myśl społeczna w nauczaniu Prymasa Polski w latach 1981–1983” (opracowanie i wybór), Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej, 1984,
• „Zwycięstwo Księdza Jerzego”, Niezależna Oficyna Wydawnicza NOWA, Warszawa 1990; wydanie francuskie: Ed. Criterion, Paris 1993, ze wstępem Alexandry Kwiatkowskiej-Viatteau,
• „Wychodzenie z piekła. Dalszy ciąg zwycięstwa księdza Jerzego”, Oficyna Wydawnicza „Rytm”, Warszawa 1991,
• „W starciu z totalitaryzmem” (rozmowy z abp. Ignacym Tokarczukiem), Éditions du Dialogue – Société d’Éditions Internationales, Paris 1994.

Prace zbiorowe

• „Pięciolecie transformacji mediów”, Elipsa, Warszawa 1995,
• „Dziennikarski etos”, Lux Mundi, 1996,
• „Medialne rozdroże”, Wyd. Interpress, Warszawa 1998.

---

Oceń: Tadeusz Fredro-Boniecki

---