Herman Rundo

Edukując się, ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego w 1876 roku. Jego specjalizacja dotyczyła ginekologii. Po zdobyciu praktyki w warszawskich klinikach, został powołany do carskiego wojska, gdzie jako lekarz uczestniczył w wojnie rosyjsko-tureckiej w 1878 roku.

Po zakończeniu służby wojskowej, przez pewien czas mieszkał i praktykował w Warszawie. Następnie przeniósł się do Działoszyna, a od połowy lat 80. XIX wieku osiedlił się w Łodzi, gdzie pracował m.in. jako lekarz w fabryce Zygmunta Jarocińskiego oraz w uruchomionym w 1891 roku tanim ambulatorium, które założył Władysław Pinkus.

W Łodzi Rundo praktykował jako lekarz chorób wewnętrznych przy ul. Zawadzkiej (dziś ul. Adama Próchnika) 15. Znacząco wpisał się w historię medycyny tego miasta, będąc jednym z założycieli Łódzkiego Towarzystwa Lekarskiego w 1886 roku, gdzie później pełnił funkcje wiceprezesa, a następnie prezesa od 1906 roku, uzyskując też tytuł członka honorowego.

W 1898 roku, uczestniczył w działalności komisji, która założyła Pogotowie Ratunkowe w Łodzi, które stało się trzecim w Polsce, po Krakowie i Warszawie, a czwartym w Europie, po Wiedniu. Rundo przyczynił się również do rozwoju wiedzy medycznej, pisząc szereg artykułów naukowych, które ukazały się w prasie lekarskiej, w tym znaczący tekst o epidemii cholery azjatyckiej w Łodzi z 1894 roku („Medycyna” 1896 nr 6).

Oprócz pracy w klinice i działalności publicznej, Herman Rundo jest autorem wielu publikacji, obejmujących m.in.: Zasady balneologii (Warszawa 1880), Pogadanki dla dzieci na kolonii letniej (Łódź 1908) oraz podręcznik dla pielęgniarek O pielęgnowaniu chorych (Łódź 1927).

Osobiście był żonaty z Lidią Landau i miał syna, Pawła, który przyszedł na świat w 1878 roku. Herman Rundo spoczywa na cmentarzu żydowskim w Łodzi przy ul. Brackiej.